زبور 77 - Sindhi Bible

¹ آءٌ بلند آواز سان خدا جي حضور فرياد ڪندس؛ يعني خدا جي حضور ۾ پڪاريندس، ۽ هو مون ڏانهن ڪن ڏيندو.

² مون پنهنجي مصيبت جي ڏينهن خداوند کي ڳوليو: مون رات جو پنهنجا هٿ ڊگهيريا ۽ ڍرا ڪين ڪيم؛ پر منهنجيءَ جان کي تسلي ڪانہ آئي.

³ آءٌ خدا کي ياد پيو ڪريان پر ڏکي آهيان: آءٌ دانهون پيو ڪريان پر منهنجو روح غم ۾ ٻڏيو وڃي.

⁴ تون منهنجين اکين کي کليل ٿو رکين: آءٌ اهڙو منجهي پيو آهيان جو ڳالهائي نٿو سگهان.

⁵ مون گذريل ڏينهن ۽ قديم زماني جي سالن تي غور ڪيو آهي.

⁶ رات جو مون کي پنهنجو گيت ياد ٿو اچي: آءٌ پنهنجي دل ۾ خيال ٿو ڪريان؛ ۽ منهنجو روح چڱيءَ طرح غور ٿو ڪري.

⁷ خداوند مون کي هميشہ جي لاءِ رد ڪري ڇڏيندو ڇا؟ وري مون تي مهربان ڪين ٿيندو ڇا؟

⁸ هن جو رحم هميشہ جي لاءِ هليو ويو آهي ڇا؟ هن جو قول اقرار هميشہ جي لاءِ باطل رهندو ڇا؟

⁹ خدا رحم ڪرڻ ڀلجي ويو آهي ڇا؟ هن غصي ۾ پنهنجي ٻاجهہ کي روڪي ڇڏيو آهي ڇا؟

¹⁰ پوءِ مون چيو تہ اها منهنجي ڪمزوري آهي؛ پر آءٌ تہ خدا تعاليٰ جي قدرت جا ڏينهن ياد ڪندس.

¹¹ آءٌ خداوند جي ڪمن جو ذڪر ڪندس؛ ڇو جو آءٌ تنهنجا گذريل عجيب ڪم ياد ڪندس.

¹² آءٌ تنهنجن سڀني ڪمن تي ڌيان ڪندس، ۽ تنهنجي عملن تي غور ڪندس.

¹³ اي خدا، تنهنجي واٽ پاڪ مڪان ۾ آهي: ڪهڙو معبود اسان جي خدا جهڙو عظيم آهي؟

¹⁴ تون اهو خدا آهين جو عجيب ڪم ٿو ڪرين: تو قومن ۾ پنهنجي قدرت پڌري ڪئي آهي.

¹⁵ تو پنهنجي اُمت کي يعني يعقوب ۽ يوسف جي اولاد کي ڇڏايو آهي.

¹⁶ اي خدا پاڻيءَ توکي ڏٺو؛ هائو پاڻي توکي ڏسي ڊڄي ويو: ۽ اونهو سمنڊ ڏڪڻ لڳو.

¹⁷ ڪڪرن مينهن وسايو، آسمان مان آواز آيو: تنهنجا تير بہ چئني پاسي ڇُٽا.

¹⁸ واچوڙي ۾ تنهنجي گجڻ جو آواز ٿيو؛ وڄ جهان کي روشن ڪيو: ڌرتي ڌٻي ۽ ڏڪي ويئي.

¹⁹ تنهنجي واٽ سمنڊ ۾ هئي، ۽ تنهنجو رستو وڏن پاڻين ۾ آهي، تنهنجي پيرن جا نشان ڏسڻ ۾ نہ آيا.

²⁰ تو پنهنجي اُمت جي ڌڻ وانگي موسيٰ ۽ هارون جي معرفت رهبري ڪئي.