حزقي ايل 24 - Sindhi Bible

¹ وري نائين سال ۾، ڏهين مهيني جي ڏهين تاريخ خداوند جو ڪلام مون تي نازل ٿيو، تہ

² اي آدمزاد، تون هنن ڏينهن جو نالو لک، يعني اڄوڪي ساڳئي ڏينهن جو: اڄوڪي ساڳي ڏينهن بابل جو بادشاهہ يروشلم کي رڙهي ويجهو ٿيندو.

³ ۽ اُنهي باغي گهراڻي کي هڪڙو مثال ڏيئي ٻڌاءِ، ۽ چئين تہ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ ديڳ چاڙهہ ۽ انهي ۾ پاڻي ڀري ڇڏ.

⁴ ۽ هن جا ٽڪر گڏي انهي ۾ وجهہ، يعني سڀڪو چڱو ٽڪر، ران ۽ ڪلهو؛ انهي کي چونڊيل هڏن سان ڀر.

⁵ ڌڻ مان بہ ڪي چونڊي هٿ ڪر، ۽ انهي جي هيٺان هڏين جو ڍير رک: پوءِ انهي کي خوب ڪاڙهہ، ڀلي تہ انهي جا هڏا انهي ۾ ڳري وڃن.

⁶ انهي ڪري خداوند خدا ٿو فرمائي، تہ ويل آهي انهي خوني شهر سان ۽ انهي ديڳ سان جنهن جو ڪٽ انهي ۾ آهي، ۽ جنهن جو ڪٽ انهي مان لاٿو نہ ويو آهي! ٽڪر ٽڪر ڪري انهي کي ٻاهر ڪڍ؛ انهي تي ڪو ڪُڻو نہ پيو آهي.

⁷ ڇالاءِ جو ان جو رت ان جي وچ ۾ آهي، هن اُهو اُگهاڙي ٽڪر تي رکيو؛ هن اُهو زمين تي نہ هاري وڌو تہ مٽيءَ سان ڍڪجي وڃي.

⁸ مون بہ هن جو رت اُگهاڙي ٽڪر تي رکيو آهي، انهي لاءِ تہ اُهو ڍڪجي نہ، تہ وير وٺڻ لاءِ ڪاوڙ کي چاڙهي اچي.

⁹ تنهنڪري خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ ويل آهي انهي خوني شهر سان! آءٌ بہ اُهو ڍڳ وڏو ڪندس.

¹⁰ ڪاٺيون ڍير ڪريو، باهہ جو مچ ٻاريو، گوشت چڱيءَ طرح رڌيو، ۽ شوروو گهاٽو ڪريو، ۽ هڏيون ساڙي ڇڏيو.

¹¹ پوءِ انهي کي خالي ڪري ٽانڊن تي رکي ڇڏيو تہ اُها گرم رهي، ۽ ان جو پتل سڙي، ۽ ان جي گندگي ان ۾ پگهري وڃي، ۽ ڪٽ سڙي کپي وڃي.

¹² هن محنت سان پاڻ کي ٿڪائي وڌو آهي: انهي هوندي بہ سندس وڏو ڪٽ منجهانئس ڪين نڪتو آهي؛ هن جو ڪٽ باهہ سان نڪري نٿو وڃي.

¹³ تنهنجي گندگيءَ ۾ شهوت پرستي آهي: ڇالاءِ جو جڏهن مون توکي صاف ۽ پاڪ ڪيو، تڏهن تون صاف نہ ٿئينءَ، سو اڳتي تون ڪڏهن بہ پنهنجي گندگيءَ کان صاف نہ ٿيندينءَ، جيستائين آءٌ پنهنجي ڪاوڙ توتي ڇنڊي نہ رهندس.

¹⁴ مون خداوند فرمايو آهي: اهو ضرور ٿيندو، ۽ آءٌ ائين ڪندس؛ آءٌ پشيمان نہ ٿيندس؛ نڪي آءٌ گذر ڪندس، نڪي آءٌ ڦرندس؛ خداوند خدا ٿو فرمائي، تہ تنهنجين راهن موافق هو تنهنجي عدالت ڪندا.

¹⁵ هي بہ خداوند جو ڪلام مون تي نازل ٿيو، تہ

¹⁶ اي آدمزاد، ڏس آءٌ هڪڙي ڌڪ سان توکان تنهنجين اکين جي پياري کسي ٿو وٺان: انهي هوندي بہ نہ تون ماتم ڪندين، نہ روئندين ۽ نہ ڳوڙها ڳاڙيندين.

¹⁷ آهون ڀر، پر آهستي؛ مُئل جي لاءِ ماتم اصل نہ ڪر، پنهنجي مٿي تي پٽڪو ٻڌ ۽ پيرن ۾ جُتي پاءِ، ۽ پنهنجا چپ نہ ڍڪ، ۽ سوءَ جي ماني نہ کاءُ.

¹⁸ سو صبح جو ماڻهن سان مون اها ڳالهہ ڪئي، ۽ شام جو منهنجي زال مري ويئي: ۽ جيئن حڪم مليو هوم تيئن صبح جو ڪيم.

¹⁹ ۽ ماڻهن مون کي چيو تہ تون اسان کي ٻڌائيندين يا نہ، تہ جيڪي تون ڪرين ٿو تنهن جو اسان سان ڪهڙو واسطو آهي؟

²⁰ تڏهن مون هنن کي چيو تہ خداوند جو ڪلام مون تي نازل ٿيو، تہ

²¹ اسرائيل جي گهراڻي کي چئو تہ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ ڏس، آءٌ پنهنجو پاڪ مڪان، جو اوهان جي طاقت جو فخر آهي، ۽ اوهان جي اکين جي خواهش آهي، ۽ جنهن تي اوهان جو هانءُ ٿو ڪُرڪي، تنهن کي آءٌ ناپاڪ ڪندس، ۽ اوهان جا پٽ ۽ اوهان جون ڌيئرون، جي اوهين پٺيان ڇڏي آيا آهيو، سي ترار سان ڪِرندا.

²² ۽ اوهين ائين ڪندا جيئن مون ڪيو آهي؛ اوهين پنهنجا چپ نہ ڍڪيندا ۽ نہ سوءَ جي ماني کائيندا.

²³ اوهان جا پٽڪا اوهانجن مٿن تي هوندا، ۽ اوهان جون جُتيون اوهانجن پيرن ۾ هونديون: اوهين نہ روئندا نہ رڙندا، پر اوهين پنهنجين بدڪارين جي ڪري ڳڻتيءَ ۾ ڳري ويندا، ۽ هڪ ٻئي سان ڏک سور اوريندا.

²⁴ انهي طرح حزقي ايل اوهان جي لاءِ هڪڙو نشان ٿيندو: جيئن هن ڪيو آهي تيئن اوهين بہ ڪندا: جڏهن ائين ٿيندو تڏهن اوهين ڄاڻندا تہ آءٌ خداوند خدا آهيان.

²⁵ ۽ اي آدمزاد، تون ڏس، جنهن ڏينهن آءٌ هنن کان سندن طاقت، سندن وڏائي جي خوشي، سندن اکين جي خواهش، ۽ اُهي جي سندن دل گهُريا آهن، يعني سندن پٽ ۽ سندن ڌيئرون، سي کسي وٺندس،

²⁶ انهي ڏينهن ائين نہ ٿيندو ڇا تہ جيڪو ڀڄندو سو تو وٽ ايندو، ۽ اهو احوال تنهنجن ڪَنن ۾ بيان ڪندو.

²⁷ انهي ڏينهن جيڪو ڀڄي تو وٽ اچي، تنهن جي اڳيان پنهنجو وات پَٽج، ۽ ڳالهائج ۽ وڌيڪ گونگو نہ رهج؛ انهي طرح تون هنن جي لاءِ هڪڙو نشان ٿيندين، ۽ پوءِ هو ڄاڻندا تہ آءٌ خداوند آهيان.