زبور 49 - Sindhi Bible

¹ اي سڀ قومون هيءَ ڳالهہ ٻڌو؛ اي دنيا جا سڀ رهاڪو اوهين ڪن ڏيو.

² ننڍا ۽ وڏا، امير ۽ غريب، سڀ گڏجي ٻڌو.

³ منهنجي واتان دانائيءَ جي ڳالهہ نڪرندي ۽ منهنجي دل جا خيال سمجهہ سان ڀرپور ٿيندا.

⁴ آءٌ هڪڙي مثال تي ڪن ڏيندس: آءٌ بربط وڄائي پنهنجي ڳجهارت ڀڃندس.

⁵ مصيبت جي ڏينهن ۾ آءٌ ڊپ ڇو ڪريان؟ يا جڏهن بڇڙائي منهنجي پٺيان پئي مون کي گهيريندي؟

⁶ جيڪي پنهنجيءَ دولت تي ڀروسو ٿا رکن، ۽ پنهنجي گهڻيءَ ملڪيت تي ٿا ڪُڏن؛

⁷ تن مان ڪنهن کي بہ طاقت نہ آهي جو پنهنجي ڀاءُ کي ڇڏائي سگهي، يا خدا کي انهي جو عيوضو ڀري ڏئي.

⁸ (ڇالاءِ جو ان جي جان جو صدقو مهانگو آهي، ۽ ڪڏهن بہ ڏنو نہ ويندو:)

⁹ تہ هو سدائين جيئرو رهي، ۽ قبر ۾ نہ وڃي.

¹⁰ ڇو جو هو ڏسي ٿو تہ داناءُ ماڻهو مريو ٿا وڃن، ۽ بيوقوف ۽ وحشي بہ فنا ٿا ٿين، ۽ پنهنجي ملڪيت ٻين لاءِ ڇڏي ٿا وڃن.

¹¹ اهي پنهنجيءَ دل ۾ سمجهن ٿا تہ اسان جا گهر سٺا ۽ جٽاءُ ڪندا، ۽ اسان جي رهڻ جون ماڙيون پيڙهيءَ بہ پيڙهيءَ قائم رهنديون: اهي پنهنجين زمينن تي پنهنجا نالا ٿا رکن.

¹² پر ماڻهو عزت جي حالت ۾ جٽاءُ نٿو ڪري: هو جانورن وانگر فنا ٿيو ٿا وڃن.

¹³ انهن جي هيءَ واٽ بيوقوفي آهي: تڏهن بہ انهن کان پوءِ سندن ڳالهيون ماڻهن کي وڻن ٿيون.

¹⁴ اهي قبر ۾ ويندڙ ڌڻ وانگي ٺهرايل آهن، ۽ موت انهن جو ڌنار ٿيندو: سچار انهن تي صبح جو حڪومت ڪندو؛ ۽ انهن جي سونهن قبر جو قوت ٿي ويندي، تہ انهن جي لاءِ ڪا جاءِ نہ رهي.

¹⁵ پر خدا منهنجيءَ جان کي قبر جي هٿ مان ڇڏائيندو: ڇو جو اهو ئي مون کي قبول ڪندو.

¹⁶ جڏهن ڪو ماڻهو دولتمند ٿئي، ۽ سندس گهراڻي جو شان وڌي، تڏهن بہ تون ڊپ نہ ڪج.

¹⁷ ڇو تہ جڏهن هو مرندو تڏهن ڪي کڻي ڪين ويندو؛ سندس شوڪت ساڻس گڏ ڪين ويندي.

¹⁸ جيتوڻيڪ هو پنهنجي جيئري پنهنجيءَ جان کي مبارڪ چوندو هو، (۽ جڏهن تون پنهنجو ڀلو ٿو ڪرين تڏهن ماڻهو تنهنجي تعريف ٿا ڪن،)

¹⁹ تہ بہ هو پنهنجي ابن ڏاڏن سان وڃي گڏبو؛ اهي سوجهرو ڪڏهن ڪين ڏسندا.

²⁰ جنهن ماڻهوءَ کي وڏو مرتبو آهي، پر سمجهہ نہ اٿس، اُهو جانورن وانگر آهي جي فنا ٿي ٿا وڃن.