ايوب 3 - Sindhi Bible

¹ تنهن کان پوءِ ايوب پنهنجو وات پٽيو ۽ پنهنجي ڄمڻ جي ڏينهن کي پٽڻ لڳو.

² ۽ ايوب ورندي ڏيئي چوڻ لڳو تہ:

³ جنهن ڏينهن آءٌ ڄائو هوس سو ڀلي تہ ناس ٿي وڃي، ۽ اها رات بہ جنهن ۾ چيو ويو تہ ڪو پٽ ڄائو آهي.

⁴ ڀلي تہ اُهو ڏينهن اونداهي ٿئي؛ ڀلي تہ خدا مٿان انهيءَ تي ڌيان نہ ڏئي، ۽ نہ روشنائي انهيءَ تي چمڪي.

⁵ ڀلي تہ اونداهي ۽ موت جو پاڇو انهيءَ کي پنهنجو ڪن؛ ڀلي تہ انهيءَ تي ڪڪر ڇانيل رهي؛ ڀلي تہ جيڪي ڏينهن کي ڪارو ٿو ڪري سو انهيءَ کي ڊيڄاري.

⁶ ۽ انهيءَ رات کي بہ ڀلي تہ اونداهي مٿان اچي پڪڙي: ڀلي تہ اها سال جي ڏينهن ۾ خوشي نہ ڪري؛ ڀلي تہ اها مهينن جي شمار ۾ نہ اچي.

⁷ ڏس، ڀلي تہ اها رات سڃي سکڻي ٿئي؛ ڀلي تہ انهي ۾ ڪو خوشيءَ جو آواز ٻڌڻ ۾ نہ اچي.

⁸ جيڪي انهيءَ ڏينهن تي لعنت وجهن ٿا سي انهيءَ تي بہ لعنت وجهن، يعني اُهي جي واڳونءَ کي جاڳائڻ لاءِ تيار آهن.

⁹ ڀلي تہ انهيءَ جي شفق جا تارا بہ ڪارا ٿين؛ ڀلي تہ اُها روشنائيءَ جي لاءِ نهاري پر اها نہ مليس؛ نڪي اها صبح جي ڇپرن کي ڏسي:

¹⁰ ڇالاءِ جو انهيءَ منهنجي ماءُ جي پيٽ جا دروازا بند ڪري نہ ڇڏيا، ۽ نہ سور منهنجن اکين کان لڪايائين

¹¹ ڇالاءِ آءٌ ماءُ جي پيٽ ۾ ئي نہ مئس؟ ڇالاءِ جڏهن آءٌ پيٽ مان نڪتس تڏهن ساهہ نہ ڏنم؟

¹² ڇالاءِ گوڏن مون کي پاڻ تي ويهارڻ قبول ڪيو؟ يا ڇالاءِ ڇاتين قبول ڪيو تہ آءٌ کير پيان؟

¹³ ڇالاءِ جو هينئر جيڪر آءٌ هيٺ ليٽيو پيو هجان ها ۽ ماٺ ۾ هجان ها: آءٌ ننڊ پيو ڪريان ها ۽ آرام ۾ هجان ها:

¹⁴ زمين جي بادشاهن ۽ مشيرن سان گڏ، جن پنهنجي لاءِ ويران جايون اڏايون؛

¹⁵ يا انهن اميرن سان جن وٽ سون هو، جن پنهنجا گهر چانديءَ سان ڀري ڇڏيا:

¹⁶ يا لڪل ڪچي ويم وانگر آءٌ نہ هجان ها؛ انهن ٻارن وانگر جي ڪڏهن بہ روشنائي نٿا ڏسن.

¹⁷ اتي شرير ماڻهو تڪليف پهچائڻ کان بس ٿا ڪن؛ ۽ اتي ٿڪل ماڻهو آرام ٿا وٺن.

¹⁸ اتي قيدي گڏ فرحت ۾ ٿا گذارين؛ اهي ڪم وٺندڙ مقدم جو آواز نٿا ٻڌن.

¹⁹ ننڍا توڙي وڏا اتي آهن؛ ۽ ٻانهو پنهنجي ڌڻيءَ کان آزاد آهي.

²⁰ جيڪو ڏک ۾ آهي تنهن کي ڇو روشنائي ڏني ٿي وڃي، ۽ جنهن جو روح کٽو آهي تنهن کي ڇو حياتي ڏني ٿي وڃي؛

²¹ جي موت جي لاءِ منتظر آهن، پر موت نٿو اچي؛ ۽ اهي انهيءَ جي لاءِ ايترو ڳولي کوٽين ٿا جو لڪل خزانن جي لاءِ بہ نٿا کوٽين؛

²² جي نهايت شادمان ٿا ٿين، ۽ خوشي ٿا ڪن، جڏهن هو قبر کي لهن ٿا.

²³ جنهن ماڻهوءَ جو رستو لڪل آهي تنهن کي روشني ڇو ٿي ڏيڻ ۾ اچي؟ ۽ جن کي خدا چوڌاري لوڙهو ڏيئي بند ڪري ڇڏيو آهي،

²⁴ ڇالاءِ تہ منهنجي کاڌي جي لاءِ آهون آهن، ۽ منهنجو رڙيون پاڻيءَ وانگر وهن ٿيون.

²⁵ ڇالاءِ جو جنهن شيءِ کان آءٌ ڊڄان ٿو سا مون تي اچي ٿي، ۽ جنهن شيءِ کان مونکي ڊپ ٿو ٿئي سا مون ڏانهن اچي ٿي.

²⁶ آءٌ سک ۾ ڪين آهيان، نڪي ماٺ ۾ آهيان، نڪو آرام اٿم؛ پر ڏک اچي ٿو.