چوڻيون 14 - Sindhi Bible

¹ سڀڪا ڏاهي زال پنهنجو گهر اڏي ٿي: پر بي عقل زال انهيءَ کي پنهنجن هٿن سان ڊاهي ڇڏي ٿي.

² جيڪو سنئون سڌو هلڻ وارو آهي سو خداوند کان ڊڄي ٿو: پر جيڪو ڏنگن رستن وارو آهي سو ان کي ڌڪاري ٿو.

³ بي عقلن جي وات ۾ مغروريءَ جي لٺ آهي: پر ڏاهن جا چپ انهن کي بچائين ٿا.

⁴ جتي ڏاند ناهن اتي آهرو صاف ٿو رهي: پر اَن جي زيادہ پيدائش ڏاند جي مضبوطائيءَ جي ڪري آهي.

⁵ ايماندار شاهد ڪوڙ ڪين ڳالهائيندو: پر ڪوڙو شاهد ڪوڙ ڳالهائي ٿو.

⁶ ٺٺولي ڪندڙ ماڻهو ڏاهپ کي ڳولي ٿو پر انهيءَ کي لهي نٿو: مگر جنهن کي سمجهہ آهي تنهن کي علم آسانيءَ سان ملي ٿو.

⁷ بي عقل ماڻهوءَ جي روبرو ويندين تہ هن ۾ علم وارا چپ نہ ڏسندين.

⁸ سياڻي ماڻهوءَ جي ڏاهپ اها آهي تہ پنهنجو رستو سمجهي: پر بي عقلن جي بي عقلي ٺڳي آهي.

⁹ بي عقل گناهہ تي ٺٺولي ڪن ٿا: پر سچن ۾ چڱي نيت آهي.

¹⁰ دل پنهنجي ڪَڙاڻ پاڻ ڄاڻي ٿي: ۽ ڪو ڌاريو انهيءَ جي خوشيءَ ۾ دست اندازي نٿو ڪري.

¹¹ شرير جو گهر ڪري پوندو: پر سچي جو تنبو آباد رهندو ايندو.

¹² هڪڙو رستو آهي جو ماڻهوءَ کي سنئون ٿو ڏسجي، پر اُن جي پڇاڙيءَ ۾ موت جا رستا آهن.

¹³ کلڻ مهل بہ دل غمگين ٿي رهي؛ ۽ خوشيءَ جي پڇاڙي غم آهي.

¹⁴ گمراهہ دل وارو پنهنجن رستن سان ڀريل رهندو: ۽ چڱو ماڻهو پاڻ منجهان ئي راضي رهندو.

¹⁵ ڀورڙو ماڻهو سڀ ڪنهن ڳالهہ تي ويساهہ ڪري ٿو: پر سياڻو ماڻهو پنهنجي هلڻ ڏي چڱيءَ طرح نهاري ٿو.

¹⁶ ڏاهو ماڻهو ڊڄي ٿو، ۽ بديءَ کان پري ڀڄي ٿو: پر بي عقل بي حيا ٿي هلي ٿو، ۽ يقين وارو ڏسجي ٿو.

¹⁷ جيڪو جلد ڪاوڙجي ٿو سو بي عقليءَ جي هلت ڪري ٿو: ۽ خراب رٿن ڪرڻ وارو ماڻهو ڌڪارڻ ۾ اچي ٿو.

¹⁸ ڀورڙن کي ورثي ۾ بي عقلي ملي ٿي: پر سياڻن کي علم جو ڇٽ ملي ٿو.

¹⁹ بڇڙا چڱن جي اڳيان ڪنڌ جهڪائين ٿا؛ ۽ شرير سچن جي درن تي.

²⁰ غريب کي خود سندس پاڙيسري بہ ڌڪاري ٿو: پر دولت مند جا گهڻا ئي دوست آهن.

²¹ جيڪو پنهنجي پاڙيسريءَ کي ڌڪاري ٿو سو گناهہ ڪري ٿو: پر جيڪو غريبن تي رحم ٿو ڪري سو سڀاڳو آهي.

²² جي برائيءَ جي رٿ ڪن ٿا سي گمراهہ نہ آهن ڇا؟ پر رحم ۽ سچ انهن لاءِ هوندو جي چڱائيءَ جي رٿ ٿا ڪن.

²³ سڀ ڪنهن پورهئي مان فائدو آهي: پر چپن جي بڪ بڪ مان ڪنگالپڻ ٿو پيدا ٿئي.

²⁴ ڏاهن جي دولت سندن ڇٽ آهي: پر بي عقلن جي بي عقلي رڳي بي عقلي آهي.

²⁵ سچو شاهد ماڻهن جا ساهہ بچائي ٿو: پر ڪوڙ ڳالهائيندڙ دغا بازي ڪري ٿو.

²⁶ خدا جي خوف ۾ پڪو يقين آهي: ۽ ان جي اولاد کي پناهہ جي جاءِ ملندي.

²⁷ خدا جو خوف حياتيءَ جو چشمو آهي، جنهن ڪري ماڻهو موت جي ڦانڌن کان ڇٽي ٿو.

²⁸ رعيت جي گهڻائيءَ ۾ بادشاهہ جو فخر آهي: پر رعيت جي گهٽتائيءَ ۾ بادشاهہ جي هلاڪت آهي.

²⁹ جيڪو دير سان ٿو چڙي سو وڏيءَ سمجهہ وارو آهي: جيڪو تڪڙي طبيعت وارو آهي سو بي عقليءَ جو درجو وڌائي ٿو.

³⁰ سالم دل جسم جي حياتي آهي، پر حسد هڏن جو ساڙ آهي.

³¹ جيڪو غريبن تي ظلم ٿو ڪري سو پنهنجي خالق کي ملامت ٿو ڪري؛ پر جيڪو محتاجن تي رحم ٿو ڪري سو انهيءَ کي عزت ٿو ڏئي.

³² شرير برائيءَ ڪرڻ سان هيٺ ڪيرايو وڃي ٿو: پر سچي کي پنهنجي مرڻ کان پوءِ بہ اميد رهي ٿي.

³³ ڏاهپ انهيءَ جي دل ۾ ٿي رهي جنهن کي سمجهہ آهي: پر جيڪي بي عقلن جي دل ۾ آهي سو ظاهر ٿيو پوي.

³⁴ سچائي قوم کي مٿي چاڙهي ٿي: پر گناهہ قوم جي لاءِ خواري آهي.

³⁵ بادشاهہ انهيءَ نوڪر تي مهربان ٿو رهي جو ڏاهپ سان هلي ٿو: پر اُن جي ڪاوڙ انهيءَ تي ٿي رهي جو شرم جهڙا ڪم ڪري ٿو.