زبور 90 - Sindhi Bible

¹ اي خداوند تون سڀني پيڙهين ۾ اسان جي پناهہ گاهہ ٿيو آهين.

² جبل پيدا ٿيا، يا تو زمين ۽ جهان کي جوڙيو، تنهن کان اڳي بلڪ ازل کان وٺي ابد تائين تون ئي خدا آهين.

³ تون انسان کي موٽائي مٽيءَ سان ٿو ملائين، ۽ چوين ٿو تہ اي بني آدم موٽي اچو.

⁴ ڇالاءِ جو تنهنجي نظر ۾ هزار ورهيہ اهڙا آهن جهڙو ڪالهوڪو ڏينهن جو گذري ويو، ۽ جهڙو رات جو هڪڙو پهر.

⁵ تون انهن کي اُٿل جي پاڻيءَ وانگي وهائي ٿو ڇڏين؛ اهي ننڊ جي جهوٽي وانگر آهن: هو انهي گاهہ جهڙا آهن جو صبح جو اُڀري ٿو.

⁶ هو صبح جو وڌي وڏو ٿئي ٿو؛ پر سانجهيءَ جو وڍجي ٿو وڃي ۽ ڪومائجي ٿو وڃي.

⁷ اسين تنهنجي غصي جي ڪري فنا ٿا ٿيون، ۽ تنهنجيءَ ڪاوڙ جي ڪري حيران پريشان آهيون.

⁸ تو اسان جون خطائون پنهنجي سامهون رکيون آهن، ۽ اسان جا ڳجها گناهہ تنهنجي چهري جي سوجهري ۾ پڌرا ٿيا آهن.

⁹ ڇو تہ اسان جا سڀ ڏينهن تنهنجي غضب ۾ ٿا گذرن: ۽ اسان جا ورهيہ آکاڻيءَ وانگي پورا ٿيو وڃن.

¹⁰ اسان جي ڄمار جا ڏينهن ستر ورهيہ آهن يا طاقت جي ڪري کڻي اسي ورهيہ ٿين، تڏهن بہ انهيءَ جي رونق فقط محنت ۽ غم آهي؛ ڇو جو اها جلد گذريو وڃي ۽ اسين اُڏامي ٿا وڃون.

¹¹ تنهنجي غصي جي جوش جي ڪنهن کي خبر آهي، ۽ ڪنهن کي تنهنجيءَ ڪاوڙ جو پورو ڊپ آهي؟

¹² تون اسان کي اهڙيءَ طرح اسان جا ڏينهن ڳڻڻ سيکار جو اسين داناءُ دل حاصل ڪريون.

¹³ اي خداوند، باز اچ ڪيستائين؟ ۽ پنهنجن بندن تي رحم ڪر.

¹⁴ صبح جو پنهنجي رحم سان اسان کي ڍءُ ڪراءِ؛ تہ اسين پنهنجي ساري عمر خوش رهون ۽ سرها ٿيون.

¹⁵ جيترا ڏينهن تو اسان کي ڏکن ۾ رکيو، ۽ جيترا ورهيہ اسان آفتن ۾ گذاريا، اوتري خوشي اسان کي عطا ڪر.

¹⁶ پنهنجي بندن کي پنهنجو ڪم ڏيکار، ۽ سندن اولاد تي پنهنجو جلال ظاهر ڪر.

¹⁷ شل خداوند اسان جي خدا جو جمال اسان تي هجي: تون اسان جي هٿن جي ڪم کي قائم ڪر؛ هائو، تون ئي اسان جي هٿن جي ڪم کي قائم ڪر.