زبور 142 - Sindhi Bible

¹ آءٌ پنهنجي آواز سان خداوند کي ٿو پڪاريان؛ آءٌ پنهنجي آواز سان خداوند کي منٿون ٿو ڪريان.

² آءٌ هن جي حضور ۾ پنهنجي فرياد ٿو ڪريان؛ ۽ سندس حضور ۾ پنهنجي ڏکن جو بيان ٿو ڪريان.

³ جڏهن منهنجو روح مون منجهہ غم ۾ ٻڏل هو، تڏهن بہ توکي منهنجي واٽ جي خبر هئي. جنهن واٽ ۾ آءٌ هلان ٿو تنهن ۾ انهن ڦندا لڪايا آهن.

⁴ منهنجي ساڄي هٿ ڏانهن نهار ۽ ڏس؛ ڇو جو اهڙو ڪوئي ڪونهي جو مون کي سڃاڻي: مون لاءِ ڪا پناهہ ڪانهي؛ ڪنهن کي منهنجي جان جو فڪر ڪونهي.

⁵ اي خداوند مون توکي پڪاريو؛ مون چيو تہ تون منهنجي پناهہ آهين، ۽ دنيا ۾ منهنجو ورثو آهين.

⁶ منهنجيءَ دانهن تي ڌيان ڏي؛ ڇو جو آءٌ ڏاڍو ذليل ٿيو آهيان: مون کي منهنجي ستائيندڙن کان ڇڏاءِ؛ ڇو جو اهي مون کان وڌيڪ زور وارا آهن.

⁷ منهنجيءَ جان کي قيد مان ٻاهر ڪڍ، تہ آءٌ تنهنجي نالي جي شڪر گذاري ڪريان: راستباز منهنجي آسپاس گڏ ٿيندا؛ ڇو جو تون مون سان ڏاڍي ڀلائي ڪندين.