زبور 102 - Sindhi Bible

¹ اي خداوند منهنجي دعا ٻڌ، ۽ منهنجون دانهون تنهنجي حضور ۾ پهچن.

² منهنجي مصيبت جي ڏينهن مون کان پنهنجو منهن نہ لڪاءِ: ۽ مون ڏانهن پنهنجو ڪن ڏي: جڏهن آءٌ توکي پڪاريان، تڏهن مون کي جلد جواب ڏي.

³ ڇالاءِ جو منهنجا ڏينهن دونهين وانگي اُڏاميو وڃن، ۽ منهنجون هڏيون اُماڙيءَ وانگيان سڙي ٿيون وڃن.

⁴ منهنجي دل گاهہ وانگي ڪومائجي ۽ سڪي ويئي آهي؛ ۽ آءٌ پنهنجي ماني کائڻ بہ ڀلجيو وڃان.

⁵ ڪنجهندي ڪنجهندي منهنجون هڏيون ماس سان وڃي لڳيون آهن.

⁶ آءٌ جهنگ جي پيڻ وانگي، ۽ ويران هنڌ تي جي چٻري جهڙو ٿي پيو آهيان.

⁷ آءٌ اوجاڳا پيو ڪڍان، آءٌ انهيءَ جهرڪيءَ وانگي آهيان جا کڏ تي اڪيلي ويٺي هجي.

⁸ منهنجا دشمن سڄو ڏينهن مون کي طعنا پيا هڻن، ۽ جيڪي مون تي ڇتا ٿي پيا آهن سي مون تي لعنت پيا ڪن.

⁹ ڇو جو آءٌ خاڪ مانيءَ وانگر ٿو کاوان، ۽ لڙڪ گڏيل پاڻي ٿو پيئان.

¹⁰ اهو تنهنجي ڏمر ۽ ڪاوڙ جي ڪري ٿيو آهي: ڇو جو تو مون کي مٿي چاڙهيو ۽ ڪيرائي ڦٽو ڪيو آهي:

¹¹ منهنجي ڄمار پاڇي وانگي گذرندي وڃي؛ آءٌ گاهہ وانگيان ڪومائجي ويو آهيان.

¹² پر اي خداوند تون سدائين جٽاءُ ڪندين. ۽ تنهنجي يادگيري پيڙهيءَ بہ پيڙهيءَ رهندي.

¹³ تون اُٿي صيون تي رحم ڪندين: ڇو تہ انهيءَ تي قياس ڪرڻ جو وقت آيو آهي، هائو مقرر وقت اچي پهتو آهي.

¹⁴ ڇو جو تنهنجا بندا انهيءَ جا پٿر بہ پسند ٿا ڪن، ۽ سندس مٽيءَ تي بہ ڪهل ٿي اچين.

¹⁵ تنهن ڪري قومون خداوند جي نالي کان ڊڄنديون، ۽ زمين جا سڀ بادشاهہ تنهنجي جلال کان ڊڄندا رهندا:

¹⁶ ڇو جو خداوند صيون کي اڏايو آهي، ۽ هو پنهنجي جلال ۾ ظاهر ٿيو آهي.

¹⁷ هن بيوسن جي دعا ڏانهن ڌيان ڏنو آهي، ۽ انهن جي دعا کي حقير نہ سمجهيو اٿس.

¹⁸ هيءَ ڳالهہ ايندڙ پيڙهيءَ جي لاءِ لکبي: ۽ جيڪا اُمت پيدا ٿيندي سا خداوند جي تعريف ڪندي.

¹⁹ ڇو جو هن پنهنجي پاڪ مڪان تان هيٺ نهاريو آهي؛ خداوند آسمان تان زمين تي نظر ڪئي آهي.

²⁰ تہ قيدين جون آهون ٻڌي؛ ۽ جيڪي موت جي منهن ۾ آهن تن کي ڇڏائي.

²¹ انهي لاءِ تہ ماڻهو صيون ۾ خداوند جو نالو پڌرو ڪن، ۽ يروشلم ۾ سندس تعريف ڪن.

²² يعني جڏهن قومون، ۽ بادشاهتون، خداوند جي عبادت ڪرڻ لاءِ اچي گڏ ٿين.

²³ هن واٽ تي ئي منهنجي زور کي گهٽائي ڇڏيو، هن منهنجي عمر گهٽائي ڇڏي.

²⁴ مون چيو تہ اي خدا منهنجي اڌ عمر ۾ مون کي کڻي نہ وٺ: تنهنجا ورهيہ تہ سڀني پيڙهين تائين پيا هلن.

²⁵ تو قديم زماني ۾ زمين جو بنياد وڌو ۽ آسمان تنهنجي هٿ جي ڪاريگري آهن.

²⁶ اهي نابود ٿي ويندا پر تون قائم رهندين: اهي سڀيئي پوشاڪ وانگي پراڻا ٿي ويندا؛ تون انهن کي ڪپڙن وانگي مٽائيندين ۽ اهي بدلجي ويندا:

²⁷ پر تون بدلجڻ جو نہ آهين، ۽ تنهنجن ڏينهن جي پڄاڻي ڪانہ ٿيندي.

²⁸ تنهنجن بندن جا ٻار هليا هلندا، ۽ سندن نسل تنهنجي حضور ۾ قائم رهندو.