چوڻيون 7 - Sindhi Bible

¹ اي منهنجا پٽ، منهنجين ڳالهين جي سنڀال ڪج، ۽ منهنجا حڪم پاڻ وٽ سانڍي رکج.

² منهنجن حڪمن جي سنڀال ڪر ۽ جيئندو رهہ؛ ۽ منهنجي قاعدي کي پنهنجي اک جي ماڻڪيءَ وانگر سنڀال.

³ انهن کي پنهنجين آڱرين تي ٻڌي ڇڏ؛ انهن کي پنهنجي دل جي تختيءَ تي لکي ڇڏ.

⁴ ڏاهپ کي چئُہ تہ تون منهنجي ڀيڻ آهين؛ ۽ سمجهہ کي پنهنجي مائٽياڻي سڏ:

⁵ تہ اُهي توکي ڌارين زالن کان بچائين، اها ڌاري زال جا پنهنجي ٻولن سان تنهنجي خوشامد ڪري ٿي.

⁶ ڇالاءِ جو پنهنجي گهر جي دريءَ مان، مون ڳڙکين مان ٻاهر نهاريو؛

⁷ ۽ مون ڀورڙن ماڻهن منجهہ ڏٺو ۽ جوانن منجهہ بہ ڏٺم، ۽ هڪڙو بي سمجهہ جوان سهي ڪيم،

⁸ جو گهٽيءَ مان هن جي ڪنڊ جي ڀرسان لنگهيو ٿي ويو، ۽ هو اُهو رستو ڏيئي انهيءَ جي گهر ۾ ويو؛

⁹ ڏينهن لهڻ مهل شام جو شفق ۾، رات جي ڪارنهن ۽ اونداهيءَ ۾،

¹⁰ ۽ ڏس، هن کي هڪڙي زال گڏي، جنهن کي ڪڃريءَ جهڙي پوشاڪ پيئي هئي ۽ دل جي مڪار هئي.

¹¹ هوءَ بڪ بڪ ڪندڙ ۽ خود خيال آهي؛ هن جا پير پنهنجي گهر ۾ نٿا ٽڪن:

¹² ڪڏهن هوءَ گهٽين ۾ آهي، ڪڏهن ڪشادن ميدانن ۾، ۽ سڀ ڪنهن ڪنڊ تي ڇپ هڻي ويهي ٿي.

¹³ ائين هن زال انهيءَ ماڻهوءَ کي پڪڙي چُمي ڏني، ۽ بي حيا منهن سان هن کي چوڻ لڳي:

¹⁴ تہ سلامتيءَ جي نذرانن جون قربانيون مون سان آهن؛ اڄوڪي ڏينهن مون پنهنجون مڃتائون پوريون ڪيون آهن.

¹⁵ تنهن ڪري آءٌ توکي گڏجڻ لاءِ نڪري آئي آهيان، ڏاڍيءَ ڪوشش سان تنهنجي منهن جي تلاش پئي ڪيم ۽ هاڻ مون توکي لڌو آهي.

¹⁶ مون پنهنجي پلنگ تي نقشدار غاليچا، ۽ مصر جا سوٽي پٽاپٽي ڪپڙا وڇايا آهن.

¹⁷ مون پنهنجي هنڌ کي مر ۽ عود ۽ دالچينيءَ سان خوشبوءِ دار ڪيو آهي.

¹⁸ اچ تہ هلي صبح تائين پيٽ ڀري پاڻ ۾ محبت ونڊيون؛ پاڻ کي پيار سان تسلي ڏيون.

¹⁹ ڇالاءِ جو منهنجو مڙس گهر ڪونهي؛ پر وڏي پنڌ جي سفر تي ويو آهي:

²⁰ هو پاڻ سان ناڻي جي ڳوٿري کڻي ويو آهي؛ هو ڀرئي چنڊ گهر ايندو.

²¹ ڏاڍيءَ مٺيءَ ٻوليءَ سان هوءَ هن کي قبول ڪرائي ٿي، ۽ پنهنجن چپن جي چاپلوسيءَ سان هن کي زور ڪري وٺي وڃي ٿي.

²² هو سڌو هن جي پٺيان هليو وڃي ٿو، جيئن ڪو ڏاند ڪوس تي وڃي يا جيئن زنجيرن ۾ بي عقل سزا لاءِ وڃن؛

²³ تان جو هڪڙو تير هن جي جگر مان لنگهي وڃي ٿو؛ جيئن ڪو پکي ڊوڙي وڃي دام ۾ پوي، ۽ خبر نہ پويس تہ اهو سندس ساهہ لاءِ آهي.

²⁴ تنهن ڪري هاڻي اي منهنجا پٽ، منهنجي ڳالهہ ٻڌو ۽ جيڪي لفظ منهنجي واتان نڪرن ٿا تن تي ڌيان ڏيو.

²⁵ پنهنجي دل کي هن جي رستن ڏي ڦرڻ متان ڏين، گمراهہ ٿي هن جي واٽن ۾ متان وڃين.

²⁶ ڇالاءِ جو هن گهڻن کي ڦٽي اُڇلائي ڇڏيو آهي: هائو جن سڀني کي هن ڪهي ڇڏيو آهي سي هڪڙو وڏو لشڪر آهن.

²⁷ هن جو گهر قبر ۾ وڃڻ جو رستو آهي، جو لهي موت جي ڪوٺين ڏانهن ٿو وڃي.