مُکاشفہ 8 - کِتاب مُقدّس سرائیکی ترجمہ

ستویں مُہر

¹ جِیں ویلے لیلے ستویں مُہر کھولی تاں اسمان ءچ تقریباً ادھے گھنٹے تئیں خاموشی تھی گئی۔

² وَل مَیں اُنہاں ستّاں فرشتیاں کُوں ڈِٹھا جیہڑے خُدا دے سامنڑے کھڑے راہندے ہَن۔ اُنہاں کُوں سَت نرسِنگے ڈِتے گئے۔

³ ہِک بِیا فرشتہ خوشبودار مصالحہ ساڑن کیتے سونے دا ہِک تھاں گِھن آیا تے قُربان گاہ دے کولھ وَنج کھڑا تھیّا۔ اُونکُوں بہُوں سارا خوشبودار مصالحہ ڈِتا گِیا تاں جو او اُونکُوں سارے مُقدّساں دیاں دُعاواں نال تخت دے سامنڑے دی سنہری قُربان گاہ اُتے پیش کرے۔

⁴ اُوں خوشبودار مصالحے دا دُھوواں مُقدّساں دیاں دُعاواں دے نال فرشتہ دے ہتھ کنُوں اُتے اُٹھیا تے خُدا دے حضُور وَنج پُجیا۔

⁵ وَل فرشتے قُربان گاہ کنُوں بھاہ گِھن تے خوشبودار مصالحہ ساڑن دے تھاں ءچ بھری تے اُونکُوں زمین اُتے سَٹ ڈِتا تے گجکار دیاں اوازاں تے بجلیاں چمکیاں تے زلزلہ آیا۔

پہلے چار نرسِنگے

⁶ اُوندے بعد او سَت فرشتے جِنہاں دے کولھ او سَت نرسِنگے ہَن، آپنڑا آپنڑا نرسِنگا وجاوݨ کیتے تیار تھئے۔

⁷ جِیں ویلے پہلے فرشتے آپنڑا نرسِنگا وجایا تاں خون مِلے ہوئے ننڑاوے تے بھاہ پیدا تھئی جیہڑے زمین اُتے سَٹ ڈِتے گئے۔ اُوندے نال ہِک تِہائی زمین، ہِک تِہائی درخت تے ساری ساوی گھاہ سڑ گئی۔

⁸ جِیں ویلے ڈُوجھے فرشتے آپنڑا نرسِنگا وجایا تاں بھاہ نال بلدی ہوئی ہِک پہاڑ جیہی بہُوں وڈی چیز سمندر ءچ سَٹ ڈِتی گئی۔ اُوندے نال ہِک تِہائی سمندر خون بنڑ گِیا،

⁹ سمندر دے ہِک تِہائی جاندار مر گئے تے ہِک تِہائی جہاز تباہ تھی گئے۔

¹⁰ جِیں ویلے تریجھے فرشتے آپنڑا نرسِنگا وجایا تاں مشعل آلی کار بلدا ہویا ہِک وڈا تارہ اسمان کنُوں تروٹ تے ہِک تِہائی دریاواں تے پانڑی دے چشمیاں اُتے ڈھے پِیا۔

¹¹ اُوں تارے دا ناں ”کوڑ“ ہے۔ اُوندے نال ہِک تِہائی پانڑی کوڑا تھی گِیا تے بہُوں سارے لوک اُوں کوڑے پانڑی دے سببّوں مر گئے۔

¹² جِیں ویلے چوتھے فرشتے آپنڑا نرسِنگا وجایا تاں ہِک تِہائی سِجھ تے ہِک تِہائی چَن تے ہِک تِہائی تاریاں دا نُقصان تھیّا، اِتُھوں تئیں جو اُنہاں دا ہِک تِہائی حصہ اندھارا تھی گِیا تے اِینویں ڈینہہ دے ہِک تِہائی تے رات دے ہِک تِہائی حصے دی روشنی غائب تھی گئی۔

¹³ جِیں ویلے مَیں وَل نِگاہ کیتی تاں ہِک بہُوں وڈا عقاب اسمان دے اَدھ ءچ اُڈدا ہویا ڈِٹھا تے اُونکُوں اُچی اواز نال ایہ آدھے سُنڑیا جو ”اُنہاں ترے فرشتیاں دے نرسِنگیاں دی اواز دے سببّوں، جِنہاں دا وجایا ونجنڑ باقی ہے، زمین دے راہوݨ آلیاں اُتے افسوس، افسوس، افسوس!“