Psalmy 78 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Przestroga przed niewiarą

1 Maskil Asafa.

¹ Maskil Asafa. Słuchaj, mój ludu, mego Prawa, Skłońcie ucho ku słowom moich ust!

² Do przypowieści otworzę moje usta, Sprawię, że trysną zagadki sprzed wieków –

³ Tego, czego słuchaliśmy i co poznaliśmy, O czym opowiadali nam nasi ojcowie,

⁴ Nie zataimy przed ich synami! Przyszłemu pokoleniu opowiemy o przejawach chwały JHWH i o Jego mocy, Oraz o cudach, których On dokonał.

⁵ Utwierdził świadectwo w Jakubie I ustanowił w Izraelu Prawo, Które nadał naszym ojcom, Aby w nie wprowadzali swoich synów,

⁶ Tak, aby je znało następne pokolenie, A synowie, którzy zostaną zrodzeni, Powstali i przekazali je swoim dzieciom,

⁷ Aby złożyli nadzieję w Bogu I nie zapominali o Bożych dziełach, Ale strzegli Jego przykazań;

⁸ Żeby nie byli, jak ich ojcowie, Pokoleniem upartym i zbuntowanym, Pokoleniem niestałego serca, Niewiernym Bogu w swoim duchu.

⁹ Synowie Efraima, zbrojni łucznicy, Uciekli w dniu bitwy.

¹⁰ Nie dotrzymali przymierza z Bogiem I odmówili postępowania według Jego Prawa.

¹¹ Zapomnieli o Jego czynach I o cudach, które im ukazał.

¹² Wobec ich ojców dokonał cudu W ziemi egipskiej, na polach Soanu.

¹³ Rozdzielił morze i ich przeprowadził, Ustawił wody niczym ścianę.

¹⁴ Za dnia prowadził ich w obłoku, A całą noc w świetle ognia.

¹⁵ Rozłupał skały na pustyni I dał im pić niczym z wielkich głębi.

¹⁶ Sprawił, że ze skały popłynęły strumienie I spłynęły niczym potoki wód.

¹⁷ Lecz oni wciąż mnożyli grzech wobec Niego, Buntując się przeciw Najwyższemu [jeszcze] na pustyni.

¹⁸ Poddawali Boga próbie w swoim sercu, Domagając się pożywienia dla [pragnień] swojej duszy.

¹⁹ Mówili przeciw Bogu tymi słowy: Czy Bóg może zastawić stół na pustyni?

²⁰ Owszem, uderzył w skałę, Trysnęły wody i popłynęły rzeki – Ale czy może dać również chleb? Czy przygotuje mięso swojemu ludowi?

²¹ Dlatego JHWH to usłyszał i rozgniewał się, Ogień został rozniecony przeciw Jakubowi, Gniew wybuchł również przeciw Izraelowi,

²² Ponieważ nie uwierzyli Bogu Ani nie zaufali Jego zbawieniu.

²³ Rozkazał więc obłokom w górze I otworzył bramy niebios.

²⁴ Skropił ich manną, aby jedli, I dał im zboże niebios.

²⁵ Człowiek jadł chleb anielski – Zesłał im na prowiant chleba w obfitości.

²⁶ Wzbudził na niebie wiatr wschodni I swoją mocą sprowadził południowy.

²⁷ Spuścił na nich mięso niczym pył, Ptactwo skrzydlate niczym piasek morski.

²⁸ Spadło ono w środku Jego obozu, Wokół Jego namiotów.

²⁹ Jedli i nasycili się bardzo; I zaspokoił ich zachciankę.

³⁰ Nie porzucili jednak swej zachcianki, Pomimo że pokarm wciąż jeszcze mieli w swych ustach,

³¹ Dlatego spadł na nich gniew Boga I dokonał zniszczenia między najtęższymi spośród nich, I powalił młodzież Izraela.

³² Ale mimo tego wszystkiego nadal grzeszyli I nie uwierzyli Jego cudom.

³³ Dlatego doprowadził do końca ich dni jak tchnienie, A ich lata – w trwodze.

³⁴ Gdy ich zabijał, szukali Go, Nawracali się i pragnęli znaleźć Boga.

³⁵ Przypominali sobie, że Bóg jest ich opoką, Że Bóg Najwyższy jest ich Odkupicielem.

³⁶ Schlebiali Mu ustami I okłamywali Go językiem,

³⁷ Ich serce nie było szczere wobec Niego I nie byli wierni Jego przymierzu.

³⁸ Lecz On, miłosierny, przykrywał ich winę i nie zniszczył. Często powstrzymywał swój gniew i nie rozniecał swej zapalczywości.

³⁹ Pamiętał, że są tylko ciałem, Duchem, który wychodzi i nie wraca.

⁴⁰ Ile razy buntowali się przeciw Niemu na pustyni I sprawiali Mu ból na pustkowiu!

⁴¹ Wciąż na nowo poddawali Boga próbie I prowokowali Świętego Izraela.

⁴² Nie pamiętali Jego ręki – Dnia, w którym ich wyzwolił od ciemięzcy,

⁴³ Kiedy to czynił w Egipcie swoje znaki I swoje cuda na polach Soanu,

⁴⁴ Kiedy przemienił w krew ich potoki Oraz kanały – tak, że nie mogli pić.

⁴⁵ Zesłał na nich roje [owadów], które ich pożerały, I żaby, które ich niszczyły.

⁴⁶ Wydał chrząszczom ich plony I owoce ich trudu – szarańczy.

⁴⁷ Zniszczył gradem ich winnice, A ich sykomory szronem.

⁴⁸ Wydał na pastwę gradu ich bydło, A ich stada – błyskawicom.

⁴⁹ Spuścił na nich żar swego gniewu, Złość, oburzenie i udrękę, Oddział złych aniołów.

⁵⁰ Zrobił ścieżkę swojemu gniewowi, Nie ochronił od śmierci ich duszy, A ich życie wydał zarazie.

⁵¹ Pobił wszystkich pierworodnych w Egipcie, Pierwociny męskiej tężyzny w namiotach Chama.

⁵² Następnie wyprowadził jak owce swój lud I prowadził jak stado po pustyni.

⁵³ Prowadził ich bezpiecznie – i nie bali się, A ich wrogów przykryło morze!

⁵⁴ Wprowadził ich w swoje święte granice, Do góry, którą nabyła Jego prawa ręka.

⁵⁵ Wypędził przed nimi narody, Przydzielił im sznurem dziedzictwo I osadził w ich namiotach plemiona Izraela.

⁵⁶ Lecz oni prowokowali i lekceważyli Boga, Najwyższego, I nie przestrzegali Jego świadectw,

⁵⁷ Raczej odstępowali i postępowali zdradliwie jak ich ojcowie; Zawiedli jak łuk z obwisłą [cięciwą].

⁵⁸ Drażnili Go swoimi wzgórzami i swoimi bożkami budzili Jego zazdrość.

⁵⁹ Bóg usłyszał to i rozgniewał się – I całkowicie odrzucił Izraela.

⁶⁰ Porzucił siedzibę w Szilo, Namiot, w którym mieszkał wśród ludzi.

⁶¹ Oddał w niewolę swą siłę, Swą wspaniałość w ręce nieprzyjaciela.

⁶² Wydał swój lud na pastwę miecza I rozgniewał się na swoje dziedzictwo.

⁶³ Jego młodzieńców pochłonął ogień, A jego dziewic nie podziwiano.

⁶⁴ Jego kapłani padli od miecza, A wdowy po nich ich nie opłakiwały.

⁶⁵ Lecz Pan obudził się jakby ze snu, Niczym wojownik pokonany przez wino,

⁶⁶ I uderzył na tył swoich nieprzyjaciół, Ściągnął na nich wieczną hańbę.

⁶⁷ Wzgardził namiotem Józefa I nie wybrał plemienia Efraima.

⁶⁸ Wybrał natomiast plemię Judy I górę Syjon, którą pokochał.

⁶⁹ Zbudował sobie świątynię niczym wysokość, Niczym ziemię, którą posadowił na wieki.

⁷⁰ Wybrał też Dawida, swego sługę, Wziął go z zagrody dla owiec,

⁷¹ Sprowadził go od [chodzenia] za karmiącymi, Aby pasł Jakuba, Jego lud, I Izraela, Jego dziedzictwo.

⁷² I on pasł ich w prawości swego serca, Przewodził im według zręczności swojej dłoni.