زبور 116 - Sindhi Bible

¹ آءٌ خداوند کي پيار ٿو ڪريان. ڇو جو هن منهنجي دانهن ۽ منهنجا عرض ٻڌا آهن.

² ڇالاءِ جو هن مون ڏانهن پنهنجو ڪن ڏنو آهي، سو جيسين آءٌ جيئرو رهندس تيسين کيس پڪاريندو رهندس.

³ موت جون رسيون مون کي ويڙهي ويون ۽ قبر جا درد مون تي اچي پيا: آءٌ ڏک ۽ غم ۾ جهلجي ويس.

⁴ تڏهن مون خداوند جي نالي کي پڪاريو؛ تہ اي خداوند آءٌ توکي عرض ٿو ڪريان تہ مون کي ڇڏاءِ.

⁵ خداوند رحيم ۽ سچار آهي؛ هائو اسان جو خدا رحم ڪرڻ وارو آهي.

⁶ خداوند ڀورڙن جي حفاظت ٿو ڪري؛ آءٌ دٻجي ويو هوس پر هن مون کي بچائي ورتو.

⁷ اي منهنجي جان تون پنهنجي آرامگاهہ ۾ موٽي اچ؛ ڇو جو خداوند تو سان ڏاڍي ڀلائي ڪئي آهي.

⁸ تو منهنجي جان کي موت کان، ۽ منهنجين اکين کي لڙڪن کان، ۽ منهنجن پيرن کي ترڪڻ کان ڇڏايو آهي.

⁹ آءٌ جيئرن جي ملڪ ۾ خداوند جي حضور ۾ هلندو رهندس.

¹⁰ مون کي يقين آهي، تنهن ڪري آءٌ ڳالهائيندس: آءٌ ڏاڍي ڏک ۾ هوس:

¹¹ مون تڪڙ ڪري چيو، تہ سڀيئي ماڻهو ڪوڙا آهن.

¹² خداوند مون کي جيڪي نعمتون ڏنيون آهن تن جي عيوض آءٌ هن کي ڇا ڏيان؟

¹³ آءٌ نجات جو پيالو کڻي ۽ خداوند جو نالو وٺي دعا گهرندس.

¹⁴ آءٌ هاڻي سندس اُمت جي روبرو خداوند جي حضور ۾ پنهنجون مڃتائون پوريون ڪندس.

¹⁵ خداوند جي نظر ۾ سندس مقدسن جو موت تمام قيمتي آهي.

¹⁶ اي خداوند سچ پچ آءٌ تنهنجو ٻانهو آهيان: آءٌ تنهنجو ٻانهو، ۽ تنهنجي ٻانهيءَ جو اولاد آهيان؛ تو منهنجا بند کوليا آهن.

¹⁷ آءٌ تنهنجي حضور ۾ شڪرگذاريءَ جي قرباني پيش ڪندس، ۽ خداوند جو نالو وٺي دعا گهرندس.

¹⁸ آءٌ هاڻي سندس اُمت جي روبرو، خداوند جي حضور ۾ پنهنجون مڃتائون پوريون ڪندس.

¹⁹ خداوند جي گهر جي درگاهہ ۾، ۽ اي يروشلم تو منجهہ اهي پوريون ڪندس. خداوند جي تعريف ڪريو.