Ewangelia Marka 6 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Jezus wzgardzony w Nazarecie

¹ Potem wyszedł stamtąd i udał się w swoje ojczyste strony, a szli za Nim Jego uczniowie.

² Kiedy nastał szabat, zaczął nauczać w synagodze, a wielu słuchających dziwiło się i mówiło: Skąd On to ma? I co to za mądrość, która jest Mu dana? I takie dzieła mocy dzieją się przez Jego ręce?!

³ Czy to nie jest ten cieśla, syn Marii, brat Jakuba, Jozesa, Judy i Szymona? I czy Jego sióstr nie ma tu przy nas? I zaczęli szukać powodów do odsunięcia się od Niego.

⁴ Wówczas Jezus powiedział do nich: Nie jest prorok bez czci, chyba tylko w swoich ojczystych stronach, pośród swoich krewnych i we własnym domu.

⁵ I nie był w stanie dokonać tam żadnego dzieła mocy, tylko na kilku niedomagających nałożył ręce i uzdrowił ich.

⁶ I dziwił się ich niewierze. Obchodził też okoliczne wsie i nauczał.

Rozesłanie Dwunastu

⁷ I przywołał do siebie Dwunastu i zaczął ich wysyłać po dwóch, dając im władzę nad duchami nieczystymi.

⁸ Polecił im, aby nic nie brali na drogę oprócz laski – ani chleba, ani torby podróżnej, ani miedziaka w trzosie –

⁹ lecz by obuli sandały i nie przywdziewali dwóch tunik.

¹⁰ I powiedział im: Gdziekolwiek wejdziecie do domu, tam pozostawajcie, aż stamtąd wyjdziecie.

¹¹ A jeśli w którymś miejscu nie przyjęliby was ani nie wysłuchaliby was, wychodząc stamtąd, strząśnijcie pył z waszych stóp na świadectwo dla nich.

¹² Oni więc wyszli i głosili, aby [ludzie] się opamiętali.

¹³ Wyganiali przy tym wiele demonów, namaszczali też oliwą wielu niedomagających i uzdrawiali [ich].

Historia Jana Chrzciciela

¹⁴ I usłyszał [o Nim] król Herod, gdyż Jego imię stało się głośne i mówiono: Jan Chrzciciel powstał z martwych i dlatego dają o sobie znać przez niego te dzieła mocy.

¹⁵ Inni utrzymywali: To jest Eliasz. Jeszcze inni głosili: To prorok – jak jeden z proroków.

¹⁶ Herod, gdy to usłyszał, powiedział: To Jan, którego ja kazałem ściąć, on zmartwychwstał.

¹⁷ Sam Herod bowiem posłał, schwytał Jana i związał go w więzieniu z powodu Herodiady, żony swego brata Filipa, gdyż wziął ją za żonę.

¹⁸ Jan bowiem powtarzał Herodowi: Nie wolno ci mieć żony twego brata.

¹⁹ Herodiada zaś odczuwała niechęć do niego i chciała go zabić, ale nie była w stanie.

²⁰ Herod bowiem obawiał się Jana, przekonany, że to człowiek sprawiedliwy i święty, i ochraniał go, a kiedykolwiek go słuchał, bardzo się niepokoił, jednak słuchał go chętnie.

²¹ Nastał jednak odpowiedni dzień, kiedy Herod na swoje urodziny wyprawił ucztę dla swoich dostojników, chiliarchów oraz ważnych [osobistości] z Galilei.

²² Gdy weszła córka tej właśnie Herodiady i zatańczyła, urzekła Heroda i spoczywających wraz z nim przy stole. Król zwrócił się do dziewczynki: Poproś mnie, o co chcesz, a dam ci.

²³ Przysiągł jej natomiast wiele: O cokolwiek mnie poprosisz, dam ci – choćby połowę mojego królestwa.

²⁴ Wtedy wyszła i powiedziała swojej matce: O co mogłabym poprosić? Ta zaś odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela.

²⁵ Weszła więc zaraz z pośpiechem do króla i poprosiła: Chcę, abyś mi zaraz dał na półmisku głowę Jana Chrzciciela.

²⁶ Król bardzo się zasępił, ale ze względu na przysięgę i spoczywających wraz z nim przy stole nie chciał jej odmówić.

²⁷ Zaraz więc wysłał król przybocznego i rozkazał przynieść jego głowę. Poszedł zatem i ściął go w więzieniu.

²⁸ Następnie przyniósł jego głowę na półmisku i dał ją dziewczynce, a dziewczynka dała ją swojej matce.

²⁹ Gdy usłyszeli o tym jego uczniowie, przyszli, wzięli jego zwłoki i złożyli je w grobowcu.

Powrót Dwunastu

³⁰ Potem apostołowie zeszli się u Jezusa i opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali i czego nauczali.

³¹ Wtedy powiedział im: Niech teraz każdy z was uda się osobno na samotne miejsce i tam trochę odpocznijcie. Wielu bowiem było tych, którzy przychodzili i odchodzili, tak że nie mieli nawet sposobności zjeść.

³² Odpłynęli więc łodzią na samotne miejsce, osobno.

³³ Lecz zobaczyli ich, jak odpływają, i wielu ich rozpoznało, tak że lądem ze wszystkich miast zbiegli się tam i wyprzedzili ich.

³⁴ A gdy wyszedł, zobaczył wielki tłum i zlitował się nad nimi, gdyż byli jak owce nie mające pasterza – i zaczął ich uczyć wielu rzeczy.

Nakarmienie pięciu tysięcy

³⁵ A gdy godzina była już późna, Jego uczniowie podeszli do Niego i powiedzieli: Miejsce to jest puste i godzina już późna.

³⁶ Rozpuść ich, niech idą do okolicznych zagród i wsi i kupią sobie coś do jedzenia.

³⁷ A On im na to: Wy dajcie im jeść. Wtedy Go zapytali: Czy mamy odejść, nakupić chleba za dwieście denarów i dać im zjeść?

³⁸ On zaś zapytał: Ile macie chlebów? Idźcie i zobaczcie. A gdy upewnili się, odpowiedzieli: Pięć i dwie ryby.

³⁹ Wtedy polecił im posadzić wszystkich grupami na zielonej trawie.

⁴⁰ Rozłożyli się więc gromada przy gromadzie, po stu i po pięćdziesięciu.

⁴¹ A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo, pobłogosławił i łamał chleby, po czym dawał swoim uczniom, aby kładli przed nimi; także dwie ryby rozdzielił między wszystkich.

⁴² I jedli wszyscy, i nasycili się.

⁴³ I zebrali dwanaście pełnych koszów kawałków, a także [to, co pozostało] z ryb.

⁴⁴ Tych zaś, którzy jedli chleby, było pięć tysięcy mężczyzn.

Jezus wobec praw natury

⁴⁵ I zaraz wymógł na swoich uczniach, aby wsiedli do łodzi i pierwsi popłynęli na drugą stronę w kierunku Betsaidy, aż On rozpuści tłum.

⁴⁶ Po rozstaniu się z nimi odszedł na górę, aby się pomodlić.

⁴⁷ A gdy nastał wieczór, łódź była na środku morza, On sam zaś na lądzie.

⁴⁸ Wówczas zobaczył ich, jak męczyli się przy wiosłowaniu, wiatr bowiem był im przeciwny, i około czwartej straży nocnej przyszedł do nich, idąc po morzu, i chciał ich wyminąć.

⁴⁹ Oni jednak, gdy Go zobaczyli idącego po morzu, pomyśleli, że to zjawa, i krzyknęli;

⁵⁰ wszyscy bowiem zobaczyli Go i przestraszyli się. Lecz On zaraz przemówił do nich tymi słowy: Odwagi, to Ja jestem, nie bójcie się!

⁵¹ I wszedł do nich do łodzi, a wiatr ustał; oni zaś zaczęli się w sobie bardzo, niezwykle, dziwić.

⁵² Nie rozumieli bowiem [tego, co zaszło] z chlebami, gdyż ich serce było zatwardziałe.

Jezus nadzieją chorych

⁵³ A gdy przeprawili się na drugą stronę, przypłynęli do ziemi Genezaret i [tam] zacumowali.

⁵⁴ Zaraz gdy wyszedł z łodzi, rozpoznano Go.

⁵⁵ Obiegli zatem cały ten kraj i tam, gdzie, jak słyszeli, przebywa, zaczęli znosić na posłaniach tych, którzy mieli się źle.

⁵⁶ Gdziekolwiek więc wchodził do wsi albo do miast, albo do osad, na placach układali słabych i prosili Go, aby mogli dotknąć choćby skraju Jego szaty; ci zaś, którzy Go dotknęli, byli uratowani.