ناحوم 3 - Sindhi Bible

¹ افسوس آهي انهيءَ خوني شهر تي! اُهو سڄو ڪوڙ ۽ لُٽ سان ڀريل آهي. هو لٽ مار کان باز نٿو اچي.

² چهبڪ جو آواز ۽ چيڪلن جو ڪڙڪو؛ ڪُڏندڙ گهوڙا ۽ ٽپندڙ گاڏيون؛

³ گهوڙي سوار، چمڪندڙ ترار ۽ تجلو ڪندڙ نيزي سان حملو ٿو ڪري؛ ۽ بيشمار ماريل ۽ مڙهن جو ڍير ۽ لاشن جي پڄاڻي ئي ڪانهي: هو مڙهن تي پيا آٿڙن.

⁴ اهو سڀ انهيءَ خوبصورت ڪڃريءَ جي گهڻين زناڪارين جو سبب آهي؛ جا اُستاد جادوگرڻ آهي، ۽ پنهنجين زناڪارين سان ملڪ، ۽ پنهنجي جادن سان خاندان وڪڻيو ڇڏي.

⁵ لشڪرن جو خداوند ٿو فرمائي، تہ ڏس آءٌ تنهنجي برخلاف آهيان؛ آءٌ تنهنجو دامن اُٿلائي تنهنجي منهن تي وجهندس، ۽ قومن ۾ توکي اُگهاڙو ۽ بادشاهتن ۾ توکي بي شرم ڪندس.

⁶ ۽ آءٌ توتي ڪراهت جهڙي گندگي اُڇلائي وجهندس، ۽ توکي بڇڙو ڪندس، اهڙو جو جهان پيو توکي تڪيندو.

⁷ ۽ ائين ٿيندو تہ جيڪي توکي ڏسندا سي توکان ڀڄي پري ٿيندا، ۽ چوندا تہ نينوہ ويران ڪئي ويئي آهي؛ ڪير اُنهي جي لاءِ ماتم ڪندو؟ توکي دلاسي ڏيڻ وارا ڪٿان ڳوليان؟

⁸ تون نوآمون کان بهتر آهين ڇا، جا ندين جي وچ ۾ هئي ۽ چوڌاري پاڻي هوس؛ جنهن جي ڪوٽ جو ڪنگرو نيل ندي هئي، ۽ جنهن جي ڀت سمنڊ هو؟

⁹ ڪوش ۽ مصر انهيءَ جو زور هئا، انهي جي حد ئي ڪانہ هئي؛ فوطہ ۽ لوبيم تنهنجا مددگار هئا؛

¹⁰ انهيءَ هوندي بہ هوءَ قيد ٿي کڄي ويئي: انهي جا ننڍڙا ٻار بہ سڀني گهٽين ۾ اُڇلائي پرزا پرزا ڪيا ويا؛ ۽ ان جي آبرو وارن ماڻهن جي لاءِ هنن ڪڻا وڌا، ۽ ان جي سڀني وڏن ماڻهن کي زنجير سان ٻڌائون.

¹¹ تون بہ نشي ۾ مست ٿيندينءَ ۽ لڪندينءَ؛ تون بہ دشمن جي ڊپ کان پناهہ ڳوليندينءَ.

¹² تنهنجا سڀ قلعا انهن انجيرن جي وڻن جهڙا ٿيندا، جن ۾ پهريان پڪل انجير هجن: جي انهن کي ڪو لوڏي تہ اُهي کائيندڙ جي وات ۾ ڪِري پون.

¹³ ڏس، جيڪي ماڻهو تنهنجي وچ ۾ آهن، سي زالن جهڙا ٿي پيا آهن؛ تنهنجي ملڪ جا دروازا تنهنجن دشمنن لاءِ کولي ڏنا ويا آهن؛ باهہ تنهنجا گز ساڙي ڇڏيا آهن.

¹⁴ حملي جي وقت لاءِ پاڻي گڏ ڪر، ۽ پنهنجا قلعا مضبوط ڪر: مٽي لتاڙي گارو ٺاهہ ۽ سرن لاءِ کوُرو مضبوط ڪر.

¹⁵ اُتي توکي باهہ چٽ ڪندي، ۽ ترار وڍي ڇڏيندي؛ اُها توکي مڪڙ وانگي کائي ڇڏيندي: مڪڙين وانگي پاڻ کي وڌاءِ، ۽ مڪڙن وانگي پاڻ کي گهڻو ڪر.

¹⁶ تو پنهنجا سوداگر آسمان جي تارن کان بہ گهڻا ڪيا آهن: مڪڙ کائي اُڏامي ٿا وڃن.

¹⁷ تنهنجا حاڪم مڪڙن وانگي آهن، ۽ تنهنجا سردار تڏن جي ميڙن وانگي آهن؛ جي سياري جي وقت لوڙهن ۾ منزل ٿا ڪن، پر جڏهن سج مٿي چڙهي ٿو، تڏهن ڀڄي ٿا وڃن، ۽ خبر ئي نٿي پوي تہ ڪٿي آهن.

¹⁸ اي اسور جا بادشاهہ، تنهنجا ڌنار سمهيا پيا آهن، تنهنجا امير آرام ۾ آهن، تنهنجي رعيت جبلن تي پکڙي پيئي آهي، ۽ ڪوبہ انهن کي گڏ ڪرڻ وارو ڪونهي.

¹⁹ ڪوبہ تنهنجي دل کي تسلي ڏيڻ وارو ڪونهي؛ تنهنجو زخم سخت آهي: جيڪي تنهنجي شڪست جو ٿا ٻڌن، سي تو تي تاڙيون ٿا وڄائين؛ ڇالاءِ جو اُهو ڪير آهي، جنهن تي سدائين تنهنجي شرارت جو بار نہ هو؟