سنتن جا ڪم 27 - Sindhi Bible

¹ ۽ جڏهن اهو ٺهراءُ ٿيو تہ اسين جهاز ۾ چڙهي اطاليہ ڏانهن وڃون، تڏهن هنن پولس ۽ ٻين قيدين کي شهنشاهي پلٽڻ جي هڪڙي يوليس نالي صوبيدار جي حوالي ڪيو.

² ۽ ادرموتيم جو هڪڙو جهاز، جو آسيہ جي ڪناري وارن شهرن ڏانهن وڃڻو هو، تنهن تي چڙهي اسين روانا ٿياسين، ۽ ٿسلونيڪيءَ جو هڪڙو مڪدوني ارسترخس نالي اسان سان هو.

³ ۽ ٻئي ڏينهن اسين صيدون ۾ اچي پهتاسين؛ ۽ يوليس پولس تي مهرباني ڪئي، ۽ موڪل ڏنائينس تہ دوستن وٽ وڃي، ۽ تازگي حاصل ڪري.

⁴ ۽ اُتان جهاز اڳتي هلائي ڪپرس جي آڙ وٺي لنگهياسين، جو واءُ اڻائو هو.

⁵ ۽ جڏهن ڪلڪيہ ۽ پمفوليہ جي پاسي واري سمنڊ مان لنگهياسين، تڏهن مورا ۾ آياسين، جو لوڪيہ جو هڪڙو شهر آهي.

⁶ ۽ اُتي انهي صوبيدار کي سڪندريہ جو هڪڙو جهاز مليو، جو اطاليہ ڏانهن ٿي ويو؛ تنهن ۾ اسان کي کڻي چاڙهيائين.

⁷ ۽ ڪيترائي ڏينهن آهستي آهستي پئي وياسين، پوءِ جيئن تيئن ڪري ڪندوس جي سامهون پهتاسين، ۽ واءُ اسان کي اڳتي وڌڻ نہ ڏنو، تنهنڪري سلمونيءَ جي سامهون لنگهي، ڪريتي جي آڙ ۾ هلياسين؛

⁸ ۽ مشڪل سان انهيءَ جو ڪنارو ڏيئي هلي هلي سهڻي بندر تي پهتاسين، جنهن جي ويجهو لسيہ شهر آهي.

⁹ ۽ جڏهن ڳچ مدت گذري ويئي، ۽ روزن جا ڏينهن لنگهي وڃڻ جي ڪري، جهاز جي مسافري هاڻي جوکائتي ٿي پيئي هئي، تڏهن پولس هنن کي صلاح ڏيئي چوڻ لڳو،

¹⁰ اي صاحبو، آئون سمجهان ٿو تہ هن سفر ۾ تڪليف ۽ گهڻو نقصان ٿيڻو آهي، نہ رڳو مال ۽ جهاز جو، پر اسان جي حياتيءَ جو بہ.

¹¹ پر صوبيدار، ناکئي ۽ جهاز جي مالڪ جون ڳالهيون، پولس جي ڳالهين کان وڌيڪ مڃيون.

¹² ۽ اهو بندر سياري ڪاٽڻ لاءِ چڱو نہ هو، تنهنڪري گهڻن جي صلاح ٿي تہ اتان اڳتي هلجي، ۽ جي ٿي سگهي تہ فينڪس ۾ هلي سيارو گذارجي؛ جو ڪريتيءَ جو بندر آهي ۽ سندس رخ اُتر اُڀرندي ڏانهن آهي.

¹³ ۽ جڏهن ڏکڻ جو واءُ آهستي آهستي لڳڻ شروع ٿيو، تڏهن هنن ڀانئيو تہ هاڻ اسان جو مطلب پورو ٿيو، تنهنڪري لنگر کڻي ڪريتيءَ جو ڪنارو ڏيئي هليا.

¹⁴ اڃا ڪو گهڻو وقت ڪونہ گذريو، تہ هڪڙو طوفان اچي ڇٽڪيو، جنهن کي يوراڪلون ٿا چون:

¹⁵ ۽ جڏهن جهاز اچي ڦاٿو، ۽ واءُ کي سامهون ٿي نہ سگهيو، تڏهن لاچار ٿي اسان ڇڏي ڏنس، ۽ ڌڪجي پئي وياسين.

¹⁶ ۽ ڪودہ نالي هڪڙي ننڍڙي ٻيٽ جي آڙ ۾ لنگهي، جيئن تيئن ڪري ٻيڙي هٿ ڪئي سين؛

¹⁷ ۽ جڏهن انهيءَ کي چاڙهي مٿي ڪيائون، تڏهن جهاز جي هيٺين پاسي کي چوڌاري رسا ٻَڌي مضبوط ڪيائون؛ پوءِ هنن کي ڊپ ٿيو تہ متان ڌڪجي وڃي سورتس، يعني ريتيءَ ۾ ڦاسون، تنهنڪري جهاز جو سڙهہ ۽ آلات لاهي هيٺ ڪيائون، پوءِ ڌڪبا هليا ويا.

¹⁸ ۽ جڏهن طوفان اسان کي ڏاڍو هلاک ڪيو، تڏهن ٻئي ڏينهن هنن جهاز جو بار کڻي واميو؛

¹⁹ ۽ ٽئين ڏينهن هنن پنهنجن هٿن سان جهاز جو سارو سامان اُڇلائي ڇڏيو.

²⁰ ۽ جڏهن ڏينهن جا ڏينهن نڪي سج نڪي تارا ڏسڻ ۾ آيا، ۽ سخت طوفان لڳندو رهيو، تڏهن نيٺ بچڻ جي ڪابہ اُميد ڪانہ رهيسين.

²¹ سو ڪيترائي ڏينهن کاڌي کانسواءِ گذري وِين، تڏهن پولس سندن وچ ۾ بيهي چوڻ لڳو، تہ صاحبو، اوهان کي گهُربو هو تہ منهنجي ڳالهہ مڃو ها ۽ ڪريتيءَ کان روانا نہ ٿيو ها، تہ هيءَ تڪليف ۽ نقصان نہ رسيوَ ها.

²² هاڻي منهنجي صلاح اٿوَ تہ دلجاءِ ڪريو: ڇالاءِ جو اوهان مان ڪنهن جيءَ بہ جان جو نقصان نہ ٿيندو، پر رڳو جهاز ويندو.

²³ ڇاڪاڻ جو خدا، جنهن جو آئون آهيان، ۽ جنهن جي عبادت ٿو ڪريان، تنهن جو ملائڪ رات جو مون وٽ آيو،

²⁴ ۽ چيائين، تہ اي پولس، ڊڄ نہ، تون ضرور قيصر جي اڳيان پيش ٿيندين: ۽ ڏس هي جيڪي جهاز ۾ تو سان گڏ آهن، تن سڀني کي خدا تنهنجي خاطر بچايو آهي.

²⁵ تنهنڪري اي صاحبو، دلجاءِ ڪريو، جو منهنجو خدا تي پورو يقين آهي، تہ جيئن مون کي چيو اٿس تيئن ئي ٿيندو،

²⁶ ۽ اسين ضرور ڪنهن ٻيٽ تي وڃي پونداسين.

²⁷ پر جڏهن چوڏهين رات آئي ۽ اسين ادريہ جي سمنڊ ۾ هيڏانهن هوڏانهن ڌڪجي پئي وياسين، تڏهن آڌيءَ رات ڌاري خلاصين سمجهيو تہ ڪنهن ملڪ کي ويجهو پوندا ٿا وڃون؛

²⁸ ۽ هنن پاڻيءَ جو ترو ورتو، تہ ويهہ پرهہ نڪتو: ٿورو اڳڀرو هلي وري بہ ترو ورتائون، تہ پندرهن پرهہ ٿيا.

²⁹ تنهن تي اهو ڊپ ٿِيُنِ تہ متان ٽڪر تي وڃي لڳون، سو جهاز جي پاڇيل کان چار لنگر لاهي صبح ٿيڻ جي انتظار ۾ ويهي رهيا.

³⁰ ۽ جڏهن خلاصي انهي سعيي ۾ هئا تہ جهاز مان ڀڄي وڃون، ۽ ٻيڙي بہ سمنڊ ۾ لاهي ڇڏيائون، انهي بهاني تي تہ ڄڻ جهاز جي آڳيل تان لنگر لاهينداسين؛

³¹ تڏهن پولس صوبيدار ۽ سپاهين کي چيو، تہ جيڪڏهن هي جهاز تي نہ رهندا تہ اوهان جو بچڻ ڪونهي.

³² تنهن تي سپاهين ٻيڙيءَ جا رسا ڪَپي ڇڏيا، ۽ ڇڏي ڏنائونس.

³³ اڃا صبح ٿيڻ تي هو تہ پولس سڀني کي عرض ڪيو تہ ڪجهہ کائو، ۽ چيائين تہ اوهان کي انتظار ڪندي ڪندي، ۽ بکون ڪڍندي اڄ ڏهون ڏينهن اچي ٿيو آهي، جو ڪي بہ ڪين کاڌو اٿوَ.

³⁴ تنهنڪري آئون اوهان کي عرض ٿو ڪريان تہ ڪجهہ کائو، ڇالاءِ تہ انهي ۾ اوهان جو بچاءُ آهي: ڇو جو اوهان مان ڪنهن جي مٿي جو هڪڙو وار بہ ونگو نہ ٿيندو.

³⁵ ۽ جڏهن ائين چئي رهيو ۽ ماني ورتائين، تڏهن سڀني جي اڳيان خدا جو شڪر ڪري اُها ڀڃي کائڻ لڳو.

³⁶ تڏهن ٻين سڀني کي بہ دلجاءِ ٿي، ۽ پاڻ بہ ماني کاڌائون.

³⁷ ۽ جهاز ۾ اسين مڙيئي ٻہ سؤ ڇاهتر ڄڻا هئاسين.

³⁸ ۽ جڏهن هنن کائي ڍءُ ڪيو، تڏهن ڪڻڪ کڻي سمنڊ ۾ اُڇلايائون تہ جهاز هلڪو ٿئي.

³⁹ ۽ جڏهن ڏينهن ٿيو، تڏهن خبر ئي ڪانہ پين تہ هيءُ ڪهڙو ملڪ آهي: پر هڪڙي کاري ڏٺائون جنهن جو ڪنارو صاف هو، ۽ هو پاڻ ۾ صلاح ڪرڻ لڳا تہ جي ٿي سگهي تہ جهاز کي انهي ڪناري تي وڃي بيهارجي.

⁴⁰ پوءِ لنگر ڇوڙي سمنڊ ۾ ڇڏي ڏنائون، ۽ اوڏيءَ مهل ئي ونجهن سان رسا بہ کڻي ڇوڙيائون ۽ آڳيل وارو سڙهہ واءُ جي رخ تي چاڙهي ڪناري ڏانهن وڌڻ لڳا.

⁴¹ پر هڪڙي اهڙي هنڌ اچي پيا، جتي ٻنهي پاسي سمنڊ جو زور هو، ۽ اُتي جهاز وڃي گَتو، ۽ آڳيل تہ لڳي قابو ٿي پيئي، مگر پاڇيل لهرن جي سٽڪي جي ڪري ڀڄڻ لڳي.

⁴² ۽ سپاهين پاڻ ۾ اها صلاح ڪئي تہ قيدين کي ماري ڇڏجي، متان منجهانئن ڪو تري ڀڄي وڃي.

⁴³ پر صوبيدار جي مرضي هئي تہ پولس کي بچايان، سو هنن کي انهي ارادي کان روڪيائين؛ ۽ حڪم ڏنائين تہ جيڪي تري سگهن، سي پهرين جهاز مان ٽپو ڏيئي پاڻيءَ ۾ پون ۽ ڪناري تي وڃي پهچن:

⁴⁴ ٻين مان، ڪي تختن تي، ڪي جهاز جي ٻين شين تي نڪري وڃن. نيٺ ائين ٿيو ۽ سڀيئي صحيح سلامت وڃي سُڪيءَ تي پهتا.