قاضين 21 - Sindhi Bible

¹ هاڻي اسرائيل جي ماڻهن مصفاہ ۾ قسم کڻي چيو هو تہ انهن مان ڪوبہ پنهنجي ڌيءَ بني بنيمين کي پرڻائي نہ ڏيندو.

² ۽ اُهي ماڻهو بيت ايل ۾ آيا، ۽ شام تائين خدا جي اڳيان ويٺا رهيا، ۽ دانهون ڪري زاروزار رنائون.

³ ۽ چيائون تہ اي خداوند، اسرائيل جا خدا، اسرائيل ۾ ائين ڇو ٿيو آهي، جو اڄ بني اسرائيل مان هڪڙو فرقو گهٽ ٿي ويو آهي؟

⁴ ۽ صبح جو هيئن ٿيو تہ ماڻهو سوير اُٿيا ۽ اُتي هڪڙي قربانگاهہ جوڙيائون، ۽ انهيءَ تي سوختني قربانيون چاڙهيائون.

⁵ ۽ بني اسرائيل چيو تہ اسرائيل جي سڀني فرقن مان اُهو ڪير آهي جو خداوند جي جماعت ۾ نہ آيو آهي؟ ڇالاءِ جو مصفاہ ۾ خداوند جي حضور ۾ نہ اچڻ واري جي نسبت ۾ هنن وڏو قسم کنيو هو، ۽ چيو هئائون تہ اهڙو ماڻهو ضرور قتل ڪيو وڃي.

⁶ ۽ بني اسرائيل پنهنجي ڀائرن بني بنيمين جي لاءِ پشيمان ٿيا، ۽ چيائون تہ اڄ هڪڙو فرقو اسرائيل مان وڍجي ويو آهي.

⁷ ۽ جيڪي بچيا آهن تن جي لاءِ زالن بابت اسين ڪيئن ڪريون، ڇالاءِ جو اسان خداوند جو قسم کنيو آهي تہ اسين پنهنجون ڌيون هنن کي پرڻائي نہ ڏينداسين؟

⁸ تڏهن هنن چيو تہ اسرائيل جي فرقن مان ڪهڙو آهي جو خداوند جي حضور ۾ نہ آيو؟ ۽ ڏسو يبيس جلعاد مان ڪوبہ جماعت ۾ حاضر ٿيڻ لاءِ لشڪرگاهہ ۾ نہ آيو هو.

⁹ ڇالاءِ جو جڏهن ماڻهن جو شمار ڪيو ويو تڏهن ڏسو، يبيس جلعاد جي رهاڪن مان ڪوبہ اُتي ڪونہ هو.

¹⁰ ۽ جماعت اوڏانهن ٻارهن هزار نهايت بهادر ماڻهو موڪليا ۽ انهن کي حڪم ڏيئي چيائون تہ وڃي يبيس جلعاد جي رهاڪن کي، زالن ۽ ٻارن سميت، ترار جي ڌار سان ماريو.

¹¹ ۽ اوهين هي ڪم ڪجو، سڀ ڪنهن مرد کي، ۽ سڀڪا زال جا مڙس سان سمهي هجي، تن کي اصل ماري چٽ ڪري ڇڏجو.

¹² ۽ هنن يبيس جلعاد جي رهاڪن مان چار سؤ جوان ڪنواريون زالون لڌيون، جي مڙس سان نہ سمهيون هيون: ۽ انهن کي هو سيلا جي لشڪرگاهہ ۾ وٺي آيا، جو ڪنعان جي ملڪ ۾ آهي.

¹³ پوءِ سڄيءَ جماعت رمون جي ٽڪر وارن، بني بنيمين کي صلح سلامتيءَ جو پيغام موڪليو.

¹⁴ تڏهن بني بنيمين موٽي آيا، ۽ هنن اُهي زالون کين ڏنيون جي يبيس جي زالن مان جيئريون بچايون هئائون؛ انهيءَ هوندي بہ اُهي پوريون نہ پيون.

¹⁵ ۽ ماڻهو بنيمين لاءِ پشيمان ٿيا، ڇالاءِ جو خداوند اسرائيل جي فرقن ۾ تفرقو وڌو هو.

¹⁶ تنهن کان پوءِ جماعت جي بزرگن چيو تہ جڏهن بنيمين جون زالون ماريون ويون آهن تڏهن باقي رهيل مردن جي زالن لاءِ ڇا ڪريون؟

¹⁷ تڏهن هنن چيو تہ بنيمين مان جيڪي بچيا آهن تن لاءِ ضرور ڪو ورثو هئڻ گهرجي، تہ اسرائيل مان هڪڙو فرقو اصل گم ٿي نہ وڃي.

¹⁸ انهيءَ هوندي بہ اسين هنن کي پنهنجون ڌيئرون پرڻائي نہ ڏينداسين: ڇالاءِ جو بني اسرائيل قسم کڻي چيو هو تہ لعنت هجي انهيءَ تي جو بنيمين کي ڪا زال ڏئي.

¹⁹ تڏهن هنن چيو تہ ڏسو، سال بسال سيلا ۾ خداوند جي عيد ٿي ٿئي، جو بيت ايل جي اُتر ڏانهن جيڪو شاهي رستو بيت ايل کان سڪم ڏانهن ٿو وڃي، تنهن جي اُڀرندي پاسي ۽ لبونہ جي ڏکڻ ڏانهن آهي.

²⁰ ۽ هنن بني بنيمين کي حڪم ڏيئي چيو تہ وڃو، ۽ ڊاک جي منهہ ۾ لڪي ويهي رهو؛

²¹ ۽ چتائي ڏسو تہ جيڪڏهن سيلا جون ڇوڪريون ناچن ۾ نچڻ لاءِ نڪري اچن، تہ اوهين ڊاک جي منهہ مان نڪري اچجو، ۽ اوهان مان هرڪو انهن سيلا جي ڇوڪرين مان هڪڙي هڪڙي پنهنجي لاءِ زال ڪري کڻي؛ ۽ پوءِ اوهين بنيمين جي ملڪ ۾ وڃي نڪرجو.

²² ۽ هيئن ٿيندو تہ جڏهن انهن جا ابا يا ڀائر اسان وٽ دانهن کڻي ايندا تڏهن اسين هنن کي چونداسين تہ اوهين مهرباني ڪري اُهي اسان کي ڏيو؛ ڇالاءِ جو جنگ ۾ سڀ ڪنهن ماڻهوءَ پنهنجي لاءِ زال نہ ورتي؛ نڪي اوهان پاڻيهي اُهي اسان کي ڏنيون؛ ائين نہ ڪرڻ ڪري هينئر ڏوهہ اوهان جو آهي.

²³ ۽ بني بنيمين ائين ئي ڪيو، ۽ جيڪي زالون نچڻ لاءِ آيون هيون تن مان پنهنجي تعداد موجب پنهنجي لاءِ زالون هٿ ڪيائون، پوءِ هو موٽي پنهنجي موروثي ملڪ ۾ ويا، ۽ شهر ٻڌائون ۽ انهن ۾ رهڻ لڳا.

²⁴ انهيءَ وقت بني اسرائيل اُتان روانا ٿيا، ۽ هرڪو ماڻهو پنهنجي فرقي ۽ پنهنجي قبيلي ڏانهن ويو، ۽ اُتان وري هرڪو ماڻهو پنهنجي موروثي زمين ڏانهن ويو.

²⁵ انهن ڏينهن ۾ اسرائيل منجهہ ڪوبہ بادشاهہ ڪونہ هو؛ سڀڪو ماڻهو جيئن هن کي مناسب نظر ايندو هو تيئن ڪندو هو.