یعقُوب 5 - کِتاب مُقدّس سرائیکی ترجمہ

دولت منداں کُوں تنبیہ

¹ دولت مندو، سُنڑو! تُساں آپنڑے اُتے آوݨ آلیاں مُصیبتاں اُتے روو تے ماتم کرو۔

² تُہاڈا مال گَل سڑ گئے تے تُہاڈے کپڑیاں کُوں کیڑا کھا گئے۔

³ تُہاڈے سونے تے چاندی کُوں زنگ لگ گئے۔ تے او زنگ تُہاڈے خلاف گواہی ڈیسی تے بھاہ وانگُوں تُہاڈا گوشت کھا ویسی۔ کیوں جو تُساں آخری ڈینہاں کیتے دولت دے ڈھیر لا گِھدے ہِن۔

⁴ ڈیکھو! جیہڑی مزدُوری تُساں آپنڑے کھیتاں ءچ کم کرݨ آلیاں کُوں نئیں ڈِتی، او تُہاڈے خلاف چیخدی پئی ہے تے فصل کپنڑ آلیاں دی فریاد لشکراں دے رب دے کَناں تئیں پُج گئی ہے۔

⁵ تُساں زمین اُتے عیش و عشرت تے مزے نال زندگی گُزاری۔ تُساں آپنڑے آپ کُوں گاں وانگُوں ذبح دے ڈینہہ کیتے موٹا کیتا۔

⁶ تُساں بے قصُور کُوں قصُوروار بنڑایا تے قتل کر ڈِتا بھانویں اُوں تُہاڈا مُقابلہ نہ کیتا۔

صبر تے دُعا

⁷ اِیں کیتے بِھراؤ! خُداوند دے آوݨ تئیں صبر کرو۔ کِسان کُوں ڈیکھو، جیہڑا زمین ءچوں قیمتی پیداوار حاصل کرݨ کیتے خزاں تے بہار دے مینہ دا صبر نال اِنتظار کریندے۔

⁸ تُساں وی صبر کرو تے دِلاں کُوں مضبوط رکھو کیوں جو خُداوند دی آمد نیڑے ہے۔

⁹ بِھراؤ! ہِک ڈُوجھے دی شکایت نہ کرو تاں جو تُہاڈی عدالت نہ تھیوے۔ ڈیکھو! مُنصف دروازے اُتے کھڑے۔

¹⁰ بِھراؤ! جیہڑے نبیاں خُداوند دے ناں نال کلام کیتا، اُنہاں کُوں ڈُکھ چاوݨ تے صبر کرݨ دا نمونہ سمجھو۔

¹¹ ڈیکھو، اساں صبر کرݨ آلیاں کُوں مُبارک آدھے ہیں۔ تُساں ایُّوب دے صبر دے بارے ءچ تاں سُنڑیا ای ہے تے ایہ وی جانڑدے ہیوے جو خُدا دی طرفوں اِیندا کیا انجام تھیّا، کیوں جو خُداوند وڈا رحم دل تے مہربان ہے۔

¹² پر بِھراؤ! سبھ تُوں ودھ تے ایہ ہے جو قَسم نہ چاؤ، نہ اسمان دی، نہ زمین دی تے نہ کہیں بئی شے دی بلکہ ہاں دی جاہ ہاں آکھو تے نہ دی جاہ نہ۔ اِینویں نہ تھیوے جو تُساں سزا دے لائق کھڑائے ونجو۔

¹³ جے تُہاڈے ءچوں کوئی مُصیبت ءچ ہے تاں اُونکُوں چاہیدے جو دُعا کرے، تے جیہڑا خوش ہے، او حمد دے گیت گاوے۔

¹⁴ جے کوئی بیمار ہے تاں او کلیسیا دے بزُرگاں کُوں سڈواوے تاں جو او بزُرگ خُداوند دے ناں نال بیمار کُوں تیل لا تے اُوندے کیتے دُعا کرݨ۔

¹⁵ اِیمان نال منگی ہوئی دُعا دے سببّوں بیمار بچ ویسی۔ خُداوند اُونکُوں شِفا ڈیسی تے جے اُوں گُناہ کیتے ہووݨ تاں او معاف کیتے ویسن۔

¹⁶ اِیں کیتے تُساں ہِک ڈُوجھے دے سامنڑے آپنڑے گُناہاں دا اِقرار کرو تے ہِک ڈُوجھے کیتے دُعا کرو تاں جو شِفا پاؤ۔ کیوں جو راستباز دی دُعا دے اثر نال بہُوں کُجھ تھی سگدے۔

¹⁷ ایلیّاہ ساڈے وانگُوں اِنسان ہا۔ اُوں اِیمان نال دُعا کیتی جو مینہ نہ وسے تے ساڈھے ترے سال تئیں زمین اُتے مینہ نہ وسیا۔

¹⁸ اُوں ولا دُعا کیتی تاں اسمان کنُوں مینہ وسیا تے زمین فصلاں پیدا کیتیاں۔

¹⁹ میڈے بِھراؤ! جے تُہاڈے ءچوں کوئی سچائی دے رستے کنُوں پِھر ونجے تے کوئی ڈُوجھا اُونکُوں ولا گِھن آوے،

²⁰ تاں یاد رکھو جو گُنہگار کُوں گُمراہی کنُوں واپس گِھن آوݨ آلا، ہِک جان کُوں موت کنُوں بچیسی تے بہُوں سارے گُناہاں اُتے پڑدہ پیسی۔