چوڻيون 22 - Sindhi Bible

¹ چڱو نالو گهڻيءَ دولت کان وڌيڪ پسند ڪرڻ گهرجي، ۽ محبت واري مهرباني چاندي ۽ سون کان وڌيڪ پسند ڪرڻ گهرجي.

² شاهوڪار ۽ غريب پاڻ ۾ گڏبا آهن: خداوند انهن سڀني جو خالق آهي.

³ سياڻو ماڻهو بڇڙائي ڏسي ٿو ۽ پاڻ کي لڪائي ٿو، پر ڀورڙا ماڻهو لنگهيو اڳتي وڃن ۽ انهيءَ ڪري نقصان سهن ٿا.

⁴ نماڻائيءَ جو انعام ۽ خداوند جو خوف دولت ۽ عزت ۽ حياتي آهي.

⁵ بيهودي ماڻهوءَ جي رستي ۾ ڪنڊا ۽ ڦندا آهن: جيڪو پنهنجي ساهہ جي سنڀال ٿو ڪري سو ان کان پري رهندو.

⁶ ٻار کي اهو رستو سيکار جنهن تي هن کي هلڻ کپي، ۽ جڏهن هو ٻڍو ٿيندو تڏهن بہ اهو نہ ڇڏيندو.

⁷ شاهوڪار غريب تي حڪم هلائي ٿو، ۽ اُڌار کڻندڙ اُڌاري ڏيندڙ جو نوڪر آهي.

⁸ جيڪو ظلم ٿو پوکي سو مصيبت لڻندو: ۽ هن جي ڪاوڙ جي لٺ نڪمي ٿيندي.

⁹ جنهن جي اک سخا واري آهي سو برڪت وارو ٿيندو: ڇالاءِ جو هو پنهنجي مانيءَ مان غريبن کي ٿو ڏئي.

¹⁰ ٺٺولي ڪندڙ کي ڪڍي ڇڏ تہ جهيڙو نڪري ويندو؛ هائو، فساد ۽ بدنامي بند ٿي ويندا.

¹¹ جيڪو دل جي صفائي پسند ٿو ڪري، تنهن جي چپن جي سونهن ڪري بادشاهہ سندس دوست ٿيندو.

¹² خداوند جون اکيون علم واري کي بچائين ٿيون، پر هو دغاباز ماڻهوءَ جي ڳالهين کي اونڌو ڪيو ڇڏي.

¹³ سست ماڻهو چوي ٿو تہ ٻاهر شينهن آهي؛ آءٌ گهٽين ۾ مارجي ويندس.

¹⁴ ڌاريءَ زال جو وات هڪڙي اونهي کڏ آهي: جنهن مان خداوند کي نفرت ٿي اچي سو انهيءَ ۾ ڪرندو.

¹⁵ بي عقلي ٻار جي دل ۾ ٻڌي پيئي آهي؛ پر سيکت جو لڪڻ انهيءَ کي پري ڪيو ڇڏي.

¹⁶ جيڪو پنهنجي فائدي وڌائڻ لاءِ غريب تي ظلم ٿو ڪري، ۽ جيڪو دولتمند کي ڏئي ٿو سو ضرور ڪنگال ٿيندو.

¹⁷ پنهنجو ڪن ڏي ۽ ڏاهن جا قول ٻڌ، ۽ منهنجي تعليم ڏانهن پنهنجي دل لڳاءِ.

¹⁸ ڇالاءِ جو جي تون انهن کي پنهنجي اندر ۾ سانڍيندين تہ اها چڱي ڳالهہ آهي: ۽ اُهي تنهنجن چپن تي ڄمي وڃن.

¹⁹ اُهي اڄوڪي ڏينهن مون توکي ٻڌايا آهن، انهيءَ لاءِ تہ تنهنجو ڀروسو خداوند تي ٿئي.

²⁰ مون تو ڏانهن تمام عمديون ڳالهيون نصيحتن ۽ علم بابت نہ لکيون آهن ڇا؟

²¹ تہ توکي سچ جي ڳالهين جي حقيقت معلوم ٿئي، ۽ جن توکي موڪليو آهي تن وٽ تون سچ جون ڳالهيون موٽي کڻي وڃين؟

²² ڪنهن غريب کي انهيءَ ڪري نہ ڦر تہ هو غريب آهي. نڪي ڪنهن ڏکويل کي دروازي تي ستاءِ:

²³ ڇالاءِ جو خداوند هنن جي طرفان حجت دليل ڪندو، ۽ انهن جي حياتي ڦري وٺندو جي هنن جي ڦرين ٿا.

²⁴ جنهن کي ڪاوڙجڻ جي عادت آهي تنهن سان دوستي نہ رک؛ ڪاوڙ واري ماڻهوءَ سان گڏ نہ گهم:

²⁵ تہ متان تون هنن جون عادتون سکين، ۽ پنهنجي جان جي لاءِ هڪڙو ڦانڌو پيدا ڪرين.

²⁶ جيڪي شرط لاءِ هٿ ٿا ٺوڪين تن مان هڪڙو نہ ٿيءُ، نڪي انهن مان ٿيءُ جي قرض جا ضامن آهن:

²⁷ جيڪڏهن ڏيڻ لاءِ تو وٽ ڪجهہ بہ ڪونهي، تہ پوءِ ڇو هو تنهنجي هيٺان تنهنجو هنڌ ئي ڪڍي وڃي؟

²⁸ انهيءَ قديم حد جي نشان کي نہ چور، جو تنهنجن ابن ڏاڏن هڻي ڇڏيو آهي.

²⁹ تون اهو ماڻهو ڏسين ٿو جو پنهنجي ڪم ڪار ۾ محنتي آهي؟ اهو بادشاهن جي حضور ۾ بيهندو؛ هو خسيس ماڻهن جي اڳيان نہ بيهندو.