رُوت 2 - Sindhi Bible

¹ ۽ نعوميءَ جي مڙس جو هڪڙو مائٽ، وڏو دولتمند شخص هو، ۽ اليملڪ جي قبيلي مان هو؛ ۽ انهيءَ جو نالو بوعز هو.

² ۽ روٿ موآبي نعوميءَ کي چيو تہ هاڻي مون کي ٻنيءَ ۾ وڃڻ ڏي تہ جيڪو مون تي مهرباني جي نظر ڪري تنهن جي پٺيان لڳي ان جا سنگ چونڊي گڏ ڪريان. تڏهن هن چيس تہ اي منهنجي ڌيءَ، ڀلي وڃ.

³ ۽ هوءَ ويئي ۽ ٻنيءَ ۾ لاباري وجهڻ وارن جي پٺيان سنگ چونڊڻ لڳي: ۽ اتفاق سان ٻنيءَ جي انهيءَ حصي ۾ هن جو اچڻ ٿيو جو بوعز جو هو، جو اليملڪ جي قبيلي مان هو.

⁴ ۽ ڏسو، بوعز بيت الحم مان آيو، ۽ لاباري وجهڻ وارن کي چيائين تہ خداوند شل اوهان سان هجي، ۽ هنن ورندي ڏني تہ خداوند شل توکي برڪت ڏي.

⁵ تڏهن بوعز انهن لاباري جي مٿان رکيل پنهنجي نوڪرن کي چيو تہ هيءَ ڪنهن جي ڇوڪري آهي؟

⁶ ۽ اُهو نوڪر جو لاباري وارن تي رکيل هو، تنهن ورندي ڏيئي چيو تہ اها موآبڻ ڇوڪري آهي جا موآب جي ملڪ مان نعوميءَ سان گڏجي موٽي آئي آهي.

⁷ ۽ هوءَ چوڻ لڳي تہ مهرباني ڪري گڏن ۾ لاباري ڪندڙن جي پٺيان مون کي سنگ چونڊي گڏ ڪرڻ جي موڪل ڏيو: پوءِ هوءَ آئي ۽ صبح کان وٺي هن وقت تائين پئي ڪم ڪيو اٿس، رڳو ٿورو وقت سو گهر ۾ ترسي آهي.

⁸ تڏهن بوعز روٿ کي چيو تہ اي منهنجي ڌيءَ ٻڌين ٿي؟ ٻي ڪنهن ٻنيءَ ۾ سنگ چونڊڻ نہ وڃج، نڪي هتان ڪنهن ٻئي پاسي لنگهي وڃج، پر هتي منهنجي نوڪرياڻين سان گڏ رهج.

⁹ تون ٻنيءَ تي نظرداري پيئي ڪج تہ هو لابارو ڪن، ۽ تون انهن جي پٺيان وڃج، مون هنن جوان مردن کي تاڪيد نہ ڪئي آهي ڇا تہ توکي هٿ نہ لائين؟ ۽ جڏهن توکي اُڃ لڳي تڏهن هنن باسڻن وٽ وڃي، ۽ جيڪو پاڻي منهنجي جوانن ڀريو هجي سو پيئج.

¹⁰ تڏهن هوءَ منهن ڀر زمين تي ڪنڌ جهڪائي هن کي چوڻ لڳي تہ جڏهن آءٌ ڌارين مان آهيان، تڏهن ڪهڙي سبب مون تنهنجي نظر ۾ مان لڌو آهي جو تون منهنجي ايتري خبر ٿو لهين؟

¹¹ ۽ بوعز هن کي ورندي ڏيئي چيو تہ جيڪي تو پنهنجي مڙس جي مئي کان پوءِ پنهنجي سس سان ڪيو سو سمورو مون کي ٻڌايو ويو آهي: ۽ ڪهڙيءَ طرح تو پنهنجو پيءُ ۽ ماءُ ۽ پنهنجو وطن ڇڏيو آهي، ۽ انهيءَ قوم ۾ آئي آهين جنهن کي تون اڳي نہ سڃاڻندي هئينءَ.

¹² شل خداوند توکي تنهنجي ڪم جو اُجورو ڏئي، ۽ خداوند، اسرائيل جي خدا کان توکي پورو انعام ملي، جنهن جي کنڀن هيٺ تو اچي پناهہ ورتي آهي.

¹³ تڏهن هن چيو، تہ منهنجا سائين، ڀلي تہ تنهنجي نظر ۾ مون کي مان ملي، ڇالاءِ جو تو مون کي تسلي ڏني آهي، ۽ تو پنهنجي ٻانهيءَ سان مهربانيءَ سان ڳالهايو آهي، جيتوڻيڪ آءٌ تنهنجن ٻانهين مان هڪڙيءَ جو مٽ نہ آهيان.

¹⁴ ۽ مانيءَ مهل بوعز چيس تہ هيڏانهن اچ ۽ ماني کاءُ، ۽ پنهنجو گرهہ سرڪي ۾ ٻوڙ. پوءِ هوءَ لاباري ڪرڻ وارن جي پاسي ۾ وڃي بيٺي: ۽ هنن ڦلا ڏنس، جي هن کاڌا ۽ پيٽ ڀريائين، ۽ ڪجهہ بچائي بہ رکيائين.

¹⁵ ۽ جڏهن هوءَ سنگ گڏ ڪرڻ لاءِ اُٿي تڏهن بوعز پنهنجن جوانن کي حڪم ڏيئي چيو تہ هن کي گڏن منجهان بہ اَن گڏ ڪرڻ ڏيو، ۽ ڪجهہ بہ نہ چئوس.

¹⁶ ۽ گڏن مان بہ ڪجهہ هن کي ڪيرائي ڇڏي ڏيو تہ انهن مان بہ اَن گڏ ڪري، ۽ اوهين ڪجهہ بہ نہ چئجوس.

¹⁷ انهيءَ طرح هن ٻنيءَ ۾ شام تائين اَن پئي گڏ ڪيو، ۽ جيڪي سنگ هن گڏ ڪيا هئا تن مان هن اَن سٽي ڪڍيو، جو جوَن جو اٽڪل هڪڙو ايفہ ٿيو.

¹⁸ ۽ اُهو هوءَ کڻي شهر ۾ ويئي: ۽ جيڪي هن گڏ ڪيو هو سو سندس سس ڏٺو: ۽ پيٽ ڀرڻ کان پوءِ جيڪي باقي بچايو هئائين سو بہ ڪڍي آڻي ڏنائينس.

¹⁹ ۽ سندس سس چيو تہ اڄ تو ڪٿي پئي سنگ گڏ ڪيا آهن؟ ۽ ڪٿي تو ڪم پئي ڪيو آهي؟ برڪت وارو هجي اُهو شخص جنهن تنهنجي خبر لڌي. ۽ هن پنهنجي سس کي ٻڌايو تہ اُهو ماڻهو ڪير هو جنهن وٽ ڪم پئي ڪيائين؛ ۽ چيائينس تہ انهي ماڻهو جو نالو بوعز آهي.

²⁰ ۽ نعوميءَ پنهنجي ننهن کي چيو تہ جنهن شخص جيئرن توڙي مُئن کان پنهنجي مهرباني روڪي نہ ڇڏي آهي تنهن کي خداوند شل برڪت وارو ڪري، ۽ نعوميءَ چيس تہ هن ماڻهوءَ جي اسان سان قرابت آهي، ۽ هو اسان جي ويجهن مائٽن مان آهي.

²¹ ۽ روٿ موآبڻ چيو تہ هن مون کي چيو آهي تہ جيستائين منهنجا جوان ماڻهو منهنجو سڄو لاباري جو ڪم لاهين تيستائين تون انهن جي ويجهو رهج.

²² تڏهن نعوميءَ پنهنجي ننهن روٿ کي چيو تہ اي منهنجي ڌيءَ، ائين چڱو آهي تہ تون هن جي نوڪرياڻين سان ويندي رهہ، ۽ هو توکي ڪنهن ٻيءَ ٻنيءَ ۾ نہ ڏسن.

²³ انهيءَ طرح هوءَ بوعز جي نوڪرياڻين سان سنگ گڏ ڪندي رهي، جيستائين جوَن ۽ ڪڻڪ جي لاباري جي موسم پوري نہ ٿي. ۽ هوءَ پنهنجي سس سان گڏ گذاريندي هئي.