ايوب 39 - Sindhi Bible

¹ توکي خبر آهي ڇا تہ ٽڪر جون جهنگلي ٻڪريون ڪڏهن ٻچا ڄڻينديون؟ يا تون ڪو معلوم ڪري سگهندين ڇا تہ ڪڏهن هرڻيون ڦر ڏينديون؟

² جيڪي مهينا هو پورا ڪن ٿيون سي تون شمار ڪري سگهندين ڇا؟ يا تون ڄاڻي سگهندين تہ ڪهڙي وقت هو ويامنديون؟

³ هو پاڻ کي جهڪائين ٿيون ۽ پنهنجا ٻچا ڄڻين ٿيون، ۽ پنهنجن سورن کان ڇٽن ٿيون.

⁴ انهن جا ٻچا چڱا وڻندڙ آهن ۽ اُهي کليل ميدان ۾ وڌي وڏا ٿين ٿا؛ هو نڪري پري وڃن ٿا ۽ وري موٽن نٿا.

⁵ ڪنهن خچر کي آزاد ڇڏي ڏنو آهي؟ يا ڪنهن خچر جا بند کولي ڇڏيا آهن؟

⁶ انهيءَ جو گهر مون بيابان ڪيو آهي، ۽ کاري زمين کي اُن جي رهڻ جو هنڌ بنايو اٿم.

⁷ هو شهر جي گند گوڙ کي ڌڪاري ٿو، ۽ هو هڪلڻ واري جون رڙيون نٿو ٻڌي.

⁸ جبلن جي قطار هن جي چاري جي جاءِ آهي، ۽ هو هر قسم جي سائي شيءِ جي ڳولا ڪري ٿو.

⁹ جهنگلي ڏاند ڪو تنهنجي تابعداري ڪرڻ ۾ راضي رهندو ڇا؟ يا هو ڪو تنهنجي آهر جي ڀرسان رهندو ڇا؟

¹⁰ تون ڪو جهنگلي ڏاند کي رسي کان وٺي کيڙيءَ ۾ هلائي سگهندين ڇا؟ يا هو تنهنجي پٺيان وادين ۾ ڏانداري هلائيندو ڇا؟

¹¹ هن جي گهڻي زور جي ڪري تون هن تي ڀروسو رکندين ڇا؟ يا تون پنهنجو ڪم هن تي ڇڏي ڏيندين ڇا؟

¹² توکي ڪا هن تي خاطري ٿي سگهندي ڇا تہ هو تنهنجو فصل گهر کڻي ايندو، ۽ تنهنجي ڳاهڻ واري پڙ جو ان گڏ ڪندو؟

¹³ اٺ پکيءَ جو کنڀ خوش ڪري ٿو: پر سندس پر ۽ کنڀ ڪي مهرباني ڪندڙ آهن ڇا؟

¹⁴ ڇالاءِ جو هوءَ پنهنجا بيدا زمين تي ڇڏي ٿي، ۽ مٽيءَ ۾ انهن کي گرم ڪري ٿي،

¹⁵ ۽ اها ڳالهہ وساري ڇڏي ٿي تہ متان ڪو پير انهن کي چپي ڇڏي، يا ڪو جهنگلي جانور انهن کي لتاڙي وڃي.

¹⁶ هوءَ پنهنجن ٻچن تي سختي ڪري ٿي، ڄڻ تہ اُهي سندس نہ آهن: جيتوڻيڪ ان جو پورهيو ضايع ٿو ٿئي تہ بہ ان کي فڪر ڪونہ ٿو ٿئي؛

¹⁷ ڇالاءِ جو خدا ان جو عقل کسيو آهي، ۽ ان کي ڪابہ سمجهہ نہ ڏني اٿس.

¹⁸ جنهن وقت هوءَ پاڻ کي چاڙهي مٿي ڪري ٿي، تڏهن گهوڙي ۽ ان جي سوار تي نفرت ڪري ٿي.

¹⁹ گهوڙي کي تو زور ڏنو آهي ڇا؟ يا تو ان جي ڳچيءَ کي ڏڪندڙ بشڪن سان ڍڪيو آهي ڇا؟

²⁰ تو هن کي مڪڙ وانگر ٽپايو آهي ڇا؟ هن جي ڦوڪارڻ جو شان خوفناڪ آهي.

²¹ هو واديءَ ۾ سنب هڻي ٿو ۽ پنهنجي زور ڪري خوش آهي: هو هٿيارن وارن ماڻهن کي گڏجڻ لاءِ نڪري وڃي ٿو.

²² هو ڊپ تي کلي ٿو ۽ ڊڄي نٿو، نڪي هو ترار کان منهن ٿو موڙي.

²³ تيرن جي بٿي هن جي سامهون کڙڪي ٿي، ۽ چمڪندڙ نيزو ۽ بڙڇي بہ.

²⁴ هو خوشي ۽ ڪاوڙ سان زمين ڳهي وڃي ٿو؛ هو مڃي نٿو تہ اهو قرناءِ جو آواز آهي.

²⁵ جڏهن ڪڏهن قرناءِ جو آواز ٿئي ٿو تڏهن هو چوي ٿو تہ واہ واہ! ۽ هن کي جنگ جي پري کان بانس اچي ٿي. ۽ سردارن جي هڪل ۽ رڙين جي بہ.

²⁶ باز ڪو تنهنجي ڏاهپ سان اُڏامي ٿو؛ ۽ پنهنجا پر ڏکڻ ڏي پکيڙي ٿو ڇا؟

²⁷ عقاب ڪو تنهنجي حڪم پٺيان مٿي چڙهي وڃي ٿو، ۽ مٿانهينءَ جاءِ تي پنهنجو آکيرو جوڙي ٿو ڇا؟

²⁸ هو ٽڪر تي رهي ٿو ۽ انجي رهڻ جي جاءِ اتي آهي، يعني ٽڪر جي چوٽيءَ ۽ مضبوط ڳڙهہ تي.

²⁹ اتان هو پنهنجو شڪار ڏسي ٿو؛ انهيءَ تي پري کان سندس نظر پوي ٿي.

³⁰ انجا ٻچا بہ رت چوسين ٿا: ۽ جتي ڪي ڪُٺل پيا آهن، اتي هو پاڻ بہ آهي.