زبور 104 - Sindhi Bible

¹ اي منهنجي جان تون خداوند کي مبارڪ چئو. اي خداوند منهنجا خدا تون تمام عظيم آهين؛ تون شان ۽ شوڪت سان ڍڪيل آهين.

² تون نور کي پوشاڪ وانگر ٿو پهرين: ۽ آسمان کي پردي وانگي ٿو پکيڙين:

³ تون پنهنجي بالاخاني جا شهتير پاڻيءَ تي ٿو رکين؛ ۽ ڪڪرن کي پنهنجو رٿ ٿو ڪرين؛ ۽ واءُ جي پرن تي ٿو رهين.

⁴ تون پنهنجن فرشتن کي هوا وانگر ٿو بنائين؛ ۽ پنهنجن خادمن کي باهہ جا شعلا:

⁵ تو زمين کي انهي جي بنياد تي قائم ڪيو، تہ هو ڪڏهن بہ مٽجي نہ وڃي.

⁶ تو انهيءَ کي اونهي سمنڊ سان لباس وانگر ڍڪي ڇڏيو؛ ۽ پاڻي جبلن کان بہ مٿي هئا.

⁷ تنهنجيءَ ڇينڀ تي اهي ڀڄي ويا؛ ۽ تنهنجيءَ گجگوڙ جي آواز تي اهي جلدي ويا هليا؛

⁸ اُهي انهيءَ جاءِ تي پهچي ويا جا تو انهن لاءِ تيار ڪئي هئي؛ ۽ جبل وري مٿي آيا، ۽ واديون ويهي ويون.

⁹ تو انهن جي لاءِ هڪڙي حد ٺهرائي آهي تہ انهيءَ کان ٻاهر نہ نڪرن؛ ۽ وري زمين کي ڍڪي نہ ڇڏين.

¹⁰ هو وادين ۾ چشما جاري ٿو ڪري؛ جي جبلن مان ٿا نڪرن:

¹¹ انهن مان جهنگ جا سڀ جانور پاڻي ٿا پيئن، ۽ جهنگ جا گڏهہ بہ اچيو اُڃ لاهين.

¹² انهن ڪنڌين تي آسمان جا پکي آکيرا ڪري ٿا ويهن، ۽ ٽارين ۾ لاتيون پيا ڳائين.

¹³ هو پنهنجي بالاخانن مان جبلن تي مينهن ٿو وسائي: تنهنجيءَ ڪاريگريءَ جي ڦل سان زمين ڍءُ ٿي ڪري.

¹⁴ هو ڍورن لاءِ گاهہ، ۽ انسانن جي ڪم لاءِ ڀاڄي ٿو اُڀرائي؛ تہ زمين مان خوراڪ پيدا ڪري.

¹⁵ ۽ شراب جو ماڻهن جي دل کي خوش ٿو ڪري، ۽ تيل جو سندن چهري کي چمڪائي ٿو ۽ ماني جا ماڻهوءَ کي طاقت ٿي ڏئي.

¹⁶ خداوند جي وڻن کي پورو پاڻي ٿو ملي؛ يعني لبنان جا ديودار جي هن پوکيا آهن؛

¹⁷ جن ۾ پکي پنهنجا آکيرا ٿا جوڙين: ۽ صنوبر جي وڻن ۾ لقلق پنهنجو گهر جوڙيو آهي.

¹⁸ وڏا جبل جهنگلي ٻڪرن جي لاءِ آهن؛ ۽ ٽڪريون سهن جي پناهہ آهن.

¹⁹ هن چنڊ کي مندن جي لاءِ مقرر ڪيو: ۽ سج کي پنهنجي لهڻ جي مهل معلوم آهي.

²⁰ تون اونداهي ٿو ڪرين تہ رات ٿي ٿئي؛ جنهن ۾ جهنگ جا سڀيئي جانور ٻاهر نڪري ٿا اچن.

²¹ جوان شينهن شڪار جي پٺيان گجگار ٿا ڪن، ۽ خدا کان پنهنجو کاڌو ٿا گهرن.

²² سج نڪرڻ مهل اهي هليا ٿا وڃن، ۽ پنهنجين غارن ۾ وڃي سمهي ٿا پون.

²³ انسان پنهنجي ڪم تي ٿو نڪري ۽ سانجهيءَ تائين پورهئي ۾ لڳو ٿو رهي.

²⁴ اي خداوند تنهنجا ڪم ڪهڙا نہ بيحد آهن! تو انهن سڀني کي دانائيءَ سان جوڙيو آهي: زمين تنهنجي خزانن سان ڀرپور آهي.

²⁵ ڏسو هو وڏو ۽ ويڪرو سمنڊ، جنهن ۾ سرندڙ شيون ۽ ننڍا توڙي وڏا بيشمار جانور آهن.

²⁶ انهي تي جهاز ٿا هلن؛ ۽ منجهس مانگر مڇ بہ آهن، جن کي تو انهيءَ ۾ راند ڪرڻ لاءِ پيدا ڪيو آهي.

²⁷ انهن سڀني کي تنهنجو آسرو آهي، تہ تون کين وقت تي کاڌو ڏين.

²⁸ جيڪي تون انهن کي ڏين ٿو سو اهي وٺن ٿا؛ تون پنهنجي مٺ ٿو کولين تہ اهي چڱين شين سان ڍءُ ٿا ڪن.

²⁹ تون پنهنجو منهن لڪائين ٿو، تہ اهي پريشان ٿا ٿين؛ تون انهن جو ساهہ ٿو ڪڍين تہ اهي مريو وڃن، ۽ وري مٽيءَ ۾ وڃيو ملن.

³⁰ تون پنهنجو روح ٿو موڪلين تہ اهي پيدا ٿا ٿين؛ ۽ تون زمين جي سطح کي نئين سر آباد ٿو ڪرين.

³¹ شل خداوند جو جلال هميشہ تائين رهي؛ شل خداوند پنهنجي ڪمن کان خوش ٿئي:

³² هو زمين ڏانهن نهاري ٿو تہ اُها ڏڪيو وڃي، هو جبلن کي ڇهي ٿو تہ انهن مان دونهون ٿو نڪري.

³³ جيسين آءٌ جيئرو رهندس تيسين خداوند جي حضور ۾ گيت ڳائيندس: جيسين آءٌ حيات آهيان تيسين خدا جي تعريف ڳائيندو رهندس.

³⁴ شل منهنجا خيال کيس پسند اچن: آءٌ خداوند ۾ خوش رهندس.

³⁵ شل گنهگار زمين تان فنا ٿي وڃن، ۽ بدڪار باقي نہ رهن. اي منهنجي جان خداوند کي مبارڪ چئُہ. خداوند جي تعريف ڪريو.