زبور 88 - Sindhi Bible

¹ اي خداوند، اي منهنجي نجات جا خدا، مون رات ڏينهن تنهنجي حضور ۾ دانهون ڪيون آهن.

² شل منهنجي دعا تنهنجي حضور ۾ پهچي؛ تون منهنجي دانهن تي پنهنجو ڪن ڏي:

³ ڇالاءِ جو منهنجي جان ڏکن سان ڀرجي ويئي آهي، ۽ منهنجي ڄمار قبر کي ويجهي پوندي وڃي.

⁴ آءٌ انهن جي شمار ۾ ٿو ليکجان جيڪي قبر ۾ ٿا پون؛ آءٌ انهي ماڻهوءَ وانگي آهيان جنهن جو ڪو چاڙهو ڪونهي:

⁵ آءٌ انهن مئلن ۾ ڇڏيو ويو آهيان جن کي قتل ڪري قبر ۾ وڌو اٿن. جن کي تون ياد نٿو ڪرين، ۽ جيڪي تنهنجي هٿ مان تباهہ ٿيا آهن.

⁶ تو مون کي اونهيءَ کڏ ۾، بلڪ اونداهيءَ جي اوڙاهہ ۾ وڌو آهي.

⁷ مون تي تنهنجي ڏاڍي ڪاوڙ آهي، تو مون کي مصيبتن جي لهرن ۾ دٻائي ڏکي ڪيو آهي.

⁸ تو منهنجي واقفڪارن کي مون کان پري ڪيو آهي: ۽ انهن جي نظر ۾ ڪراهت جهڙو ڪيو اٿيئي: آءٌ بند ۾ آهيان، ۽ ٻاهر نڪري نٿو سگهان.

⁹ ڏک جي ڪري منهنجين اکين ۾ ڌنڌ ٿي پيو آهي: اي خداوند، آءٌ هر روز تو ڏانهن پنهنجا هٿ کڻي توکي پيو پڪاريان.

¹⁰ تون مئلن کي پنهنجا عجيب ڪم ڏيکاريندين ڇا؟ مردا جيئرا ٿي تنهنجي تعريف ڪندا ڇا؟

¹¹ قبر ۾ ماڻهو تنهنجي ٻاجهہ جو بيان ڪندا ڇا؟ يا جهنم ۾ تنهنجي وفاداريءَ جو ذڪر ٿيندو ڇا؟

¹² اوندهہ ۾ تنهنجا عجيب ڪم پڌرا ٿيندا ڇا؟ يا ويسر جي ملڪ ۾ تنهنجي راستبازي ياد رهندي ڇا؟

¹³ پر اي خداوند مون تو وٽ پڪاريو آهي، ۽ صبح جو منهنجي دعا تنهنجي حضور ۾ پهچندي.

¹⁴ اي خداوند تون ڇو منهنجي جان کي ڇڏي ٿو ڏين؟ ۽ مون کان پنهنجو منهن ڇو ٿو موڙين؟

¹⁵ آءٌ ننڍپڻ کان ئي ڏکي ۽ موت جي ڪنڌيءَ تي رهيو آهيان. تنهنجي ڊپ جي ڪري حيران پريشان آهيان.

¹⁶ تنهنجي سخت ڪاوڙ مون تي آئي آهي: تنهنجي خوف مون کي تباهہ ڪري ڇڏيو آهي.

¹⁷ اهي سڄو ڏينهن مون کي ٻوڏ وانگي اچيو گهيرين؛ ۽ اهي گڏجي مون کي ورائي ويا آهن.

¹⁸ تو منهنجي دوستن کي ۽ عزيزن کي مون کان پري ڪيو آهي، ۽ منهنجي واقفڪارن کي اوندهہ ۾ رکيو اٿيئي.