زبور 144 - Sindhi Bible

¹ خداوند منهنجو ٽڪر مبارڪ هجي، هو منهنجن هٿن کي جنگ ڪرڻ ۽ منهنجن آڱرين کي وڙهڻ ٿو سيکاري.

² هو مون تي ٻاجهہ ڪندڙ ۽ منهنجو قلعو آهي، هو منهنجو اوچو ٺلهہ ۽ منهنجو نجات ڏيندڙ آهي: هو منهنجي ڍال آهي، انهي تي ئي منهنجو ڀروسو آهي؛ هو منهنجن ماڻهن کي منهنجي تابع ٿو ڪري.

³ اي خداوند انسان ڇا آهي جو تون انهي جي سار ٿو لهين؟ يا آدم زاد ڪير آهي جو تون انهي جو ليکو ٿو ڪرين؟

⁴ انسان اجائي شيءِ آهي: هن جي حياتي پاڇي وانگر گذريو وڃي.

⁵ اي خداوند آسمانن کي جُهڪاءِ ۽ هيٺ لهي اچ: جبلن کي ڇُهہ ۽ انهن مان دونهون نڪرندو.

⁶ وڄ ڪيرائي انهن کي ڇڙوڇڙ ڪر؛ پنهنجا تير هڻي کين منجهائي ڇڏ.

⁷ مٿان پنهنجو هٿ ڊگهيري مون کي بچاءِ؛ ۽ وڏن وڏن پاڻين، يعني پرديسين جي هٿان مون کي ڇڏاءِ.

⁸ انهن جي واتان اجايون ڳالهيون ٿيون نڪرن، ۽ انهن جو ساڄو هٿ ڪوڙ جو ساڄو هٿ آهي.

⁹ اي خدا آءٌ تنهنجي حضور ۾ هڪڙو نئون گيت ڳائيندس: ڏهہ تارو تنبورو وڄائي تنهنجي تعريف ڳائيندس.

¹⁰ اُهو ئي آهي جو بادشاهن کي نجات ٿو ڏئي: هو پنهنجي بندي دائود کي ڏکوئيندڙ ترار کان بچائي ٿو.

¹¹ مون کي بچاءِ، ۽ پرديسين جي هٿان مون کي ڇڏاءِ، جن جي واتان اجايون ڳالهيون ٿيون نڪرن، ۽ انهن جو ساڄو هٿ ڪوڙ جو ساڄو هٿ آهي.

¹² جڏهن اسان جا پٽ جوانيءَ ۾ قداور وڻن جهڙا ٿين؛ ۽ اسان جون ڌيئرون محلات جي ڪنڊن جي گهڙيل پٿرن جهڙيون ٿين؛

¹³ جڏهن اسان جا ڀانڊا سڀ ڪنهن قسم جي شين سان ڀريل هجن، ۽ اسان جون رڍون اسان جن واڙن ۾ هزارين ۽ لکين ٻچا ڏين،

¹⁴ جڏهن اسان جا ڍڳا بار سان لڏيل هجن؛ ۽ نہ روڪ هجي نہ ڌڪجن، ۽ نہ ڪا گهٽين ۾ دانهن ڪوُڪ ٿئي؛

¹⁵ تڏهن انهيءَ اُمت جي حالت مبارڪ آهي: هائو، مبارڪ آهي اُها اُمت جنهن جو خدا خداوند آهي.