زبور 31 - Sindhi Bible

¹ اي خداوند منهنجو ڀروسو توتي آهي؛ مون کي ڪڏهن شرمندو ٿيڻ نہ ڏي: تون پنهنجيءَ راستبازيءَ خاطر مونکي بچاءِ.

² پنهنجو ڪن مون ڏانهن ڪري سگهو مون کي ڇڏاءِ: تون مون لاءِ مضبوط ٽڪر ۽ منهنجي پناهہ جو گهر ٿيءُ.

³ ڇو جو تون ئي منهنجو ٽڪر ۽ قلعو آهين: تنهن ڪري پنهنجي نالي جي واسطي منهنجو سونهون ٿيءُ ۽ منهنجي رهبري ڪر.

⁴ مون کي اُنهيءَ ڄار مان ڪڍي وٺ جو انهن مون لاءِ ڳجهيءَ طرح پکيڙيو آهي؛ ڇو جو تون ئي منهنجو مضبوط ڪوٽ آهين.

⁵ اي خداوند سچائيءَ جا خدا، آءٌ پنهنجو روح تنهنجن هٿن ۾ ٿو سونپيان: توئي مونکي ڇوٽڪارو ڏنو آهي.

⁶ جيڪي اجاين ڪوڙين ڳالهين کي ٿا مڃين، تن کان مون کي نفرت آهي: پر منهنجو ڀروسو خدا تي آهي.

⁷ آءٌ تنهنجي رحم جي ڪري خوشي ڪندس ۽ سرهو ٿيندس: ڇالاءِ جو تو منهنجي مصيبت تي نظر ڪئي، ۽ تون منهنجيءَ جان جي ڏکن کان واقف آهين:

⁸ تو مون کي دشمن جي هٿ ۾ قيدي نہ ڇڏيو آهي؛ تو منهنجا پير ڪشاديءَ جاءِ تي رکيا آهن.

⁹ اي خداوند مون تي رحم ڪر، ڇالاءِ جو آءٌ ڏکن ۾ آهيان: منهنجي اک، بلڪ منهنجي جان ۽ جسم سڀ رنج جي ڪري ڳري ويا آهن.

¹⁰ ڇالاءِ جو منهنجي حياتي غم ۾، ۽ منهنجي عمر آهون ڀريندي گذري ويئي آهي: منهنجي طاقت منهنجي گناهہ جي ڪري گهٽجي ويئي آهي، ۽ منهنجون هڏيون سڙي سڪي ويون آهن.

¹¹ آءٌ پنهنجن سڀني دشمنن جي ڪري پنهنجن پاڙيسرين ۾ خوار ٿيو آهيان، جيڪي منهنجا واقف آهن سي مون کان ڊڄن ٿا: ۽ جيڪي مون کي واٽ تي ٿا ڏسن سي مون کان پاسو ٿا ڪن.

¹² مون کي مردي وانگر دل تان لاهي ڇڏيو اٿن: آءٌ ڀڳل ٿانوَ وانگر آهيان.

¹³ ڇو جو مون گهڻن کان پنهنجي گلا ٻڌي آهي، هر ڪنهن پاسي مون کي ڊپ آهي: جڏهن اُنهن پاڻ ۾ گڏجي منهنجي برخلاف صلاح ڪئي، تڏهن منهنجي ساهہ ڪڍڻ جو منصوبو رٿيائون.

¹⁴ پر اي خداوند مون توتي ڀروسو رکيو: ۽ چيم تہ تون ئي منهنجو خدا آهين.

¹⁵ منهنجيءَ حياتيءَ جا ڏينهن تنهنجي هٿ ۾ آهن: مون کي منهنجي دشمنن ۽ ستائيندڙن کان ڇڏاءِ.

¹⁶ پنهنجي ٻانهي تي پنهنجو منهن چمڪاءِ: ۽ پنهنجيءَ ٻاجهہ جي ڪري مون کي بچائي وٺ.

¹⁷ اي خداوند ائين نہ ٿئي جو آءٌ شرمندو ٿيان، ڇالاءِ جو مون تو کان دعا گهري آهي: پر اُٽلو بڇڙا ماڻهو شرمندا ٿين، ۽ ماٺ ڪري قبر ۾ پيا هجن.

¹⁸ جن جي واتن مان ڪوڙيون ڳالهيون ٿيون نڪرن، ۽ جيڪي راستباز ماڻهوءَ جي برخلاف گستاخيءَ سان، مغروريءَ ۽ نفرت جون ڳالهيون ٿا ڪن، تن کي ماٺ ڪراءِ.

¹⁹ جن کي تنهنجو ڊپ آهي، تن لاءِ ڪهڙي نہ وڏي ڀلائي تو گڏ ڪري رکي آهي، جا تو بني آدم جي اڳيان پنهنجي ايماندارن لاءِ ظاهر ڪئي آهي.

²⁰ تون انهن کي پنهنجيءَ حضوريءَ جي تنبوءَ ۾ انسان جي ٻڌين کان ڍڪيندين: تون ئي اُنهن ماڻهن جي جهيڙن کان تنبوءَ ۾ لڪائي رکندين.

²¹ خداوند مبارڪ هجي، ڇو جو هن هڪڙي مضبوط شهر ۾ مون تي عجيب مهرباني ڪئي آهي.

²² مون تڙ تڪڙ ۾ چيو تہ تو مونکي پنهنجيءَ نظر کان پري ڪيو آهي: پر جڏهن مون توکي پڪاريو تڏهن تو منهنجو عرض ٻڌو.

²³ اي خداوند جا بندا اوهين کيس پيار ڪريو: خداوند ايماندارن کي بچائي ٿو، ۽ مغرورن کي پورو پورو بدلو ڏئي ٿو.

²⁴ اوهين سڀ جي خداوند ۾ اُميد ٿا رکو، همت جهليو ۽ پنهنجين دلين کي مضبوط ڪريو.