Dzieje 2 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza

Dzień zesłania Ducha Świętego

¹ A gdy nadszedł dzień Pięćdziesiątnicy, byli wszyscy razem na jednym miejscu.

² I nagle stał się z nieba szum, jakby uderzenie potężnego wiatru, i napełnił cały dom, w którym siedzieli.

³ I ukazały im się rozdzielające się języki jakby ognia – i usiadł na każdym jednym z nich.

⁴ I napełnieni zostali wszyscy Duchem Świętym, i zaczęli mówić innymi językami, tak jak Duch dawał im się wypowiadać.

⁵ A przebywali w Jerozolimie Żydzi, bogobojni mężczyźni ze wszystkich narodów pod niebem.

⁶ Gdy więc powstał ten głos, zgromadził się tłum i wpadł w zdumienie, gdyż słyszeli, każdy jeden, jak mówili ich własnym dialektem.

⁷ Zaskoczeni zaś i zdumieni mówili: Czy oto ci wszyscy, którzy mówią, nie są Galilejczykami?

⁸ Jak to więc jest, że my słyszymy, każdy nasz własny dialekt, w którym zostaliśmy urodzeni?

⁹ Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei i Kapadocji, Pontu i Azji,

¹⁰ Frygii i Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą koło Cyreny, i przybysze z Rzymu,

¹¹ zarówno Żydzi, jak i prozelici, Kreteńczycy oraz Arabowie – słyszymy ich, jak w naszych językach mówią o wielkich dziełach Boga.

¹² Wszyscy więc, zaskoczeni i bardzo zmieszani, mówili jeden do drugiego: Co to ma być?

¹³ Inni zaś drwili i utrzymywali: Młodym winem są upici.

Wyjaśniająca mowa Piotra

¹⁴ Wówczas powstał Piotr wraz z jedenastoma, podniósł swój głos i wyraźnie do nich przemówił: Mężowie judzcy i wy wszyscy, którzy mieszkacie w Jerozolimie! Niech to będzie wam wiadome i z uwagą wysłuchajcie moich słów.

¹⁵ Ci ludzie bowiem nie są pijani, jak podtrzymujecie, gdyż jest trzecia godzina dnia,

¹⁶ ale to jest to, co było powiedziane przez proroka Joela:

¹⁷ I stanie się w dniach ostatecznych – mówi Bóg – że wyleję z mego Ducha na wszelkie ciało i prorokować będą wasi synowie i wasze córki, i wasi młodzieńcy oglądać będą widzenia, i wasi starcy śnić będą sny;

¹⁸ i nawet na moich niewolników i niewolnice wyleję w tych dniach z mego Ducha i będą prorokować.

¹⁹ I sprawię cuda na niebie – w górze, oraz znaki na ziemi – na dole, krew i ogień, i kłęby dymu.

²⁰ Słońce przemieni się w ciemność, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień Pana wielki i wspaniały.

²¹ I wówczas każdy, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony.

²² Mężowie Izraelici! Posłuchajcie tych słów: Jezusa z Nazaretu, męża wskazanego wam przez Boga w dziełach mocy, cudach i znakach, których Bóg dokonał przez Niego pośród was, jak sami wiecie,

²³ Tego, wydanego z woli i [według] uprzedniej wiedzy Boga, rękami nieprawych przybiwszy [do krzyża], zamordowaliście –

²⁴ Jego Bóg wzbudził, rozwiązując bóle śmierci, gdyż było niemożliwe, aby był On przez nią trzymany.

²⁵ Dawid bowiem mówi o Nim: Miałem Pana zawsze przed moim obliczem, gdyż jest po mojej prawicy, aby mną nie zachwiano.

²⁶ Dlatego moje serce doznało radości i rozweselił się mój język, przy tym zaś moje ciało mieszkać będzie w nadziei,

²⁷ bo nie zostawisz mojej duszy w Hadesie i nie dopuścisz, aby Twój Święty zobaczył zepsucie.

²⁸ Oznajmiłeś mi drogi życia, napełnisz mnie radością przed swoim obliczem.

²⁹ Mężowie bracia, wolno [mi] wam śmiało powiedzieć o patriarsze Dawidzie, że umarł i został pochowany, a jego grób jest u nas aż do tego dnia.

³⁰ Jednak jako prorok, świadom, że Bóg potwierdził mu przysięgą, iż [jeden] z owocu jego lędźwi zasiądzie na jego tronie,

³¹ wcześniej to widząc, powiedział o zmartwychwstaniu Chrystusa, że ani nie pozostanie [On] w Hadesie, ani Jego ciało nie zobaczy rozkładu.

³² Tego to Jezusa wzbudził Bóg, czego my wszyscy jesteśmy świadkami.

³³ A gdy został wyniesiony na prawicę Boga i otrzymał od Ojca obietnicę Ducha Świętego, rozlał Go, co wy zarówno widzicie, jak i słyszycie.

³⁴ Bo nie Dawid wstąpił na niebiosa, sam natomiast mówi: Pan powiedział mojemu Panu: Usiądź po mojej prawicy,

³⁵ aż położę Twoich nieprzyjaciół podnóżkiem Twoich stóp.

³⁶ Z pewnością więc niech wie cały dom Izraela, że i Panem, i Chrystusem uczynił Go Bóg, tego Jezusa, którego wy ukrzyżowaliście.

Ewangelizacyjne wskazania Piotra

³⁷ Gdy to usłyszeli, byli przeszyci do głębi serca i zwrócili się do Piotra oraz pozostałych apostołów: Co mamy robić, mężowie bracia?

³⁸ A Piotr do nich: Opamiętajcie się – mówi – i niech każdy z was da się ochrzcić w imię Jezusa Chrystusa dla odpuszczenia waszych grzechów, a otrzymacie dar – Ducha Świętego.

³⁹ Dla was bowiem jest ta obietnica i dla waszych dzieci, i dla wszystkich, którzy są z dala, ilu ich Pan, Bóg nasz, powoła.

⁴⁰ Innymi też liczniejszymi słowami poświadczał i doradzał im, mówiąc: Dajcie się zbawić od tego spaczonego pokolenia.

⁴¹ Ci więc, którzy przyjęli jego słowo, zostali ochrzczeni i dodanych zostało tego dnia około trzech tysięcy dusz.

Życie pierwszego Kościoła

⁴² Trwali zaś w nauce apostołów, we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach.

⁴³ A każdą duszę ogarniała bojaźń, gdyż za sprawą apostołów działo się wiele cudów i znaków.

⁴⁴ Wszyscy zaś wierzący byli razem i mieli wszystko wspólne,

⁴⁵ i sprzedawali posiadłości oraz mienie i rozdzielali je wszystkim, zgodnie z tym, jaką ktoś miał potrzebę.

⁴⁶ Codziennie też jednomyślnie trwali w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali pokarm z [wielką] radością i w prostocie serca,

⁴⁷ wielbiąc Boga i mając łaskę u całego ludu. Pan natomiast codziennie przydawał im tych, którzy dostępowali zbawienia.