واعظ 7 - Sindhi Bible

¹ نيڪنامي قيمتي خوشبودار تيل کان بهتر آهي؛ ۽ مرڻ جو ڏينهن ڄمڻ جي ڏينهن کان بهتر آهي.

² ماتم جي گهر ۾ وڃڻ، خوشيءَ جي مجلس واري گهر ۾ وڃڻ کان بهتر آهي: ڇالاءِ جو اُها سڀني ماڻهن جي پڇاڙي آهي؛ ۽ جيئرا اها ڳالهہ پنهنجي دل تي رکندا.

³ ڏک، کل کان بهتر آهي، ڇالاءِ جو شڪل جي اُداسيءَ ڪري دل سڌري ٿي.

⁴ ڏاهي جي دل ماتم جي گهر ۾ آهي؛ پر بيعقلن جي دل چرچي واري گهر ۾ آهي.

⁵ ماڻهوءَ جي لاءِ ڏاهي جو طعنو بي عقلن جي راڳ ٻڌڻ کان بهتر آهي.

⁶ ڇالاءِ جو جيئن ديڳڙي جي هيٺان ڪنڊن سڙڻ جو ٽڙڪو، تيئن بي عقل جي کل آهي. اها بہ بيهودگي آهي.

⁷ يقين آهي تہ ظلم زبردستي ڏاهي ماڻهوءَ کي بي عقل ٿي ڪري؛ ۽ رشوت سمجهہ کي ناس ڪيو ڇڏي.

⁸ ڪنهن بہ شيءِ جي پڇاڙي ان جي شروعات کان بهتر آهي: ۽ تحمل وارو روح، مغروريءَ جي روح کان بهتر آهي.

⁹ پنهنجي طبيعت ۾ تڪڙو ٿي نہ ڪاوڙج: ڇالاءِ جو ڪاوڙ بي عقلن جي سيني ۾ ٿي رهي.

¹⁰ تون ائين نہ چئُہ تہ ڪهڙي سبب کان اڳيان ڏينهن هنن کان بهتر هئا؟ ڇالاءِ جو تون انهي نسبت ۾ ڏاهپ سان جاچ نٿو ڪرين.

¹¹ ڏاهپ اهڙي چڱي آهي جهڙو ڪو ورثو: هائو، اُها انهن جي لاءِ چڱي آهي جي سج ڏسن ٿا.

¹² ڇالاءِ جو ڏاهپ هڪڙو بچاءُ آهي، جيئن ناڻو هڪڙو بچاءُ آهي: پر علم جي فضيلت اها آهي، تہ ڏاهپ انهي جي حياتي بچائي ٿي، جنهن وٽ اُها آهي.

¹³ خدا جي ڪم تي ويچار ڪر: ڇالاءِ جو جنهن کي هن ڏنگو ڪيو آهي تنهن کي ڪير سڌو ڪري سگهندو؟

¹⁴ سک جي ڏينهن خوش ٿي، ۽ ڏک جي ڏينهن ويچار ڪر: خدا هڪڙي کي ٻئي جي پاسي ۾ بنايو آهي، انهيءَ مطلب لاءِ تہ ماڻهو اهڙي ڪابہ شيءِ معلوم نہ ڪري جا کانئس پوءِ ٿئي.

¹⁵ هي سڀ مون پنهنجي بيهودگيءَ جي ڏينهن ۾ ڏٺو آهي: هڪڙو سچو ماڻهو آهي جو پنهنجي سچائيءَ ۾ مري چٽ ٿو ٿئي، ۽ هڪڙو شرير ماڻهو آهي جو بڇڙن ڪمن ڪرڻ ۾ پنهنجي وڏي عمر گذاري ٿو.

¹⁶ تون حد کان وڌيڪ سچو نہ ٿيءُ، نڪي حد کان وڌيڪ ڏاهو ٿيءُ: پاڻ کي ناس ڪرڻ جو ڪهڙو ضرور آهي؟

¹⁷ تون حد کان وڌيڪ شرير نہ ٿيءُ، نڪي بي عقل ٿيءُ: پنهنجي وقت کان اڳي مرڻ جو ڪهڙو ضرور آهي؟

¹⁸ چڱو ائين آهي تہ تون انهي کي قابو ڪري جهلين؛ هائو. انهي کان پنهنجو هٿ بہ نہ ڪڍي وٺ: ڇالاءِ جو جيڪو خدا کان ڊڄي ٿو، سو انهن سڀني کان جند ڇڏائي نڪري اچي ٿو.

¹⁹ ڏاهپ ڏاهي ماڻهوءَ جي لاءِ هڪڙي اهڙي طاقت آهي جا انهن حاڪمن کان وڌيڪ آهي جي ڪنهن شهر ۾ آهن.

²⁰ يقين آهي تہ زمين تي اهڙو ڪوبہ سچو ماڻهو ڪونهي جو چڱا ڪم ڪري، ۽ گناهہ ڪونہ ڪري.

²¹ جيڪي ڳالهيون ڪرڻ ۾ ٿيون اچن تن سڀني ڏانهن بہ ڌيان نہ ڏي؛ تہ متان پنهنجي نوڪر کي پاڻ تي لعنت ڪندو ٻڌين:

²² ڇالاءِ جو ڪيترائي ڀيرا تنهنجي دل بہ ڄاڻي ٿي تہ تون پاڻ ٻين تي بہ لعنت ڪئي آهي.

²³ هي سڀ مون ڏاهپ سان آزمايو آهي: مون چيو تہ آءٌ ڏاهو ٿيندس؛ پر اها ڳالهہ منهنجي لاءِ مشڪل هئي.

²⁴ جيڪا شيءِ تمام پري آهي، ۽ تمام اونهي آهي، سا ڪير لهي سگهندو؟

²⁵ آءٌ هيڏي هوڏي ڦريس، ۽ منهنجي دل پڪو ٺهراءُ ڪيو تہ ڄاڻي ۽ ڳولي لهي، ۽ ڏاهپ جي ۽ ڳالهين جي سبب جي تلاش ڪري، ۽ معلوم ڪري تہ شرارت بي عقلي آهي، ۽ بي عقلي چريائي آهي:

²⁶ ۽ مون موت کان بہ ڪَڙي شيءِ لڌي، يعني زال، جنهن جي دل ڦندا ۽ ڄار آهي، ۽ جنهن جا هٿ هٿڪڙيون آهن: جنهن مان خدا راضي هوندو سو ئي انهي کان بچي نڪرندو: پر گنهگار کي هوءَ وٺي ويندي.

²⁷ ڏسو واعظ ٿو چوي، تہ هڪڙي شيءِ ٻيءَ تي رکي، سبب معلوم ڪرڻ سان مون ايترو معلوم ڪيو آهي:

²⁸ ۽ انهي کي منهنجو روح اڃا پيو ڳولي، پر اهو اڃا نہ لڌو اٿم: هزار ۾ هڪڙو ماڻهو لڌو اٿم، پر انهن سڀني ۾ هڪڙي زال نہ لڌي اٿم.

²⁹ ڏسو، مون فقط هي معلوم ڪيو آهي تہ خدا ماڻهوءَ کي سنئون بنايو، پر هنن گهڻيون ئي اجايون ڳالهيون ڳولي ڪڍيون آهن.