زبور 137 - Sindhi Bible

¹ اسان بابل جي ندين جي ڪپ تي ويهي، صيون کي ياد ڪري رُنو.

² اتي بيد جي وڻ تي اسان پنهنجا بربط ٽنگي ڇڏيا.

³ ڇالاءِ جو اتي اسان جي قيد ڪرڻ وارن اسان کي راڳ ڳائڻ جو حڪم ڏنو، ۽ جن اسان کي تباهہ ڪيو هو تن جي مرضي هئي تہ اسين خوشيون ڪريون، ۽ چيائون تہ اسان کي صيون جو ڪو راڳ ڳائي ٻڌايو.

⁴ اسين ڪيئن پرديس ۾ خداوند جو راڳ ڳايون؟

⁵ اي يروشلم جيڪڏهن آءٌ توکي وساريان، تہ شل منهنجو ساڄو هٿ پنهنجو هنر ڀلجي وڃي.

⁶ جيڪڏهن آءٌ توکي ياد نہ ڪريان، ۽ يروشلم کي پنهنجي وڏيءَ خوشيءَ کان بہ وڌيڪ نہ سمجهان، تہ منهنجي ڄڀ تارونءَ سان وڃي لڳي.

⁷ اي خداوند يروشلم جي ڏينهن کي بني ادوم جي برخلاف ياد رک، جن چيو ٿي تہ انهيءَ کي ڊاهيو، ۽ انهي جي پاڙ پٽي ڪڍو.

⁸ اي بابل جي ڌيءَ جا برباد ٿيڻ واري آهين؛ مبارڪ اُهو ٿيندو جو جهڙي هلت تو اسان سان ڪئي آهي تهڙي توسان ڪندو.

⁹ مبارڪ اُهو ٿيندو جو تنهنجي ٻارن کي وٺي پٿرن تي هڻندو.