เอ็กโซโด 16 - พระคริสตธรรมคัมภีร์ ฉบับ 19401 เขาทั้งปวงได้ยกไปจากเอลิม; และในวันที่สิบห้าของเดือนที่สองนับตั้งแต่เวลายกออกจากประเทศอายฆุบโต, ชนชาติยิศราเอลทั้งปวงได้มาถึงป่าซีน, ซึ่งอยู่หว่างกลางตำบลเอลิมกับภูเขาซีนาย. 2 ชนชาติยิศราเอลก็พากันบ่นต่อโมเซและอาโรนในป่านั้นว่า, 3 “พวกข้าพเจ้าใคร่จะได้ตายเสียด้วยพระหัตถ์พระยะโฮวาในประเทศอายฆุบโต, ขณะเมื่ออยู่ใกล้หม้อเนื้ออันได้รับประทานอาหารอิ่มหนำ; แต่นี่ท่านทั้งสองกลับนำพวกข้าพเจ้าออกมาในป่ากันดารนี้, เพื่อจะให้อดอาหารตายเท่านั้น.” 4 ครั้งนั้นพระยะโฮวาได้ตรัสแก่โมเซว่า, “นี่แน่ะ, เราจะบันดาลให้อาหารตกลงมาจากท้องฟ้าดุจฝนสำหรับให้เจ้าทั้งหลายกิน; ชนทั้งหลายจะได้ออกไปเก็บพอกินสำหรับฉะเพาะวันหนึ่งๆ, เพื่อเราจะลองใจเขาว่าเขาจะประพฤติตามกฎของเราหรือไม่. 5 เมื่อถึงวันที่หกให้เขาเตรียมเก็บไว้สองเท่าของวันอื่น.” 6 โมเซกับอาโรนจึงบอกแก่ชนชาติยิศราเอลทั้งปวงว่า, “ในเวลาเย็นเจ้าทั้งหลายจะได้รู้ว่าพระยะโฮวาเป็นผู้ทรงนำหน้าพวกเจ้าออกจากประเทศอายฆุบโต; 7 ในเวลาเช้าพวกเจ้าจะได้เห็นสง่าราศีแห่งพระเจ้าเพราะคำบ่นต่อว่าของพวกเจ้าต่อพระยะโฮวาทราบถึงพระองค์แล้ว: เราทั้งสองเป็นผู้ใดเล่า, พวกเจ้าจึงมาบ่นต่อว่าเรา?” 8 โมเซได้กล่าวว่า, “ในเวลาเย็นพระยะโฮวาจะประทานเนื้อให้เจ้ากิน, ในเวลาเช้าพวกเจ้าจะมีอาหารกินอิ่ม; เพราะพระยะโฮวาได้ทรงทราบคำบ่นซึ่งเจ้าได้บ่นต่อว่าพระองค์: เราทั้งสองนี้เป็นผู้ใด? พวกเจ้ามิได้บ่นต่อว่าเรา, แต่ได้บ่นต่อว่าพระยะโฮวาต่างหาก.” 9 โมเซจึงกล่าวแก่อาโรนว่า, “จงบอกชนชาติยิศราเอลทั้งปวงให้เข้ามาใกล้พระยะโฮวา; เพราะพระองค์ทรงทราบคำบ่นของเจ้าแล้ว.” 10 อยู่มาเมื่ออาโรนยังกล่าวแก่ชนชาติยิศราเอลอยู่นั้น, เขาทั้งหลายได้มองดูไปทางป่ากันดาร, รัศมีแห่งพระยะโฮวาก็ได้ปรากฏในเมฆ. 11 พระยะโฮวาจึงตรัสแก่โมเซว่า, 12 “คำบ่นของชนชาติยิศราเอลนั้นเราได้ทราบแล้ว: จงกล่าวแก่เขาว่า, ‘ในเวลาเย็นเจ้าทั้งหลายจะได้เนื้อกิน, ทั้งในเวลาเช้าเจ้าจะได้อาหารกินอิ่ม; เจ้าจึงจะรู้ว่าเราคือยะโฮวาเป็นพระเจ้าของพวกเจ้า.’ ” 13 ครั้นถึงเวลาเย็น ฝูงนกกะทาได้บินมาเต็มที่พัก: ในเวลารุ่งเช้าก็มีน้ำค้างรอบที่พักนั้น. 14 เมื่อน้ำค้างหายไปแล้วก็เห็นมีเม็ดเล็กๆ กลมๆ เหมือนหิมะอยู่ที่พื้นดินในป่ากันดาร. 15 เมื่อชนชาติยิศราเอลได้เห็น, จึงพูดกันว่า, “นี่อะไรหนอ?” เพราะเขาไม่รู้ว่าเป็นสิ่งไรโมเซจึงบอกเขาว่า, “นี่แหละเป็นอาหารที่พระยะโฮวาได้ประทานให้พวกเจ้ากิน. 16 พระยะโฮวามีรับสั่งดังนี้คือ, ให้ทุกคนเก็บกินตามแต่จะต้องการ; จงเก็บคนละสี่ทะนานหลวง, ตามจำนวนคนมากน้อยในครอบครัวหนึ่งๆ.” 17 ชนชาติยิศราเอลก็ได้กระทำตาม, บางคนได้เก็บมากบางคนได้เก็บน้อย. 18 เมื่อเขาได้ใช้ทะนานหลวงตวง, คนที่เก็บได้มากนั้นไม่มีเหลือ, และคนที่เก็บได้น้อยก็หาขาดไม่; ทุกคนเก็บมาได้เท่าที่สำหรับคนหนึ่งกินพอดี. 19 โมเซจึงสั่งว่า, “อย่าให้ผู้ใดเก็บไว้จนถึงรุ่งเช้า.” 20 แต่เขามิได้เชื่อฟัง; บางคนมีเหลือก็ได้เก็บไว้จนถึงรุ่งเช้า, อาหารนั้นก็บูดเหมือนเป็นหนอน; โมเซจึงโกรธคนเหล่านั้น 21 เขาต่างได้เก็บทุกๆ เวลาเช้า, เท่าที่สำหรับกินหนึ่งกินพอดี: พอแดดออกร้อนจัดแล้วก็ละลายไป. 22 อยู่มาเมื่อถึงวันที่หกเขาได้เก็บอาหารสองเท่า. คือคนละแปดทะนานหลวงแล้ว: บรรดาหัวหน้าชนชาติยิศราเอลจึงได้มารายงานต่อโมเซ. 23 โมเซได้บอกเขาว่า, “นี่แหละเป็นข้อซึ่งพระยะโฮวาทรงรับสั่งไว้แล้วว่า, พรุ่งนี้เป็นวันงดการ, เพราะเป็นซะบาโตวันบริสุทธิ์แห่งพระยะโฮวา: จะปิ้งอะไรก็ให้ปิ้ง, จะต้มอะไรก็ให้ต้มเสีย; และส่วนที่ยังเหลืออยู่นั้นจงเก็บไว้จนถึงวันรุ่งขึ้น.” 24 เมื่อเขาได้เก็บไว้จนวันรุ่งขึ้นตามโมเซสั่ง; อาหารนั้นก็มิได้บูดเหม็นเป็นหนอนเลย. 25 โมเซจึงบอกว่า, “วันนี้จงกินอาหารที่เก็บไว้นั้น; เพราะว่าวันนี้เป็นวันซะบาโตแห่งพระยะโฮวา: วันนี้เจ้าจะไม่พบอาหารอย่างนั้นที่ทุ่งนาเลย. 26 จงเก็บในกำหนดหกวัน; แต่ในวันที่เจ็ดซึ่งเป็นวันซะบาโตจะไม่มีเลย.” 27 อยู่มาเมื่อวันที่เจ็ดมีบางคนได้ออกไปเก็บ, แต่หาได้พบไม่. 28 พระยะโฮวาตรัสแก่โมเซว่า, “พวกเจ้าจะขัดขืนข้อบัญญัติและกฎหมายของเรานานสักเท่าไร? 29 จงดูเถิด, เพราะพระยะโฮวาได้ทรงโปรดให้มีวันซะบาโต, เหตุดังนั้นในวันที่หกพระองค์ได้ประทานอาหารให้พอรับประทานสองวัน; จงพักอยู่ในที่ของตนทุกคน, อย่าให้ผู้ใดออกจากที่พักในวันที่เจ็ดนั้นเลย.” 30 เหตุฉะนั้นพลไพร่ทั้งปวงจึงได้งดการในวันที่เจ็ด.” 31 พวกยิศราเอลได้เรียกชื่ออาหารนั้นว่ามานา: เป็นเมล็ดขาวเหมือนเมล็ดผักชี; มีรสเหมือนขนมปังผะสมด้วยน้ำผึ้ง. 32 โมเซจึงกล่าวว่า, “พระยะโฮวามีรับสั่งดังนี้ว่า, ‘จงตวงมานาสี่ทะนานหลวงเก็บไว้ตลอดชั่วลูกชั่วหลานของเจ้าเพื่อเขาทั้งหลายจะได้เห็นอาหารซึ่งเราประทานเลี้ยงเจ้าในป่ากันดาร, เพื่อเราได้นำพวกเจ้าออกจากประเทศอายฆุบโต.’ ” 33 โมเซได้บอกอาโรนว่า, “จงตวงมานาสี่ทะนานหลวงเก็บไว้ในหม้อต่อพระพักตรพระยะโฮวาตลอดชั่วลูกชั่วหลานของท่าน.” 34 อาโรนก็ได้เก็บมานานั้นไว้กับแผ่นพระบัญญัติ, ตามคำพระยะโฮวาได้ตรัสสั่งกับโมเซ. 35 ชาติยิศราเอลได้กินมานาถ้วนสี่สิบปี, จนเขามาถึงเมืองซึ่งมีผู้อาศัยอยู่; คือมาถึงเขตต์แดนคะนาอัน. 36 ยี่สิบทะนานหลวงเป็นหนึ่งสัด |
พระคริสตธรรมคัมภีร์ ภาคพันธสัญญาเดิมและใหม่ ฉบับ 1940 สงวนลิขสิทธิ์ 1940 โดยสมาคมพระคริสตธรรมไทย The Holy Bible – Thai 1940 Copyright ©1940 Thailand Bible Society
Thailand Bible Society