زبور 140 - Sindhi Bible

¹ اي خداوند مون کي خراب ماڻهوءَ کان ڇڏاءِ؛ ۽ ظالم ماڻهوءَ کان بچائيم.

² جي پنهنجي دل ۾ ٺڳيءَ جا پهہ پيا پچائين؛ ۽ هميشہ جنگ ڪرڻ لاءِ پيا گڏ ٿين.

³ انهن پنهنجيءَ زبان کي سپ وانگي تکو ڪيو آهي؛ سندن چپن هيٺ کپر جو زهر آهي.

⁴ اي خداوند مون کي بڇڙي جي هٿ کان بچاءِ؛ ۽ ظالم ماڻهوءَ کان محفوظ رک جن جو ارادو آهي تہ ڌڪا ڏيئي منهنجا پير کسڪائين.

⁵ مغرورن مون لاءِ ڦندو ۽ رسيون لڪائي رکيون آهن؛ ۽ واٽ جي ڀرسان ڄار پکيڙيو اٿن؛ انهن مون لاءِ ڦاهي وڇائي آهي.

⁶ مون خداوند کي چيو تہ تون منهنجو خدا آهين: اي خداوند، تون منهنجي منٿ جي آواز تي ڪن ڏي.

⁷ اي خداوند خدا، اي منهنجيءَ نجات جي طاقت، تو جنگ جي ڏينهن منهنجو مٿو ڍڪي ڇڏيو.

⁸ اي خداوند بدڪار جون خواهشون پوريون نہ ڪر؛ ۽ سندس بڇڙن منصوبن کي وڌڻ نہ ڏي؛ متان اهي پاڻ کي پڏائين.

⁹ جيڪي پنهنجو ڪنڌ مٿي ڪري مون کي چوڌاري گهيرو ٿا ڪن، تن جي وات جي بڇڙائي شل سندن مٿان پوي.

¹⁰ شل انهن تي ٽانڊا وسن: ڀلي تہ اهي باهہ ۾ وڃي پون؛ ۽ اونهيءَ کڏ ۾ جتان وري نہ نڪرن.

¹¹ ڪوبہ بد زبان ماڻهو زمين تي قائم ڪين رهندو: ظالم کي بڇڙائي ڦاسائي ڪيرائيندي.

¹² مون کي خبر آهي تہ خداوند ڏکين جو انصاف ڪندو، ۽ محتاجن کي حق ڏياريندو.

¹³ بيشڪ راستباز تنهنجي نالي جو شڪر ڪندا: ۽ سچار تنهنجي حضور ۾ رهندا.