حزقي ايل 14 - Sindhi Bible

¹ تنهن کانپوءِ اسرائيل جي بزرگن مان ڪي مون وٽ آيا ۽ اچي منهنجي اڳيان ويٺا.

² ۽ خداوند جو ڪلام مون تي نازل ٿيو، تہ

³ اي آدمزاد، هنن ماڻهن پنهنجن بُتن کي پنهنجي دل ۾ جاءِ ڏني آهي، ۽ پنهنجي اڳيان پنهنجي بدڪاريءَ جو آٿڙائيندڙ پٿر رکيو اٿن: اهڙن ماڻهن کي مون کان ڪو سوال ڪرڻ لازم آهي ڇا؟

⁴ تنهنڪري هنن کي چئو، تہ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ اسرائيل جي گهراڻي مان جيڪو بہ ماڻهو پنهنجي بُتن کي پنهنجي دل ۾ جاءِ ڏئي ٿو، ۽ پنهنجي اڳيان پنهنجي بدڪاريءَ جو آٿڙائيندڙ پٿر رکي ٿو، ۽ نبيءَ وٽ اچي ٿو؛ انهي کي آءٌ سندن بُتن جي گهڻائي موجب جواب ڏيندس؛

⁵ انهي لاءِ تہ آءٌ اسرائيل جي گهراڻي کي خود سندن خيالن ۾ پڪڙيان، ڇالاءِ جو هو سڀ پنهنجي بُتن جي ڪري مون کان ڌار ٿي ويا آهن.

⁶ تنهنڪري اسرائيل جي گهراڻي کي چئو، تہ خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ اوهين باز اچو ۽ پاڻ کي پنهنجن بُتن کان ڦيريو؛ ۽ سڀني ڪراهت جهڙين شين کان پنهنجا منهن مٽيو.

⁷ ڇالاءِ جو اسرائيل جي گهراڻي مان، يا جيڪي پرديسي ماڻهو اسرائيل ۾ رهن ٿا، تن مان جيڪو بہ پاڻ کي مون کان ڌار ڪندو، ۽ پنهنجا بُت پنهنجي دل ۾ رکندو، ۽ پنهنجي اڳيان پنهنجي بدڪاريءَ جو آٿڙائيندڙ پٿر رکندو، ۽ نبيءَ وٽ منهنجي نسبت ۾ پڇا ڪرڻ ايندو؛ انهن کي آءٌ خداوند پاڻ جواب ڏيندس:

⁸ ۽ آءٌ انهي ماڻهوءَ جي برخلاف پنهنجو منهن ڪندس، ۽ انهي کي عبرت ۽ نشانيءَ ۽ پهاڪي جي بجاءِ ڪندس، ۽ انهي کي پنهنجي قوم مان وڍي ڇڏيندس؛ ۽ اوهين ڄاڻندا تہ آءٌ خداوند آهيان.

⁹ ۽ جيڪڏهن نبي ٺڳجي ڪو ڪلام ڪندو، تہ مون خداوند انهي نبيءَ کي ڀنڀلايو آهي، ۽ آءٌ پنهنجو هٿ انهي تي ڊگهيريندس، ۽ انهي کي پنهنجي قوم اسرائيل مان وڍي ڇڏيندس.

¹⁰ ۽ اُهي پنهنجي بدڪاريءَ جي سزا پائيندا: نبيءَ جو گناهہ بہ اهڙو ئي ٿيندو جهڙو انهي جو گناهہ جو انهي کان پڇڻ اچي ٿو؛

¹¹ انهي لاءِ تہ اسرائيل جو گهراڻو اڳتي وري مون کان گمراهہ نہ ٿي وڃي؛ ۽ نہ پنهنجن سڀني گناهن سان اڳتي منهنجي بي ادبي ڪري؛ پر خداوند ٿو فرمائي، تہ اهو انهي لاءِ ٿيندو تہ هو منهنجي قوم ٿين ۽ آءٌ هنن جو خدا ٿيان.

¹² ۽ خداوند جو ڪلام مون تي نازل ٿيو، تہ

¹³ اي آدمزاد، جڏهن ڪو ملڪ ڪنهن قصور ڪرڻ سان منهنجو گناهہ ٿو ڪري، ۽ آءٌ انهي تي پنهنجو هٿ ٿو ڊگهيريان، ۽ انهي جي مانيءَ جي لٺ ڀڃي ٿو ڇڏيان، ۽ اُنهي تي ڏڪار ٿو موڪليان، ۽ اُنهي جا ماڻهو توڙي جانور وڍي ٿو ڇڏيان؛

¹⁴ تڏهن جيتوڻيڪ انهي ۾ نوح، ۽ داني ايل، ۽ ايوب، اُهي ٽيئي ماڻهو کڻي هجن، تہ بہ خداوند ٿو فرمائي، تہ اُهي پنهنجي سچائيءَ سان فقط پنهنجو ساهہ بچائيندا.

¹⁵ جيڪڏهن آءٌ نقصان پهچائيندڙ جانورن کي انهي ملڪ مان لنگهايان ۽ اُهي انهي ۾ ايترو نقصان ڪن جو اُهو ويران ٿي وڃي، ۽ انهن جانورن جي ڪري ڪوبہ ماڻهو انهي مان لنگهي نہ سگهي؛

¹⁶ تہ خداوند خدا ٿو فرمائي، تہ مون کي پنهنجي حياتيءَ جو قسم آهي، تہ جيتوڻيڪ اُهي ٽيئي ماڻهو کڻي انهي ملڪ ۾ هجن تہ بہ اُهي نہ پٽن کي بچائي سگهندا نہ ڌيئن کي، پر هو فقط پاڻ ڇُٽندا؛ ۽ ملڪ ضرور ويران ٿي ويندو.

¹⁷ يا جيڪڏهن آءٌ انهي ملڪ تي ترار آڻيان ۽ چوان تہ، اي ترار، هن ملڪ مان لنگهي وڃ، انهي لاءِ تہ آءٌ انهن مان ماڻهو توڙي جانور وڍي ڇڏيان؛

¹⁸ تہ خداوند، خدا ٿو فرمائي، تہ مون کي پنهنجي حياتيءَ جو قسم آهي تہ جيتوڻيڪ اُهي ٽيئي ماڻهو کڻي انهي ۾ هجن، تہ بہ اُهي نہ پٽن کي نہ ڌيئن کي بچائي سگهندا، پر هو فقط پاڻ ڇڏائيندا،

¹⁹ يا جي آءٌ انهي ملڪ ۾ مري موڪليان، ۽ انهي تي پنهنجي ڪاوڙ خونريزيءَ ۾ اوتي وجهان، انهي لاءِ تہ انهي مان ماڻهو توڙي جانور وڍي ڇڏيان:

²⁰ تہ خداوند خدا ٿو فرمائي، تہ مون کي پنهنجي حياتيءَ جو قسم آهي، تہ جيتوڻيڪ نوح، داني ايل، ۽ ايوب، کڻي انهي ۾ هجن، تہ بہ اُهي نہ پٽن کي نہ ڌيئن کي بچائي سگهندا؛ اُهي پنهنجي سچائي سان فقط پنهنجون جانيون بچائيندا.

²¹ تڏهن خداوند خدا هيئن ٿو فرمائي، تہ ڪيترو نہ وڌيڪ اهو حال ٿيندو جڏهن آءٌ پنهنجون چار آفتون يروشلم تي موڪليندس، يعني ترار، ۽ ڏڪار، ۽ نقصان ڪندڙ جانور، ۽ مري، انهي لاءِ تہ انهن مان انسان ۽ حيوان کي وڍي ڇڏيان؟

²² انهي هوندي بہ ڏس، انهي ۾ ڪي باقي بچندا، يعني پٽ توڙي ڌيئون، جي ٻاهر ڪڍيا ويندا: ڏس، اُهي اوهان وٽ ايندا، ۽ اوهين انهن جي راهہ ۽ انهن جا ڪم ڏسندا: ۽ جيڪا خرابي مون يروشلم تي آندي آهي تنهن جي نسبت ۾، ۽ ٻيو جيڪي بہ مون انهي تي آندو آهي تنهن سڀ جي نسبت ۾، اوهان کي تسلي ملندي.

²³ ۽ اُهي اوهان کي تڏهن تسلي ڏيندا جڏهن اوهين انهن جي راهہ ۽ انهن جا ڪم ڏسندا: ۽ خداوند خدا ٿو فرمائي تہ اوهين ڄاڻندا تہ جيڪي انهي ۾ مون ڪيو آهي سو سبب کان سواءِ نہ ڪيو اٿم.