مُکاشفہ 14 - کِتاب مُقدّس سرائیکی ترجمہ

لیلا تے اُوندے لوک

¹ وَل مَیں نِگاہ کیتی تاں ڈِٹھا جو او لیلا صِیُّون پہاڑ اُتے کھڑا ہے تے اُوندے نال ہِک لکھ چوتالیہہ ہزار (1,44,000) بندے وی کھڑے ہَن جِنہاں دے متھے اُتے اُوندا تے اُوندے باپ دا ناں لِکھیا ہا۔

² وَل مَیں اسمان کنُوں ہِک ایجھی اواز سُنڑی جیہڑی زور نال واہندے پانڑی وانگُوں تے بجلی دی ہِک وڈی گجکار وانگُوں ہئی۔ تے ایہ اواز جیہڑی میں سُنڑی ہئی اِینویں ہئی جِینویں سِتار وجاوݨ آلے آپنڑے ساز وجیندے پئے ہووݨ۔

³ او تخت، چارے جانداراں تے بزُرگاں دے سامنڑے ہِک نواں گیت گاندے پئے ہَن۔ تے اُنہاں ہِک لکھ چوتالیہہ ہزار بندیاں دے علاوہ جیہڑے دُنیا ءچوں مُل گِھدے گئے ہَن، کوئی بِیا اُوں گیت کُوں نہ سِکھ سگیا۔

⁴ ایہ او لوک ہِن جِنہاں آپنڑے آپ کُوں عورتاں نال ناپاک نئیں کیتا بلکہ کنوارے ہِن۔ ایہ او ہِن جیہڑے لیلے دے پِچُھوں پِچُھوں ٹُردے ہِن، جِتھاں وی او ویندے۔ او آدمیاں ءچوں مُل گِھدے گئے ہِن تاں جو او خُدا تے لیلے کیتے فصل دا پہلے پھل ہووݨ۔

⁵ اُنہاں دے مُنہ ءچوں کڈھائیں کُوڑ نئیں نِکلیا، بلکہ او بے عیب ہِن۔

ترے فرشتیاں دے ترے پیغام

⁶ وَل مَیں ہِک بئے فرشتے کُوں اسمان ءچ اُڈدے ڈِٹھا۔ اُوندے کولھ زمین دے راہنڑ آلیاں یعنی ہر قوم، قبیلے، اہل ِ زبان تے اُمت کُوں سُنڑاوݨ کیتے ابدی خوشخبری ہئی۔

⁷ اُوں اُچی اواز ءچ آکھیا جو ”خُدا کنُوں ڈرو تے اُوندی تمجید کرو کیوں جو اُوندے عدالت کرݨ دا ویلا آݨ پُجیا ہے۔ اُونکُوں ای سجدہ کرو جئیں اسمان، زمین، سمندر تے پانڑی دے چشمے خلق کیتے۔“

⁸ اُوندے بعد ہِک ڈُوجھا فرشتہ ایہ آدھا ہویا آیا جو ”ڈھے پِیا، او عظیم شہر بابل ڈھے پِیا جئیں آپنڑی حرام کاری تے مستی دا شراب ساریاں قوماں کُوں پِلائی۔“

⁹ وَل اُوندے بعد تریجھا فرشتہ آیا تے اُچی اواز نال آکھنڑ لگا جو ”جیہڑا کوئی اُوں حیوان تے اُوندے بُت دی عبادت کرے تے اُوندا نشان آپنڑے متھے یا ہتھ اُتے لاوے،

¹⁰ اُونکُوں وی خُدا دے قہر دی شراب پِیونڑی پوسی جیہڑی بغیر ملاوٹ دے، اُوندے غضب دے پیالہ ءچ بھری گئی ہے۔ تے او پاک فرشتیاں تے لیلے دے سامنڑے بھاہ تے گندھک دے عذاب ءچ مُبتلا راہسی۔

¹¹ ایجھے لوکاں دے عذاب دا دُھواں ہمیشاں تئیں اُٹھدا راہسی۔ جیہڑے حیوان تے اُوندے بُت دی عبادت کریندے ہِن تے اُوندے ناں دا نشان لیندے ہِن اُنہاں کُوں ڈینہہ رات ارام نہ مِلسی۔“

¹² اِیں واسطے مُقدّساں یعنی خُدا دے حُکماں اُتے عمل کرݨ آلیاں تے یسُوع اُتے اِیمان رکھنڑ آلیاں کُوں صبر کرݨ دی ضرورت ہے۔

¹³ وَل مَیں اسمان کنُوں ہِک اواز کُوں ایہ آدھے ہوئے سُنڑیا، ”لِکھ! مُبارک ہِن او جیہڑے ہُنڑ کنُوں خُداوند ءچ مردے ہِن۔“ رُوح القُدس فرمیندے، ”ہا! او آپنڑی محنت تُوں چُھٹ تے ارام پیسن کیوں جو اُنہاں دے اعمال اُنہاں دے پِچُھوں پِچُھوں آ تے اُنہاں دے نال راہسن۔“

دُنیا دی فصل دی کٹائی یعنی عدالت

¹⁴ وَل مَیں نِگاہ کیتی تاں ڈِٹھا جو ہِک چِٹا بدّل ہے تے اُوندے اُتے اِبنِ آدم جِیہا کوئی بیٹھا ہے جیندے سر اُتے سونے دا تاج تے ہتھ ءچ تیز ڈاتری ہے۔

¹⁵ وَل ہیکل ءچوں ہِک بِیا فرشتہ نِکلیا تے بدّل اُتے بیٹھے ہوئے بندے کُوں اُچی اواز ءچ آکھیا جو ”آپنڑی ڈاتری چلا تے کپ۔ فصل کپنڑ دا ویلا آ گئے، کیوں جو زمین دی فصل پک گئی ہے۔“

¹⁶ بس اُوں جیہڑا بدّل اُتے بیٹھا ہا، آپنڑی ڈاتری زمین اُتے چلائی تے فصل دی کٹائی تھی گئی۔

¹⁷ وَل ہِک بِیا فرشتہ اُوں ہیکل ءچوں نِکلیا جیہڑی اسمان اُتے ہے۔ اُوندے ہتھ ءچ وی تیز ڈاتری ہئی۔

¹⁸ وَل ہِک بِیا فرشتہ جِیندا بھاہ اُتے اِختیار ہا، قُربان گاہ کنُوں آیا تے تیز ڈاتری آلے فرشتہ کُوں اُچی اواز ءچ آکھیا جو ”آپنڑی ڈاتری چلا تے زمین دی ویل کنُوں انگُور دے گُچھے کپ گِھن کیوں جو اُوندے انگُور پک گئے ہِن۔“

¹⁹ اُوں فرشتے آپنڑی ڈاتری زمین اُتے چَلائی تے اُوندے انگُور کٹھے کر تے خُدا دے قہر دے رَس کڈھنڑ آلے وڈے حوض ءچ سَٹ ڈِتے۔

²⁰ وَل اُنہاں کُوں شہر کنُوں باہر اُوں وڈے حوض ءچ پیراں تلے لتاڑ ڈِتا گِیا تے حوض ءچوں اِتنا خون وہیا جو او گھوڑیاں دیاں لگاماں تئیں پُج تے تقریباً ہِک سو اسّی (180) مِیل تئیں واہندا گِیا۔