مُکاشفہ 6 - کِتاب مُقدّس سرائیکی ترجمہ

سَت مُہراں

¹ وَل مَیں ڈِٹھا جو لیلے اُنہاں سَت مُہراں ءچوں ہِک مُہر کھولی۔ تے مَیں چارے جانداراں ءچوں ہِک کُوں گجکار جیہی اواز ءچ ایہ آدھے سُنڑیا جو ”آ!“

² تے مَیں نِگاہ کیتی تاں چِٹا گھوڑا ڈِٹھا جیندے اُتے سوار دے ہتھ ءچ کمان ہئی۔ اُونکُوں تاج ڈِتا گِیا تے او فتح کریندا ہویا نِکلیا تاں جو بِیا وی فتح کرے۔

³ جِیں ویلے لیلے ڈُوجھی مُہر کھولی تاں مَیں ڈُوجھے جاندار کُوں ایہ آدھے ہوئے سُنڑیا جو ”آ!“

⁴ وَل ہِک رَتّا گھوڑا نِکلیا تے اُوندے سوار کُوں ایہ اِختیار ڈِتا گِیا جو او زمین تُوں صُلح چا گِھنے تاں جو لوک ہِک ڈُوجھے کُوں قتل کرݨ۔ تے اُونکُوں ہِک وڈی تلوار وی ڈِتی گئی۔

⁵ جِیں ویلے اُوں تریجھی مُہر کھولی تاں مَیں تریجھے جاندار کُوں ایہ آدھے ہوئے سُنڑیا جو ”آ!“ جِیں ویلے مَیں نِگاہ کیتی تاں ہِک کالا گھوڑا ڈِٹھا جیندے سوار دے ہتھ ءچ ترکڑی ہئی۔

⁶ مَیں اُنہاں چارے جانداراں ءچوں اواز آلی کار ایہ اکھیندے ہوئے سُنڑیا، ”ہِک کلو دانڑیاں دا مُل ہِک دینار تے ترے کلو جَوں دا مُل ہِک دینار۔ پر تیل تے انگُور دے رَس دا نُقصان نہ کر۔“

⁷ جِیں ویلے اُوں چوتھی مُہر کھولی تاں مَیں چوتھے جاندار کُوں ایہ آدھے ہوئے سُنڑیا جو ”آ!“

⁸ جِیں ویلے مَیں نِگاہ کیتی تاں ڈِٹھا جو ہِک گھوڑا ہے جِیندا رنگ پِیلا جِیہا ہا تے جیندے سوار دا ناں موت ہے۔ اُوندے پِچُھوں پِچُھوں عالم ِ ارواح ہئی۔ اُونکُوں زمین دے چوتھے حصہ اُتے اِختیار ڈِتا گِیا جو تلوار، کال، وبا تے زمین دے جنگلی جانوراں دے ذریعے لوکاں کُوں مارے۔

⁹ جِیں ویلے اُوں پنجویں مُہر کھولی تاں مَیں قُربان گاہ دے تلے اُنہاں لوکاں دیاں رُوحاں ڈِٹھیاں جیہڑے خُدا دے کلام دی خاطر تے آپنڑے اِیمان دی شہادت اُتے قائم راہوݨ دے سببّوں شہید کیتے گئے ہَن۔

¹⁰ اُنہاں اُچی اواز ءچ آکھیا، ”اے مالک! قدُّوس تے سچے خُدا، تُوں کڈݨ تئیں زمین آلیاں دی عدالت نہ کریسیں تے اُنہاں کنُوں ساڈے خون دا بدلہ نہ گِھنسیں؟“

¹¹ وَل اُنہاں ءچوں ہر ہِک کُوں چِٹے کپڑے ڈِتے گئے تے اُنہاں کُوں آکھیا گِیا جو ”تھوڑی دیر بِیا اِنتظار کرو تاں جو تُہاڈے ہم خدمت بِھرانواں دا وی شمار پُورا تھی ونجے جیہڑے تُہاڈے آلی کار قتل کیتے ونجنڑ آلے ہِن۔“

¹² جِیں ویلے لیلے چِھینویں مُہر کھولی تاں مَیں ڈِٹھا جو ہِک وڈا زلزلہ آیا تے سِجھ بکری دے والاں دے ٹاٹ آلی کار کالا تھی گِیا، چَن خون وانگُوں رَتّا تھی گِیا،

¹³ تے اسمان دے تارے زمین اُتے ڈھے پئے جِینویں زور دی ہوا چلنڑ نال ہنجیر دے درخت کنُوں کچا پھل ڈھے پوندے۔

¹⁴ تے اسمان اِینویں غیب تھی گِیا جِینویں کوئی طُومار ولھیٹ ڈِتا گِیا ہووے تے ہر ہِک پہاڑ تے جزیرہ آپنڑی آپنڑی جاہ کنُوں ہٹ گِیا۔

¹⁵ وَل زمین دے بادشاہ، سردار، فوجی افسر، مالدار، زورآور بلکہ سارے لوک غُلام تے آزاد، غاراں تے پہاڑاں دیاں چٹاناں ءچ وَنج لُکے۔

¹⁶ او پہاڑاں تے چٹاناں کُوں آکھنڑ لگے جو ”ساڈے اُتے ڈھے پوو تے ساکُوں اُوندے چہرہ کنُوں جیہڑا تخت اُتے بیٹھے تے لیلے دے غضب کنُوں بچا گِھنو،

¹⁷ کیوں جو اُنہاں دے غضب دا عظیم ڈینہہ آ گِیا ہے تے ہُنڑ کوݨ بچ سگدے؟“