อิสยาห์ 57 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 19401 เมื่อคนชอบธรรมอายุสั้น, ก็ไม่มีผู้ใดเฉลียวใจ, และเมื่อคนดีตายไป, ก็ไม่มีผู้ใดนึกฉงน. คนชอบธรรมได้ตายไปต่อหน้าคนชั่ว, เขาก็เข้าไปสู่ความสงบสุข. 2 ขณะที่คนชั่วกำลังนอนหลับอยู่บนที่นอน, คนชอบธรรมก็ออกไปทำการชอบธรรมและซื่อตรงของเขา 3 เจ้าลูกหลานของพวกนักเลห์กล, เจ้าเผ่าพันธุ์ของหญิงคบชู้และของแพศยา, จงเข้ามาใกล้! 4 เจ้าเย้ยหยันใคร? เจ้าอ้าปากเยาะ, และแลบลิ้นเย้ยผู้ใด? เจ้าเองเป็นลูกไม่มีพ่อ, และเป็นลูกคนสาระเลวไม่ใช่รึ? 5 เจ้าผู้กำเริบด้วยราคะตามหมู่ต้นโอ๊คภายใต้ต้นไม้ใบเขียว; เจ้าผู้ได้ฆ่าลูกของตนที่หุบเขาใต้ชะง่อนผา. 6 เจ้าเลือกหินเกลี้ยงแห่งหุบเขามาเป็นที่เคารพบูชา; เจ้าได้หลั่งน้ำถวายเป็นเครื่องบูชาดื่ม, และถวายแบ้งธัญญ, การกระทำเช่นนี้จะทำให้เราพอใจได้รึ? 7 เจ้าได้ปูที่นอนของเจ้าไว้บนภูเขาสูงชัน, และเจ้าไต่ขึ้นไปเพื่อถวายเครื่องบูชาที่นั่น. 8 หลังประตู, และตามเสาข้างๆ เจ้าได้ตั้งขุนเพ็ชรไว้เส้นไหว้, เจ้าได้เปลื้องเครื่องนุ่งห่มของเจ้าออกให้แก่ผู้อื่นยิ่งเสียกว่าเพื่อเราอีก, เจ้าได้ขยับขยายให้ที่นอนของเจ้ากว้างออกไป, และได้ผูกสมัครรักใคร่กับคนที่กอดรัดเจ้าไว้, และในขณะที่เจ้าเพิ่งมองดูขุนเพ็ชรเจ้าก็ยิ่งเพิ่มพูนการแพศยากับเขายิ่งขึ้น. 9 เจ้าได้ถือน้ำมันเดินทางไปไหว้พระโมเลคและได้ถวายเครื่องหอมเป็นเครื่องสักการะ, และเจ้าได้ส่งม้าใช้ของเจ้าออกไปไกลในที่ต่างๆ, ไปจนกะทั่งถึงก้นบึ้งแห่งเมืองผี. 10 เจ้าเที่ยวตุหรัดตุเหร่ไปในที่ต่างๆ จนอ่อนอกอ่อนใจ, ถึงกระนั้นเจ้าก็ยังไม่กล่าวว่า, “หมดหวังเสียแล้ว!” ดังนั้นเมื่อเจ้ากลับมีกำลังขึ้นอีก, เจ้าก็ไม่เลิกล้มความคิดที่จะไปต่อไป. 11 เจ้ากลัวและหวาดใครถึงปานนั้น, จนเจ้าสู้ทำตัวเป็นผู้ทรยศ, และมิได้คำนึงถึงเราเลย? ที่เจ้าหยุดเคารพนบนอบเราไม่ใช่เพราะเราได้ทำเฉยและหลับตาเสียรึ? 12 แต่เราจะเผยความชอบธรรมของเจ้าออก, และประจารการกระทำของเจ้า. 13 แล้วเหล่ารูปเคารพอันน่าเกลียดน่าชังของเจ้าจะไม่ตอบเมื่อเจ้าร้องขอ, หรือจะไม่ช่วยในยามเมื่อเจ้ามีทุกข์; ลมจะหอบเอารูปเคารพไปเสียสิ้น, และลมระบายจะพูดพาเอาไปเสียหมด; แต่ว่าคนที่พักพิงอยู่กับเราจะได้รับแผ่นดินเป็นมรดก, และจะได้เป็นเจ้าของภูเขาอันบริสุทธิ์ของเรา 14 คนหนึ่งร้องออกมาว่า: “พื้นดินๆ, เตรียมทางให้ราบรื่นไป; ขุดตอทุกตอออกไปเสียจากทางที่พลเมืองของเราจะเดินไป.” 15 ท่านผู้ใหญ่ยิ่งและเป็นที่เทอดเทอนไว้, ผู้ประทับอยู่บนพระที่นั่งเนืองนิจ, และทรงพระนามว่าองค์บริสุทธิ์ตรัสดังนี้ว่า: “เราดำรงอยู่ในที่สูง, และที่บริสุทธิ์, แต่ก็ดำรงอยู่กับคนที่ช้ำใจเพราะบาปมีจิตต์น้อมถ่อมลงด้วย, เพื่อจะชูดวงจิตต์ของผู้ที่มีจิตต์น้อมถ่อมลง, ชูดวงใจของคนที่ช้ำใจเพราะบาป. 16 เพราะเราจะไม่โต้แย้งเจ้าอยู่ร่ำไป, หรือจะโกรธเจ้าอยู่เสมอ, เพราะว่าดวงจิตต์นั้นออกไปจากเรา, และทั้งมนุษย์ที่เราได้สร้างนั้น. 17 เพราะความบาปทั้งหลายของเขาเราจึงโกรธไปชั่วแล่นหนึ่ง, และได้เฆี่ยนตีเขา; ขณะที่เราเบือนหน้าโกรธเขา, เขาทั้งหลายก็คิดกบฏประพฤติตามใจปรารถนาของเขาอยู่เรื่อยไป, 18 และเราก็ได้เห็นการประพฤติของเขา,” พระยะโฮวาได้ตรัสว่าดังนั้น. “แต่บัดนี้เราจะรักษาเขาให้หายและนำเขาทั้งหลายไป, และจะประเล้าประโลมเขารวมทั้งคนโศกเศร้าทั้งหลาย, 19 จึงเป็นเหตุให้เขาเผยอริมฝีปากพูดออกมาว่า, ‘สันติสุข, สันติสุข, จงมีแก่ผู้ที่อยู่ไกลและใกล้.’ 20 แต่คนชั่วทั้งหลายก็เหมือนกับทะเลบ้า, เพราะมันอยู่สงบไม่ได้, และน้ำทะเลก็เป็นคลื่นขุ่นและโสโครก. 21 ไม่มีความสงบสุขสำหรับคนชั่ว,” พระเจ้าของข้าพเจ้าตรัสไว้ดังนั้น |
พระคริสตธรรมคัมภีร์ ภาคพันธสัญญาเดิมและใหม่ ฉบับ 1940 สงวนลิขสิทธิ์ 1940 โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย The Holy Bible – Thai 1940 Copyright ©1940 Thailand Bible Society
Thailand Bible Society