Mateusza 22 - Biblia to jest Pismo Święte Starego i Nowego Przymierza Wydanie pierwsze 2018

Mateusza 22 Przypowieść o gościach weselnych

¹ Jezus tymczasem znów odwołał się do przykładu:

² Królestwo Niebios przypomina pewnego króla, który przygotowywał wesele swojemu synowi.

³ Posłał poddanych, by zwołali na uroczystość gości, lecz zaproszeni nie chcieli przyjść.

⁴ Posłał więc innych poddanych. Powiedzcie zaproszonym — polecił — że pierwsze danie gotowe, mięso czeka na przyrządzenie, wszystko już dopięte. Przyjdźcie na wesele.

⁵ Oni jednak zlekceważyli zaproszenie i odeszli, jeden na swoje pole, drugi do swego handlu,

⁶ a pozostali schwytali jego sługi, znieważyli lub pozabijali.

⁷ Król rozgniewał się, posłał swoje wojsko, wygubił morderców, a ich miasto puścił z dymem.

⁸ Następnie powiedział do służby: Wesele wprawdzie gotowe, ale zaproszeni nie byli godni.

⁹ Wyjdźcie więc na skrzyżowania dróg i zaproście na wesele tylu, ilu spotkacie.

¹⁰ Słudzy wyszli i sprowadzili napotkanych, złych i dobrych — i zapełniły się miejsca przy stole.

¹¹ Wówczas wszedł król. Chciał przyjrzeć się zaproszonym. Zobaczył wśród nich człowieka nie ubranego w weselną szatę.

¹² Jak tu wszedłeś, przyjacielu — zapytał — nie mając weselnej szaty? A ten oniemiał.

¹³ Król natomiast rozkazał swej służbie: Zwiążcie mu ręce i nogi i wyrzućcie na zewnątrz, w ciemność, tam będzie płacz i zgrzytanie zębami.

¹⁴ Wielu bowiem jest zaproszonych, lecz niewielu wybranych.

Jezus i sprawa podatków

¹⁵ Wtedy faryzeusze odeszli i uknuli pewien plan. Postanowili przyłapać Jezusa na jakiejś niefortunnej wypowiedzi.

¹⁶ Wysłali więc do Niego swoich uczniów oraz zwolenników Heroda z takim zapytaniem: Nauczycielu, wiemy, że jesteś szczery i zgodnie z prawdą uczysz, jak postępować według woli Bożej. Nie wyróżniasz też nikogo, gdyż nie kierujesz się pozorami stwarzanymi przez ludzi.

¹⁷ Powiedz nam więc, jakie jest Twoje zdanie: Czy należy płacić podatek cesarzowi, czy też nie?

¹⁸ Jezus przejrzał ich zamiary i powiedział: Dlaczego wystawiacie Mnie na próbę, obłudnicy?

¹⁹ Pokażcie mi monetę, którą płaci się podatek. Przyniesiono Mu zatem denara.

²⁰ Czyj to wizerunek oraz napis? — zapytał.

²¹ Cesarza — odpowiedzieli. Wtedy im powiedział: Co cesarskie, oddawajcie więc cesarzowi, a co Boże — Bogu.

²² Gdy to usłyszeli, opuścili Go i zdziwieni odeszli.

Zagadka o zmartwychwstaniu

²³ Tego dnia podeszli do Niego saduceusze. Twierdzą oni, że nie ma zmartwychwstania. Rozpoczęli od takiego przykładu:

²⁴ Nauczycielu! Mojżesz powiedział, że jeśli ktoś umrze bezdzietnie, to brat ma poślubić jego żonę i wzbudzić potomstwo swojemu bratu.

²⁵ Otóż było u nas siedmiu braci. Pierwszy ożenił się i umarł, a ponieważ nie miał potomstwa, zostawił żonę swojemu bratu.

²⁶ Podobnie było z drugim i trzecim — aż do siódmego.

²⁷ Po wszystkich zmarła też kobieta.

²⁸ Przy zmartwychwstaniu więc którego z tych siedmiu będzie żoną? Bo wszyscy ją mieli.

²⁹ Jezus im odpowiedział: Błądzicie, gdyż nie znacie Pism ani mocy Bożej.

³⁰ Po zmartwychwstaniu ludzie nie będą się żenić ani wychodzić za mąż, lecz będą jak aniołowie w niebie.

³¹ A co do zmartwychwstania, czy nie czytaliście, co wam Bóg powiedział w słowach:

³² Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba? Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych.

³³ A tłumy, słysząc te słowa, zdumiewały się Jego nauką.

Najważniejsze przykazanie

³⁴ Na wieść o tym, że Jezus zamknął usta saduceuszom, faryzeusze zebrali się razem.

³⁵ Jeden z nich, znawca Prawa, wystawił Jezusa na próbę:

³⁶ Nauczycielu — zapytał — które z przykazań Prawa uznałbyś za najważniejsze?

³⁷ A On mu odpowiedział: Masz kochać Pana, swojego Boga, całym swoim sercem, z całej swojej duszy i każdą swoją myślą.

³⁸ To jest najważniejsze i pierwsze przykazanie.

³⁹ Drugie zaś, podobne temu, brzmi: Masz kochać swojego bliźniego tak, jak samego siebie.

⁴⁰ Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy.

Boska tożsamość Jezusa

⁴¹ Gdy zebrali się faryzeusze, Jezus zapytał ich:

⁴² Co sądzicie o Chrystusie? Czyim jest synem? Odpowiedzieli: Dawida.

⁴³ Wówczas ich zapytał: Jak to więc jest, że Dawid, natchniony przez Ducha, nazywa Go Panem? Przecież mówi:

⁴⁴ Pan oświadczył memu Panu: Usiądź po mojej prawicy, aż pod Twoje stopy położę Twoich wrogów!

⁴⁵ Jeśli więc Dawid nazywa Go Panem, jak może On być jego synem?

⁴⁶ I nikt nie był w stanie powiedzieć na ten temat ani słowa. Nikt też od tego dnia nie ośmielił się zadawać Mu pytań.