ايوب 19 - Sindhi Bible

¹ تڏهن ايوب ورندي ڏيئي چيو تہ:

² ڪيستائين اوهين منهنجي روح کي هلاڪ ڪندا ۽ ڳالهين سان مون کي ڀڃي پرزا پرزا ڪندا؟

³ هي ڏهہ ڀيرا اوهان مون کي طعنا هنيا آهن: اوهان کي شرم نٿو اچي جو مون سان سختيءَ جي هلت ٿا ڪريو.

⁴ جي سچ پچ مون خطا ڪئي آهي، تہ ڀلي منهنجي خطا مون وٽ ئي رهي.

⁵ جيڪڏهن اوهين منهنجي سامهون پنهنجي وڏائي پيا ڪندا، ۽ منهنجي خواريءَ جي منهنجي سامهون حجت ڪندا:

⁶ تہ ڄاڻو، تہ خدا منهنجي معاملي ۾ مون کي اُڇلائي ڇڏيو آهي، ۽ منهنجي چوڌاري ڄار وڌي اٿس.

⁷ ڏسو، آءٌ ظلم جي خلاف پڪاريان ٿو پر منهنجي ٻڌي نٿي وڃي: آءٌ مدد لاءِ پڪاريان ٿو پر ڪو انصاف ڪونهي.

⁸ هن منهنجي راهہ اهڙي روڪي آهي جو آءٌ لنگهي نٿو سگهان، ۽ منهنجن رستن ۾ اونداهي ڪئي اٿس.

⁹ هن منهنجو جلال مون تان لاهي ورتو آهي، ۽ منهنجي مٿي تان ڇٽ کڻي ورتو اٿس.

¹⁰ هن مون کي هر طرف کان ڀڃي هيٺ ڪيرائي ڇڏيو آهي، ۽ آءٌ ناس ٿي ويو آهيان: ۽ منهنجي اُميد هن وڻ وانگر پٽي ڪڍي آهي.

¹¹ هن مون تي پنهنجي ڪاوڙ بہ تيز ڪئي آهي، ۽ هو مون کي پنهنجن مخالفن مان هڪڙو شمار ٿو ڪري.

¹² هن جا لشڪر گڏ هليا اچن، ۽ اُهي مون ڏي پنهنجو رستو ڪڍن ٿا، ۽ منهنجي تنبوءَ جي چوڌاري منزل ٿا ڪن.

¹³ هن منهنجن ڀائرن کي مون کان پري ڪيو آهي، ۽ منهنجا واقف مون کان اصل ڌار ڪيا اٿس.

¹⁴ منهنجا مٽ مائٽ مون کي ڇڏي ويا آهن، ۽ منهنجن گهاٽن دوستن مون کي وساري ڇڏيو آهي.

¹⁵ جيڪي منهنجي گهر ۾ رهن ٿا سي، ۽ منهنجون ٻانهيون، مون کي ڌاريو ٿيون شمار ڪن: هنن جي نظر ۾ آءٌ هڪڙو پرديسي آهيان.

¹⁶ آءٌ پنهنجي ٻانهي کي سڏ ٿو ڪريان پر هو مون کي جواب نٿو ڏي، جيتوڻيڪ آءٌ پنهنجي وات سان هن جي منٿ ٿو ڪريان.

¹⁷ منهنجي زال کي مون مان بانس ٿي اچي، ۽ منهنجي ماءُ جو اولاد مون کي ڌڪاري ٿو.

¹⁸ ويندي ننڍا ٻار بہ مون کي ڌڪارين ٿا؛ جڏهن آءٌ اُٿان ٿو تہ هو منهنجي برخلاف ڳالهائين ٿا.

¹⁹ سڀ منهنجا دلي دوست مون سان نفرت ٿا ڪن: ۽ جن سان منهنجي محبت هئي سي مون کان ڦري ويا آهن.

²⁰ منهنجو هڏو منهنجي کل ۽ ماس کي چنبڙيو ٿو پوي، ۽ آءٌ ذري گهٽ بچي ويو آهيان.

²¹ اي منهنجا عزيزو، مون تي رحم ڪريو، مون تي رحم ڪريو؛ ڇالاءِ جو خدا جو هٿ مون تي ڳورو آهي.

²² ڇالاءِ اوهين مون کي خدا وانگر ستايو ٿا، ۽ منهنجي بت تي رحم نٿا ڪريو.

²³ اڙي، جي هاڻي منهنجون ڳالهيون لکيون وڃن تہ چڱو! اڙي جي اُهي ڪنهن ڪتاب ۾ لکيون وڃن تہ چڱو!

²⁴ جي اُهي لوهہ جي قلم ۽ شيشي سان هميشہ لاءِ ٽڪر تي اُڪريون وڃن تہ چڱو!

²⁵ پر مون کي خبر آهي تہ منهنجو نجات بخشيندڙ جيئرو آهي، ۽ اهو پڇاڙيءَ جي ڏينهن زمين تي اٿي بيهندو.

²⁶ ۽ منهنجي کل جي انهيءَ طرح ناس ٿيڻ کان پوءِ بہ پنهنجي جسم ۾ آءٌ خدا کي ڏسندس:

²⁷ جنهن کي آءٌ پاڻ ڏسندس ۽ منهنجون ئي اکيون ڏسنديون نہ ٻيون. منهنجا آنڊا منهنجي اندر ۾ سڙي ڳري ويا آهن.

²⁸ جيڪڏهن اوهين چوندا تہ اسين هن کي ڪيئن نہ ستائينداسين، ڇالاءِ جو ڳالهہ جو بنياد مون ۾ موجود آهي؛

²⁹ تہ اوهين ترار جو خوف ڪريو: ڇالاءِ جو غضب ترار جي مار آڻي ٿو، تہ ڀلي اوهين ڄاڻو تہ هڪڙي عدالت ٿيندي.