شريعت جو دور 2 - Sindhi Bible

¹ پوءِ اسين ڦيرو کائي، ڳاڙهي سمنڊ وارو رستو ڏيئي بيابان ۾ آياسين، جيئن ڪ خداوند مون کي فرمايو هو: ۽ ڪيترائي ڏينهن شعير جبل جي آس پاس پئي گهمياسين.

² ۽ خداوند مون کي فرمايو، ۽ چيائين تہ

³ اوهين هن جبل جي آس پاس گهڻو ئي رليا آهيو: هاڻي اُتر ڏانهن ڦرو.

⁴ ۽ تون ماڻهن کي حڪم ڏيئي چئُہ تہ اوهان کي پنهنجن ڀائرن، بني عيسو جي سرحد وٽان لنگهڻو آهي، جيڪي شعير ۾ ٿا رهن؛ ۽ اهي اوهان کان ڊڄندا: تنهنڪري اوهين پنهنجي چڱي خبرداري ڪجو:

⁵ هنن سان متان وڙهو؛ ڇالاءِ جو آءٌ اوهان کي هنن جي ملڪ مان ڪجهہ بہ نہ ڏيندس، اصل پير رکڻ جيترو هنڌ بہ ڪين ڏيندس: ڇوتہ شعير جبل مون عيسوءَ کي ورثي طور ڏنو آهي.

⁶ اوهين کائڻ لاءِ کاڌو بہ هنن کي پئسا ڏيئي خريد ڪجو؛ ۽ پيئڻ لاءِ پاڻي بہ هنن کان پئسا ڏيئي وٺجو.

⁷ ڇالاءِ جو خداوند تنهنجي خدا تنهنجي هٿ جي ڪمائيءَ ۾ برڪت وڌي آهي: ۽ هن وڏي بيابان ۾ تنهنجي گهمڻ ڦرڻ جي بہ هن کي خبر آهي: هي چاليهہ ورهيہ خداوند تنهنجو خدا توساڻ رهيو؛ ۽ توکي ڪنهن بہ شيءِ جي ڪمي ڪانہ ٿي.

⁸ سو اسين شعير ۾ رهندڙ پنهنجن ڀائرن، يعني بني عيسوءَ کان پاسو ڪري، آرباہ جي رستي، ابلات ۽ عصيون جابر مان لنگهياسين. پوءِ اسين ڦري موآب جي ميدان جي رستي هلڻ لڳاسين.

⁹ ۽ خداوند مون کي چيو، تہ موآبين کي نہ ستاءِ، نڪي انهن سان جنگ ڪر: ڇالاءِ جو آءٌ توکي انهن جي ملڪ مان ڪابہ ملڪيت ڪانہ ڏيندس؛ ڇوتہ عار جو شهر مون بني لوط کي ملڪيت طور ڏنو آهي.

¹⁰ (اتي پهرين اميم رهندا هئا، جي عناقيم وانگر وڏا، ۽ گهڻا ۽ قداور هئا:

¹¹ ۽ اهي بہ عناقيم وانگر، رفائيم سڏبا آهن؛ پر موآبي انهن کي اميم ٿا سڏين.

¹² ۽ شعير ۾ پهرين حوري رهندا هئا، پر بني عيسو انهن کي ڀڄائي ڪڍيو؛ ۽ انهن کي برباد ڪري پاڻ انهن جي جاءِ تي رهڻ لڳا؛ جيئن اسرائيلين پنهنجي ورثي واري ملڪ ۾ ڪيو، جو خداوند انهن کي ڏنو.)

¹³ هاڻي اُٿو، ۽ زرد نهر جي پار وڃو. سو اسين زرد نهر جي پار وياسين.

¹⁴ ۽ قادس برنيع کان رواني ٿيڻ کان وٺي، زرد نهر جي پار وڃڻ تائين اسان کي اٺٽيهہ ورهيہ لڳا؛ انهي وچ ۾ انهيءَ پيڙهيءَ جا سڀ جنگي مرد منزلگاهہ منجهان مري کپي ويا، جيئن ڪ خداوند قسم کڻي انهن کي چيو هو.

¹⁵ انهي کان سواءِ خداوند جو هٿ انهن جي برخلاف هو، انهي لاءِ تہ انهن کي منزلگاهہ منجهان گم ڪري ڇڏي، تان جو هو مري کپي نابود ٿي وڃن.

¹⁶ سو هيئن ٿيو، تہ جڏهن سڀ جنگي مرد اُمت منجهان نابود ٿي ويا،

¹⁷ تڏهن خداوند مون کي فرمايو، ۽ چيائين تہ

¹⁸ عار جو شهر، جو موآب جي سرحد تي آهي، اتان تون اڄ لنگهي وڃ:

¹⁹ ۽ جڏهن تون بني عمون جي ويجهو اچين، تڏهن انهن کي نہ ستائج، نڪي انهن سان جنگ ڪج: ڇالاءِ جو آءٌ توکي بني عمون جي ملڪ مان ڪابہ ملڪيت ڪانہ ڏيندس: ڇوتہ مون اهو بني لوط کي ملڪيت طور ڏنو آهي.

²⁰ (اهو بہ رفائيم جو ملڪ ٿو سڏجي: اڳئين وقت ۾ اتي رفائيم رهندا هئا؛ پر عموني انهن کي زمزميم ڪري سڏيندا هئا؛

²¹ اهي بہ عناقيم وانگر وڏا، ۽ گهڻا، ۽ قداور هئا؛ پر خداوند انهن کي بني عمون جي اڳيان برباد ڪيو؛ ۽ هو انهن کي ڀڄائي، پاڻ انهن جي جاءِ تي رهڻ لڳا:

²² جهڙيءَ طرح ڪ هن شعير ۾ رهندڙ بني عيسوءَ جي اڳيان، حورين کي برباد ڪيو، ۽ هو انهن کي ڀڄائي پاڻ انهن جي جاءِ تي رهڻ لڳا؛ ۽ اڄ ڏينهن تائين اتي رهندا اچن:

²³ ۽ جهڙيءَ طرح ڪفتوريم، جي ڪفتورہ مان آيا هئا، تن عويون کي، جي عزہ تائين ڳوٺن ۾ رهندا هئا، ماري پاڻ انهن جي جاءِ تي رهڻ لڳا.)

²⁴ هاڻي اوهين اٿي ڪوچ ڪريو، ۽ ارنون جي ماٿري لنگهي پار وڃو: ڏسو، مون حسبون جي اموري بادشاهہ سيحون کي، سندس ملڪ سميت تنهنجي هٿ ۾ ڏنو آهي: سو انهي تي قبضو ڪر، ۽ انهي سان جنگ شروع ڪر.

²⁵ اڄ کان وٺي آءٌ زمين جي سڀني ماڻهن تي تنهنجو خوف، ۽ تنهنجو ڊپ وجهڻ شروع ڪندس، ۽ هو تنهنجي هاڪ ٻڌي ڏڪي ويندا، ۽ تنهنجي ڪري پريشان ٿيندا.

²⁶ تڏهن مون قديمات جي بيابان مان حسبون جي بادشاهہ سيحون ڏانهن، ايلچين جي هٿان صلح جو پيغام موڪليو، ۽ چوائي موڪليم، تہ

²⁷ مون کي پنهنجي ملڪ مان لنگهڻ ڏي: آءٌ سڙڪ ئي سڙڪ ڏيئي هليو ويندس؛ آءٌ نڪي ساڄي پاسي ڦرندس، نڪي کٻي پاسي.

²⁸ آءٌ کائڻ لاءِ کاڌو بہ توکان پئسا ڏيئي وٺندس، ۽ پيئڻ لاءِ پاڻي بہ توکان پئسا ڏيئي وٺندس: رڳو مون کي پنهنجي پيرين لنگهي وڃڻ ڏي؛

²⁹ جهڙيءَ طرح شعير ۾ رهندڙ بني عيسو، ۽ عار ۾ رهندڙ موآبين مون سان ڪيو؛ جيسين آءٌ يردن لنگهي انهي ملڪ ۾ وڃان جو خداوند اسان جي خدا اسان کي ڏنو آهي.

³⁰ پر حسبون جي بادشاهہ سيحون اسان کي پنهنجيءَ حد مان لنگهڻ نہ ڏنو: ڇالاءِ جو خداوند اسان جي خدا، هن جو مزاج تيز، ۽ دل سخت ڪئي، انهي لاءِ تہ هو انهي کي تنهنجي حوالي ڪري، جيئن ڪ اڄ ڪيو اٿس.

³¹ ۽ خداوند مون کي چيو، تہ ڏس، آءٌ سيحون ۽ سندس ملڪ کي تنهنجي حوالي ٿو ڪريان: تون انهي تي قبضو ڪرڻ شروع ڪر تہ تون هن جي ملڪ جو وارث ٿين.

³² تڏهن سيحون پنهنجي سڀني ماڻهن سميت اسان جو مقابلو ڪرڻ لاءِ نڪري آيو، ۽ يهض ۾ اچي جنگ ڪيائين.

³³ ۽ خداوند اسان جي خدا هن کي اسان جي حوالي ڪيو؛ ۽ اسان هن کي، ۽ سندس پٽن کي، ۽ سندس سڀني ماڻهن کي ماريو.

³⁴ ۽ اسان انهي وقت هن جا سڀ شهر ورتا، ۽ هر ڪنهن آباد شهر کي، زالن ۽ ٻارن سميت بلڪل برباد ڪيو؛ ۽ ڪوبہ باقي نہ ڇڏيوسين:

³⁵ رڳو چوپايو مال، ۽ جيڪي شهر ورتا هئاسين، تن جي لٽ جو مال اسان غنيمت ڄاڻي پاڻ وٽ رکيو.

³⁶ ۽ ارنون جي ماٿريءَ جي ڪناري تي، جو عروعير شهر آهي، ۽ ماٿريءَ ۾ جيڪو شهر آهي، تنهن کان وٺي جلعاد تائين، اهڙو ڪوبہ شهر ڪونہ هو جو اسان جي قبضي ۾ نہ آيو: سڀيئي شهر، خداوند اسان جي خدا، اسان جي حوالي ڪيا:

³⁷ رڳو بني عمون جو ملڪ، ۽ يبوق نديءَ جو اهو پاسو ۽ جابلو ملڪ جا شهر، ۽ ٻيو بہ جتي جتي خداوند اسان جي خدا اسان کي منع ڪئي هئي، انهي هنڌ جي ويجهو تون نہ وئين.