زبور 69 - Sindhi Bible

¹ اي خدا مون کي بچاءِ؛ ڇو جو پاڻي منهنجيءَ جان تائين اچي پهتو آهي.

² آءٌ اونهيءَ گپ ۾ گپندو ٿو وڃان، جنهن ۾ بيهڻ جي ڪا جاءِ ڪانهي: آءٌ اونهي پاڻيءَ ۾ اچي پيو آهيان، ۽ پاڻيءَ جي اُٿل منهنجي مٿان لنگهيو ٿي وڃي.

³ آءٌ دانهون ڪري ڪري ٿڪجي پيو آهيان؛ ۽ نڙي سڪي ويئي اٿم: ۽ خدا جو انتظار ڪندي منهنجون اکيون ضعيف ٿي ويون آهن.

⁴ جيڪي بنا سبب مون سان دشمن ٿا رکن سي منهنجي مٿي جي وارن کان بہ گهڻا آهن: جيڪي ناحق مون سان دشمني ڪري مون کي تباهہ ڪرڻ ٿا گهرن سي زوراور آهن: انهي ڪري جيڪي مون کسيو ڪونہ هو، سو مون ڀري ڏنو.

⁵ اي خدا، منهنجي بي عقلي تون ڄاڻين ٿو؛ ۽ منهنجا گناهہ تو کان ڳجها نہ آهن.

⁶ اي خدا لشڪرن جا خدا جيڪي تو ۾ اُميد ٿا رکن، سي منهنجي ڪري شرمندا نہ ٿين: اي اسرائيل جا خدا، جيڪي تنهنجا طالب آهن سي منهنجي ڪري بدنام نہ ٿين.

⁷ ڇو جو تنهنجي خاطر مون طعنا سٺا آهن، ۽ منهنجو منهن شرم ۾ ٻڏي ويو آهي.

⁸ آءٌ پنهنجن ڀائرن وٽ ڌاريو، پنهنجيءَ ماءُ جي اولاد وٽ پرديسي ٿي پيو آهيان.

⁹ ڇالاءِ جو تنهنجي گهر جي غيرت مون کي کائي ويئي آهي؛ ۽ تنهنجي گلا خورن جون گلائون مون تي اچي پيون آهن.

¹⁰ جڏهن مون روئي ۽ روزو رکي پنهنجيءَ جان کي ڏک ڏنو، تڏهن انهيءَ لاءِ بہ مون کي مهڻا مليا.

¹¹ جڏهن مون کٿو ڍڪيو تڏهن آءٌ انهن وٽ هڪڙو پهاڪو ٿيس.

¹² جيڪي شهر جي دروازي تي ٿا ويهن سي منهنجون ئي ڳالهيون ٿا ڪن؛ ۽ نشئي مون تي راڳ ٿا ڳائين.

¹³ پر اي خدا تنهنجي رضامنديءَ جي وقت ۾ منهنجي دعا تو وٽ ايندي: اي خدا پنهنجي بيحد گهڻي رحم سان، پنهنجيءَ نجات جي سچائيءَ ۾ مون کي جواب ڏي.

¹⁴ مون کي گپ ۾ ٻڏڻ نہ ڏي پر مون کي ڪڍي وٺ ۽ جيڪي مون سان دشمني ٿا رکن تن کان مون کي ڇڏاءِ، ۽ اونهي پاڻيءَ مان مون کي ڪڍي وٺ.

¹⁵ پاڻيءَ جي اُٿل مون کي نہ ٻوڙي، نڪي اونهي پاڻيءَ ۾ آءٌ ٻڏي وڃان؛ ۽ قبر منهنجي مٿان پنهنجو منهن پوري نہ ڇڏي.

¹⁶ اي خداوند مون کي جواب ڏي، ڇو جو تنهنجي ٻاجهہ چڱي آهي: تون پنهنجيءَ گهڻيءَ رحمت جي ڪري مون ڏانهن نظر ڪر.

¹⁷ ۽ پنهنجي ٻانهي کان پنهنجو منهن نہ لڪاءِ؛ ڇو تہ آءٌ مصيبت ۾ آهيان؛ جلد مون کي جواب ڏي.

¹⁸ منهنجي ويجهو اچي منهنجيءَ جان کي ڇڏاءِ: منهنجي دشمنن کان مون کي ڇوٽڪارو ڏي.

¹⁹ توکي منهنجي مهڻي ۽ شرم ۽ بدناميءَ جي خبر آهي: منهنجا سڀيئي دشمن تنهنجي اڳيان آهن.

²⁰ طعنن منهنجي دل ڀڃي ڇڏي آهي؛ آءٌ ڏاڍو غمگين ۽ ڏکي آهيان: مون پئي نهاريو تہ من ڪو مون تي ڪهل ڪري، پر ڪو ڪونہ هو؛ من ڪو مون کي دلاسو ڏي، پر ڪوبہ ڏسڻ ۾ ڪونہ آيو.

²¹ اُنهن مون کي کائڻ لاءِ پت ڏنو؛ ۽ منهنجي اُڃ لاهڻ لاءِ مون کي سرڪو پياريائون.

²² شل انهن جو دسترخانو انهن لاءِ ڦندو ٿئي؛ ۽ جڏهن اهي سلامتيءَ ۾ هجن تڏهن اها سندن لاءِ ڦندو ٿي پوي.

²³ انهن جون اکيون انڌيون ٿي پون، تہ ڏسي نہ سگهن؛ ۽ سندن چيلهہ سدائين ڏڪندي رهي.

²⁴ انهن تي پنهنجو غضب نازل ڪر، ۽ تنهنجي غصي جو جوش کين وڪوڙي وڃي.

²⁵ انهن جي رهڻ جي جاءِ اُجاڙ ٿئي؛ ۽ سندن تنبو سڃا ٿي وڃن.

²⁶ ڇالاءِ تہ جنهن کي تو ڌڪ هنيو آهي تنهن کي اهي ستائين ٿا، ۽ جنهن کي تو ڦٽيو آهي تنهن جي غم بابت ڳالهيون ٿا ڪن.

²⁷ انهن جي خطا تي خطا چاڙهہ: ۽ کين پنهنجيءَ راستبازيءَ ۾ اچڻ نہ ڏي.

²⁸ اُنهن جا نالا زندگيءَ جي ڪتاب مان مٽائي ڇڏ، اُهي راستبازن سان گڏ ليکيا نہ وڃن.

²⁹ پر آءٌ غريب ۽ غمگين آهيان: اي خدا پنهنجيءَ نجات سان مون کي سربلند ڪر.

³⁰ آءٌ خدا جي نالي جو گيت ڳائي سندس تعريف ڪندس، ۽ شڪرگذاريءَ سان هن جي تمجيد ڪندس.

³¹ اهو خداوند کي ڍڳي ۽ ڏاند کان وڌيڪ پسند آهي، جنهن کي سڱ ۽ کُر ٿا ٿين.

³² نماڻا اهو ڏسي خوش ٿا ٿين: اوهين جي خدا جا طالب آهيو، اوهان جي دل جيئري رهي.

³³ ڇو جو خداوند محتاجن جي ٻڌي ٿو، ۽ پنهنجي قيدين سان نفرت نٿو رکي.

³⁴ آسمان، ۽ زمين، ۽ سمنڊ، ۽ جيڪي انهن ۾ گهمي ڦري ٿو، سي سڀ هن جي تعريف ڪن.

³⁵ ڇو تہ خدا صيون کي بچائيندو؛ ۽ يهوداہ جا شهر جوڙيندو؛ ۽ اُهي اُتي رهندا ۽ قبضو ڪندا.

³⁶ هن جي بندن جو اولاد بہ انهيءَ جو وارث ٿيندو؛ ۽ جيڪي هن جي نالي کي پيار ٿا ڪن سي اتي رهندا.