سنتن جا ڪم 22 - Sindhi Bible

¹ اي ڀائرو ۽ بزرگو، جيڪو پنهنجو بچاءُ هاڻ آئون اوهان کي ڏيان ٿو، سو ٻُڌو.

² ۽ جڏهن هنن ٻُڌو تہ عبراني ٻوليءَ ۾ ٿو ڳالهائي، تڏهن هيڪاري کڻي ماٺ ڪيائون. پوءِ هن چيو تہ،

³ آئون يهودي آهيان جو ڪليڪيہ جي ترسس شهر ۾ پيدا ٿيس؛ ۽ هن شهر ۾ گميليل جي قدمن ۾ علم حاصل ڪيم، ۽ ابن ڏاڏن جي شريعت جي پوري پوري تعليم ملي اٿم، ۽ جهڙيءَ طرح اوهين مڙيئي اڄ خدا جي لاءِ ڏاڍا سرگرم آهيو، تهڙيءَ طرح آئون بہ هوندو هوس:

⁴ ۽ مون هن طريقي وارن، مردن توڙي زالن، کي ٻڌرائي ۽ قيد خانن ۾ وجهرائي ايتري قدر ستايو جو موت تائين بہ نہ ڇڏيومان.

⁵ جيئن تہ سردار ڪاهن ۽ بزرگ منهنجا شاهد آهن، جو اُنهن مون کي ڀائرن لاءِ خط ڏنا، جي وٺي آئون دمشق ڏانهن روانو ٿيس، تہ جيڪي اُتي هجن تن کي بہ ٻڌرائي يروشلم ۾ سزا ڏيارڻ لاءِ وٺي اچان.

⁶ ۽ هيئن ٿيو جو جڏهن آئون سفر ڪندو دمشق کي ويجهو آيس، تڏهن ٻنپهرن ڌاري اوچتو ئي اوچتو هڪڙي وڏي روشنائي آسمان مان منهنجي چوڌاري اچي چمڪڻ لڳي.

⁷ ۽ آئون زمين تي ڪِري پيس، ۽ هڪڙو آواز ٻُڌڻ ۾ آيم، تہ اي شائول، اي شائول، تون مون کي ڇو ٿو ستائين؟

⁸ تڏهن مون جواب ڏنو، تہ اي خداوند تون ڪير آهي؟ هن مون کي چيو، تہ آئون يسوع ناصري آهيان، جنهن کي تون ستائين ٿو.

⁹ ۽ جيڪي مون سان هئا، تن اها روشنائي برابر ڏٺي، پر جنهن مون سان ڳالهايو ٿي، تنهن جو آواز ڪونہ ٻُڌو.

¹⁰ تڏهن مون چيو، تہ اي خداوند، آئون ڇا ڪريان؟ خداوند مون کي چيو تہ اُٿي دمشق ۾ وڃ، ۽ جيڪي تنهنجي ڪرڻ لاءِ ٺهرايو ويو آهي، سو سڀ توکي ٻُڌايو ويندو.

¹¹ ۽ جڏهن انهيءَ روشنائيءَ جي تجلي ڪري آئون ڏسي نہ سگهيس، تڏهن منهنجا سنگتي مون کي هٿ کان جهلي دمشق ۾ وٺي آيا.

¹² ۽ حنانياہ نالي هڪڙو شخص، جو شريعت موجب ديندار هو، ۽ جيڪي يهودي اُتي رهندا هئا، تن ۾ معتبر هو،

¹³ سو مون وٽ آيو، ۽ منهنجي ڀر ۾ بيهي مون کي چوڻ لڳو تہ ادا شائول ديد وٺ. ۽ اوڏيءَ مهل منهنجيون اکيون کُليون ۽ مون کيس ڏٺو.

¹⁴ تڏهن هن چيو تہ اسان جي ابن ڏاڏن جي خدا توکي هن لاءِ مقرر ڪيو آهي، تہ توکي خبر پوي تہ سندس مرضي ڪهڙي آهي، ۽ اُنهي سچار کي ڏسين، ۽ کيس ڳالهائيندو ٻُڌين.

¹⁵ ڇالاءِ جو جيڪي تو ڏٺو ۽ ٻُڌو آهي، تنهن جو سڀني ماڻهن جي اڳيان سندس شاهد ٿيندين.

¹⁶ ۽ هاڻي دير ڇو ٿو ڪرين؟ اُٿي سندس نالي دعا گهُري بپتسما وٺ تہ تنهنجا گناهہ ڌوپي پون.

¹⁷ ۽ هيئن ٿيو جو جڏهن آئون يروشلم ۾ آيس ۽ هيڪل ۾ دعا پئي گهُريم، تڏهن آئون بيخود ٿي ويس،

¹⁸ ۽ ڏٺم تہ هو چويم ٿو تہ سَگهو ٿيءُ، يروشلم مان جلد نڪري وڃ، جو هو منهنجي بابت تنهنجي شاهدي قبول ڪين ڪندا.

¹⁹ ۽ مون چيو تہ اي خداوند، خود هنن کي خبر آهي تہ جن تو تي ايمان آندو هو، تن کي آئون قيد ڪرائيندو هوس، ۽ هنڌ هنڌ عبادتخانن ۾ مار ڏياريندو هوس.

²⁰ ۽ جڏهن تنهنجي شهيد استيفنس جو رت ٿي وهايائون، تڏهن آئون بہ اُتي بيٺو هوس ۽ انهيءَ ڳالهہ ۾ راضي هوس، ۽ جن کيس ماريو ٿي، تن جي ڪپڙن جي سنڀال پي ڪيم.

²¹ پوءِ مون کي چيائين تہ هتان روانو ٿيءُ، ڇالاءِ جو آئون توکي هتان پري غير قومن ۾ موڪليندس.

²² ايستائين هو سندس ٻُڌندا رهيا، پوءِ واڪا ڪري چوڻ لڳا تہ ههڙي ماڻهوءَ کي زمين تان چٽ ڪري ڇڏيو، جو سندس جيئرو رهڻ ئي واجب نہ آهي.

²³ ۽ جڏهن هو واڪا ڪرڻ ۽ ڪپڙا اُڇلائڻ ۽ ڌوڙ اُڏائڻ لڳا،

²⁴ تڏهن پلٽڻ جي سردار حڪم ڏنو تہ قلعي ۾ وٺي وڃوس، ۽ چيائين تہ چهبڪ هڻي سندس زباني وٺو تہ مون کي خبر پوي تہ مٿس جو اهڙا واڪا ٿا ڪن سو ڇو.

²⁵ جڏهن چم جي وڍين سان ٻَڌي رهيس، تڏهن جو صوبيدار پاسي ۾ بيٺو هوس، تنهن کي پولس چيو تہ اهو ڪو باقاعدي ڪم ٿا ڪريو ڇا، تہ جيڪو ماڻهو رومي آهي، ۽ جنهن تي ڪو ڏوهہ ثابت ڪونہ ٿيو آهي، تنهن کي چهبڪ ٿا هڻو؟

²⁶ جڏهن صوبيدار اهو ٻُڌو، تڏهن پنهنجي سردار وٽ ويو ۽ چيائينس تہ تون ڇا ٿو ڪرين؟ هي ماڻهو تہ رومي آهي.

²⁷ تڏهن پلٽڻ جي سردار چيس تہ مون کي ٻُڌاءِ تہ تون رومي آهين ڇا؟ هن چيو تہ هائو.

²⁸ تنهن تي پلٽڻ جي سردار ورندي ڏني تہ مون وڏي رقم ڏيئي روم جي شهريءَ جا حق حاصل ڪيا. پوءِ پولس چيو تہ آئون ڄائي ڄم کان رومي آهيان.

²⁹ پوءِ جيڪي هن جي زباني وٺڻ تي هئا، سي هڪدم هن کي ڇڏي هليا ويا؛ ۽ پلٽڻ جي سردار کي بہ جڏهن خبر پيئي تہ هو رومي آهي، تڏهن ڊڄي ويو جو هن کي ٻَڌايو هئائين.

³⁰ پر ٻئي ڏينهن اِنهي لاءِ تہ پڪي خبر پويس تہ يهودي مٿس ڪهڙو ڏوهہ ٿا مڙهين؛ هن کيس ڇوڙائي ڇڏيو ۽ سردار ڪاهن، ۽ ساري صدر مجلس کي گڏ ٿيڻ جو حڪم ڏنائين، ۽ پولس کي هيٺ وٺي آيو ۽ سندن وچ ۾ بيهاريائين.