ڳاڻاٽو 21 - Sindhi Bible

¹ هاڻي عراد جو بادشاهہ، جو ڪنعاني هو، ۽ ڏکڻ ۾ رهندو هو، تنهن جڏهن ٻڌو تہ اسرائيلي اٿاريم جي رستي آيا آهن؛ تڏهن هو اسرائيلين سان وڙهيو، ۽ انهن مان ڪن کي قيد ڪيائين.

² تڏهن اسرائيلين خداوند جي حضور ۾ هڪڙي مڃت مڃي، ۽ چيائون تہ جي تون سچ پچ هنن ماڻهن کي اسان جي هٿن ۾ گرفتار ڪرائيندين، تہ اسين هنن جا شهر بلڪل برباد ڪري ڇڏينداسين.

³ ۽ خداوند اسرائيلين جي دانهن ٻڌي ۽ ڪنعانين کي گرفتار ڪرايائين؛ ۽ هنن اُنهن کي ۽ انهن جي شهرن کي بلڪل برباد ڪري ڇڏيو: ۽ انهي هنڌ جو نالو حرمہ پئجي ويو.

⁴ پوءِ اهي هور جبل کان ڳاڙهي سمنڊ جي رستي روانا ٿيا، انهي لاءِ تہ ادوم جي سرحد جي ٻاهران ڦيرو ڏيئي لنگهي وڃن: پر اهي ماڻهو انهي ڊگهي رستي جي ڪري دل شڪستہ ٿي پيا.

⁵ ۽ ماڻهو خدا جي، ۽ موسيٰ جي برخلاف چوڻ لڳا، تہ ڇو اوهان اسان کي مصر مان ڪڍي هن بيابان ۾ مرڻ جي لاءِ آندو آهي؟ هتي نہ ماني آهي، نہ پاڻي آهي؛ ۽ اسان جي جيءَ کي هن هلڪيءَ مانيءَ کان نفرت ٿي اچي.

⁶ تڏهن خداوند انهن ماڻهن ۾ تمام زهريلا نانگ موڪليا، جن ماڻهن کي ڏنگيو؛ ۽ اسرائيلين مان گهڻا ماڻهو مري ويا.

⁷ تڏهن ماڻهن موسيٰ وٽ اچي چيو، تہ اسان گناهہ ڪيو آهي، ڇالاءِ جو اسان خداوند جي، ۽ تنهنجي برخلاف ڳالهايو آهي؛ هاڻي تون خداوند کان دعا گهر تہ هو اسان جي وچ مان نانگ ڪڍي، ۽ موسيٰ ماڻهن جي لاءِ دعا گهري.

⁸ تڏهن خداوند موسيٰ کي چيو، تہ تون هڪڙو زهريلو نانگ جوڙي هڪڙي ڊگهيءَ ڪاٺيءَ تي لٽڪاءِ: ۽ هيئن ٿيندو، تہ جيڪو بہ نانگ جو ڏنگيل اُنهي کي ڏسندو سو جيئرو رهندو.

⁹ سو موسيٰ هڪڙو پتل جو نانگ جوڙيو، ۽ انهي کي هڪڙي ڊگهيءَ ڪاٺيءَ تي لٽڪايائين: ۽ هيئن ٿيو، تہ جنهن ماڻهوءَ کي نانگ ڏنگيو ٿي، تنهن جڏهن پتل جي نانگ ڏانهن ٿي نهاريو، تہ جيئرو ٿي رهيو.

¹⁰ پوءِ بني اسرائيل اتان روانا ٿيا، ۽ اوبوت ۾ وڃي منزل ڪيائون.

¹¹ ۽ وري اوبوت مان ڪوچ ڪري، عئي عباريم ۾ اچي تنبو کوڙيائون، جو موآب جي سامهون اڀرندي پاسي بيابان ۾ آهي.

¹² پوءِ اتان بہ اڳتي هليا، ۽ زرد جي ماٿري ۾ اچي منزل ڪيائون.

¹³ وري اتان روانا ٿي، ارنون نديءَ جي پرينءَ ڀر وڃي منزل ڪيائون، هيءَ ارنون ندي امورين جي سرحد وٽان نڪري بيابان ۾ ٿي وهي: ۽ امورين ۽ موآبين جي ملڪ جي وچ ۾ آهي، ۽ موآب جي سرحد آهي.

¹⁴ انهي ڪري خداوند جي جنگ نامي ۾ هيئن چيل آهي تہ، واهيب جو سوفہ ۾ آهي، ۽ ارنون جون ماٿريون.

¹⁵ ۽ انهن ماٿرين جي سلامي عار شهر تائين، بلڪ موآب جي سرحد تائين ٿي پهچي.

¹⁶ وري انهن اتان ڪوچ ڪيو ۽ بير وٽ آيا: هي اهو کوهہ آهي، جتي خداوند موسيٰ کي چيو، تہ ماڻهن کي گڏ ڪر تہ آءٌ کين پاڻي ڏيان.

¹⁷ تڏهن اسرائيلين هي گيت ڳايو: اڙي کوهہ پنهنجو چشمو کول؛ اوهين انهيءَ بابت گيت ڳايو:

¹⁸ هي اهو کوهہ آهي، جو سردارن کوٽيو، جنهن کي اُمت جي اميرن شاهي حڪم سان، چوب ۽ پنهنجين لٺين سان بنايو. پوءِ هو بيابان مان ڪوچ ڪري متنہ ۾ آيا.

¹⁹ ۽ متنہ مان نحلي ايل ۾: ۽ نحلي ايل مان بامات ۾ آيا:

²⁰ ۽ بامات مان روانا ٿيا، ۽ موآب جي ميدان ۾، جا ماٿري آهي، تنهن ۾ پسگہ جي چوٽيءَ تي آيا، جتان هيٺ رڻ پٽ پيو ڏسجي.

²¹ تڏهن اسرائيلين امورين جي بادشاهہ سيحون کي ايلچين جي معرفت چوائي موڪليو، تہ

²² اسان کي پنهنجي ملڪ مان لنگهڻ ڏي: اسين ٻنين يا ڊاک جي منهہ ڏانهن ڪين لڙنداسين؛ اسين کوهن جو پاڻي بہ ڪين پيئنداسين: اسين شاهي رستو ڏيئي هليا وينداسين، جيسين ڪ تنهنجيءَ حد مان لنگهي وڃون.

²³ پر سيحون اسرائيلين کي پنهنجي حد مان لنگهڻ نہ ڏنو: پر سيحون پنهنجا سڀ ماڻهو گڏ ڪري، اسرائيلين جي مقابلي لاءِ بيابان ۾ آيو، ۽ يهض ۾ اچي اسرائيلين سان جنگ ڪيائين.

²⁴ ۽ اسرائيلين هن کي ترار جي ڌار سان ماريو، ۽ ارنون کان وٺي يبوق تائين جتي بني امون جي سرحد آهي؛ اوستائين هن جي ملڪ تي قبضو ڪيائون: ڇالاءِ جو بني امون جي سرحد مضبوط هئي.

²⁵ ۽ اسرائيلين اهي سڀ شهر ورتا: ۽ اسرائيلي امورين جي سڀني شهرن ۾، يعني حسبون ۾ ۽ انهي جي آس پاس وارن ٻين شهرن ۾ رهي پيا.

²⁶ هاڻي حسبون امورين جي بادشاهہ سيحون جو شهر هو، جنهن موآب جي اڳوڻي بادشاهہ سان وڙهي، ارنون تائين هن جو سارو ملڪ سندس هٿان کسي ورتو هو.

²⁷ انهي ڪري پهاڪا ٻڌائڻ وارا چوندا آهن تہ، اوهين حبسون ۾ اچو، ڀلي تہ سيحون جو شهر ٻڌجي ۽ قائم ٿئي:

²⁸ ڇالاءِ جو حسبون مان هڪڙي باهہ نڪتي آهي، سيحون جي شهر مان هڪڙو شعلو هليو آهي: اهو موآب جي شهر عار، ۽ ارنون جي مٿانهين جاين کي ڳهي ويو آهي.

²⁹ اي موآب، توسان ويل آهي! اي ڪموس جي اُمت، تون چٽ ٿي آهين: هن پنهنجا پٽ ڀڄائي ڇڏيا، ۽ پنهنجون ڌيون قيدي ڪري، امورين جي بادشاهہ سيحون کي ڏنيون.

³⁰ اسان هنن تي تير هنيا آهن؛ ۽ حسبون ديبون تائين تباهہ ٿي ويو آهي، اسان ملڪ کي نفع تائين ويران ڪيو آهي، اهو نفع، جو ميدبا تائين آهي.

³¹ انهيءَ طرح اسرائيلي امورين جي ملڪ ۾ رهڻ لڳا.

³² ۽ موسيٰ يعزير شهر جي جاسوسيءَ لاءِ ماڻهو موڪليا، ۽ هنن انهي جا شهر وڃي هٿ ڪيا، ۽ جيڪي اموري اتي هئا، تن کي هڪالي ڪڍيائون.

³³ تنهن کان پوءِ هو اُتان ڦيرو کائي، بسن ڏانهن ويا: ۽ بسن جو بادشاهہ عوج، پنهنجن سڀني ماڻهن سميت هنن سان جنگ ڪرڻ لاءِ ادرعيءَ ۾ ويو.

³⁴ تڏهن خداوند موسيٰ کي چيو، تہ هن کان نہ ڊڄ: ڇالاءِ جو مون هن کي، ۽ سندس سڀني ماڻهن کي، ۽ سندس سڄي ملڪ کي تنهنجي هٿ ۾ ڏنو آهي؛ تون هن سان بہ ائين ئي ڪر، جيئن تو امورين جي بادشاهہ سيحون سان ڪيو، جو حسبون ۾ رهندو هو.

³⁵ سو هنن انهي کي، ۽ سندس پٽن کي، ۽ سندس ساري قوم کي، اهڙو ماريو، جو هن جو هڪڙو ماڻهو بہ ڪونہ بچيو: ۽ هنن انهي جو ملڪ پنهنجي قبضي ۾ آندو.