زبور 56 - Sindhi Bible

¹ اي خدا مون تي رحم ڪر؛ ڇو جو انسان مون کي ڳيهڻ ٿو گهري: هو سڄو ڏينهن وڙهي وڙهي مون کي پيو ستائي.

² منهنجا دشمن مون کي سڄو ڏينهن ڳهي وڃڻ ٿا گهرن: ۽ جيڪي مغروريءَ ۾ مون سان وڙهن ٿا سي گهڻيئي آهن.

³ جڏهن مون کي ڊپ ٿيندو تڏهن آءٌ توتي ڀروسو رکندس.

⁴ خدا جي مدد سان آءٌ سندس ڪلام جي تعريف ڪندس: مون پنهنجو ڀروسو خدا تي رکيو آهي، سو آءٌ اصل ڪين ڊڄندس؛ انسان مون کي ڇا ڪري سگهندو؟

⁵ اهي سڄو ڏينهن منهنجن لفظن جي اُبتي معنيٰ پيا ڪڍن: ۽ انهن جا سڀ خيال مون سان بڇڙائي ڪرڻ جا آهن.

⁶ اهي گڏجي لڪي ٿا ويهن، ۽ منهنجا پير پيا جاچين، ڄڻ تہ منهنجو ساهہ ڪڍڻ جي انتظار ۾ آهن.

⁷ اُهي بڇڙائي ڪري ڇٽي ويندا ڇا؟ اي خدا غصي ۾ قومن کي ڪيرائي ڇڏ.

⁸ تون منهنجي رُلڻ جو حساب ٿو رکين: منهنجا لڙڪ پنهنجيءَ ٻاٽليءَ ۾ وجهي رک؛ اُهي تنهنجي دفتر ۾ داخل نہ آهن ڇا؟

⁹ جنهن ڏينهن آءٌ پڪاريندس تنهن ڏينهن منهنجا دشمن پٺ تي هٽندا: اها مون کي خبر آهي تہ خدا منهنجي پاسي آهي.

¹⁰ خدا جي مدد سان آءٌ سندس ڪلام جي تعريف ڪندس: خداوند جي مدد سان آءٌ سندس ڪلام جي تعريف ڪندس.

¹¹ مون پنهنجو ڀروسو خدا تي رکيو آهي آءٌ اصل ڪين ڊڄندس؛ انسان مون کي ڇا ڪري سگهندو؟

¹² اي خدا مون تنهنجون مڃتائون مڃيون آهن: آءٌ تنهنجي حضور ۾ شڪرگذاريءَ جون قربانيون چاڙهيندس.

¹³ ڇو جو تو منهنجيءَ جان کي موت کان ڇڏايو آهي: تو منهنجن پيرن کي ترڪڻ کان بچايو آهي؛ انهيءَ لاءِ تہ آءٌ خدا جي حضور ۾ زندگيءَ جي نور ۾ هلان.