1.بادشاهَہ 18 - Sindhi Bible

¹ ۽ گهڻن ڏينهن کان پوءِ هيئن ٿيو تہ خداوند جو ڪلام ٽئين ورهيہ ۾ ايلياہ وٽ آيو، ۽ چيائينس تہ وڃ، وڃي اخي آب کي پاڻ ڏيکار: ۽ آءٌ زمين تي مينهن موڪليندس.

² ۽ ايلياہ پاڻ ڏيکارڻ لاءِ اخي آب وٽ آيو. انهيءَ وقت سامريہ ۾ ڏاڍو ڏڪار هو.

³ ۽ اخي آب پنهنجي گهر جي داروغي عبدياہ کي سڏيو. (هاڻي عبدياہ خداوند کان گهڻو ڊڄندو هو:

⁴ ڇالاءِ جو هيئن ٿيو تہ جڏهن ايزبل خداوند جا نبي وڍي ڇڏيا هئا، تڏهن عبدياہ سؤ نبين کي وٺي، پنجاهہ پنجاهہ ڪري غار ۾ لڪايو هئائين، ۽ اُنهن کي ماني کارايائين ۽ پاڻي پياريائين.)

⁵ ۽ اخي آب عبدياہ کي چيو تہ زمين ۾ گشت ڪري پاڻيءَ جي سڀني حوضن ۽ سڀني نهرن تي وڃ: شايد اسين گاهہ لهون ۽ گهوڙن، ۽ خچرن جا ساهہ بچايون، تہ سڀ جانور وڃائي نہ ويهون.

⁶ تڏهن هنن اُها زمين پاڻ ۾ ورهائي، انهي لاءِ تہ انهي مان گشت ڪري وڃن: اخي آب پاڻ هڪڙي پاسي ويو ۽ عبدياہ ٻئي پاسي ويو.

⁷ ۽ جيئن عبدياہ رستو ڏيئي پئي ويو تيئن ايلياہ هن کي گڏيو: ۽ هن سڃاتس، ۽ پنهنجي منهن ڀر ڪِري پيو، ۽ چوڻ لڳو تہ منهنجا سائين ايلياہ، اهو تون آهين:

⁸ ۽ هن ورندي ڏني تہ اهو آءٌ آهيان: وڃي پنهنجي ڌڻيءَ کي چئُہ تہ ڏس، ايلياہ هتي آهي.

⁹ ۽ هن چيو تہ مون ڪهڙو گناهہ ڪيو آهي جو تون پنهنجي ٻانهي کي اخي آب جي هٿ ۾ ٿو ڏئين تہ مون کي قتل ڪري؟

¹⁰ خداوند تنهنجي جيئري خدا جو قسم آهي، تہ اهڙي ڪابہ قوم يا بادشاهت ڪانهي جيڏانهن منهنجي ڌڻيءَ توکي ڳولڻ لاءِ ماڻهو نہ موڪليو آهي: ۽ جڏهن هنن چيو تہ هو هتي ڪونهي تڏهن هن انهيءَ بادشاهت ۽ قوم کان قسم کڻايو تہ هنن توکي نہ لڌو.

¹¹ ۽ هاڻي تون چوين ٿو تہ وڃي پنهنجي ڌڻيءَ کي چئُہ تہ ڏس ايلياہ هتي آهي.

¹² ۽ هيئن ٿيندو تہ جنهن وقت آءٌ تو وٽان هليو ويندس، اُنهيءَ وقت خداوند جو روح توکي اُنهيءَ هنڌ کڻي ويندو جنهن جي مون کي خبر ڪانهي؛ ۽ انهيءَ طرح جڏهن آءٌ اچي اخي آب کي چوندس، ۽ هو توکي لهي نہ سگهندو تڏهن هو مون کي قتل ڪري ڇڏيندو: پر آءٌ تنهنجو نوڪر ننڍي هوندي کان خداوند کان ڊڄندو آهيان.

¹³ جڏهن ايزبل خداوند جي نبين کي قتل ڪيو تڏهن منهنجي ڌڻيءَ کي اهو ٻڌايو نہ ويو هو ڇا تہ مون ڇا ڪيو، ۽ ڪيئن مون خداوند جي هڪ سؤ نبين کي پنجاهہ پنجاهہ ڪري غار ۾ لڪايو، ۽ اُنهن کي ماني کارائي ۽ پاڻي پياريو؟

¹⁴ ۽ هاڻي تون چوين ٿو تہ وڃي پنهنجي ڌڻيءَ کي چئُہ تہ ڏس ايلياہ هتي آهي. پوءِ هو مون کي قتل ڪري ڇڏيندو.

¹⁵ ۽ ايلياہ چيو تہ لشڪرن جي جيئري خداوند جو قسم آهي، جنهن جي اڳيان آءٌ بيٺو آهيان تہ اڄ ضرور آءٌ هن کي پاڻ ڏيکاريندس.

¹⁶ تڏهن عبدياہ اخي آب کي گڏجڻ ويو ۽ خبر ڏنائينس: ۽ اخي آب ايلياہ کي گڏجڻ ويو.

¹⁷ ۽ هيئن ٿيو تہ جڏهن اخي آب ايلياہ کي ڏٺو تڏهن اخي آب هن کي چيو تہ اي اسرائيل کي تڪليف ڏيڻ وارا، اهو تون آهين ڇا؟

¹⁸ ۽ هن ورندي ڏني تہ مون اسرائيل کي تڪليف ڪانہ ڏني آهي؛ بلڪ تو ۽ تنهنجي پيءُ جي گهراڻي ڏني آهي، جو اوهان خداوند جا حڪم ڇڏي ڏنا آهن ۽ تون بعليم جي پٺيان لڳو آهين.

¹⁹ تنهنڪري هاڻي ماڻهو موڪلي سڀ اسرائيلي ڪرمل جبل تي مون وٽ گڏ ڪرائي ڏي، ۽ بعل جي ساڍن چئن سوَن نبين کي، ۽ يسيرت جي چئن سوَن نبين کي بہ، جي ايزبل جي دسترخاني تي ماني ٿا کائن.

²⁰ تڏهن اخي آب ساري بني اسرائيل ڏانهن ماڻهو موڪليا، ۽ ڪرمل جبل تي نبي گڏ ڪيائين.

²¹ پوءِ ايلياہ سڀني ماڻهن وٽ آيو ۽ چوڻ لڳو تہ ڪيستائين اوهين ٻن راين جي وچ ۾ پيا منڊڪائيندا؟ جيڪڏهن خداوند ئي خدا آهي تہ اُنهيءَ جي پٺيان لڳو: پر جيڪڏهن بعل آهي تہ اُنهيءَ جي پٺيان لڳو. ۽ ماڻهن ورنديءَ ۾ هڪڙو لفظ بہ نہ ڳالهايو.

²² تڏهن ايلياہ ماڻهن کي چيو تہ فقط آءٌ ئي هڪڙو نبي آهيان جو خداوند جو نبي بچيو آهيان؛ پر بعل جا نبي ساڍا چار سؤ ماڻهو آهن.

²³ تنهنڪري هو اسان کي ٻہ ڍڳا ڏين؛ ۽ هڪڙو ڍڳو پنهنجي لاءِ چونڊي ڪڍن ۽ اُنهيءَ کي وڍي ٽڪر ٽڪر ڪن، ۽ اُهو ڪاٺين تي رکن ۽ انهيءَ جي هيٺان باهہ نہ ٻارين: ۽ ٻيو ڍڳو آءٌ تيار ڪري ڪاٺين تي رکندس ۽ اُنهيءَ جي هيٺان باهہ نہ ٻاريندس.

²⁴ ۽ اوهين پنهنجي معبود جو نالو وٺي اُنهيءَ کي سڏيو، ۽ آءٌ خداوند جو نالو وٺي اُنهيءَ کي سڏيندس: پوءِ جيڪو خدا باهہ جي رستي ورندي ڏئي، اُهوئي خدا آهي. ۽ ساريءَ قوم ورندي ڏيئي چيو تہ اها ڳالهہ پوري آهي.

²⁵ ۽ ايلياہ بعل جي نبين کي چيو تہ اوهين پنهنجي لاءِ هڪڙو ڍڳو چونڊي ڪڍو، ۽ پهرين اُنهيءَ کي تيار ڪريو؛ ڇالاءِ جو اوهين گهڻا آهيو؛ ۽ پنهنجي معبود جو نالو وٺي سڏيو، پر هيٺان باهہ نہ رکو.

²⁶ ۽ جيڪو ڍڳو هنن کي ڏنو ويو سو هنن ورتو ۽ اُنهيءَ کي تيار ڪيائون، ۽ صبح کان وٺي ٻن پهرن تائين بعل جو نالو وٺي پئي سڏيائون، ۽ پئي چيائون تہ اي بعل اسان جي ٻڌ. پر ڪوبہ آواز ڪونہ آيو ۽ نہ ڪنهن جواب ڏنو. ۽ جيڪا قربانگاهہ جوڙي هئائون تنهن جي چوڌاري ٽپڻ لڳا.

²⁷ ۽ ٻن پهرن جو هيئن ٿيو تہ ايلياہ هنن تي ٺٺولي ڪري چيو تہ وڏي آواز سان سڏيوس: ڇالاءِ جو هو تہ معبود آهي؛ يا هو پنهنجي منهن پيو ڳالهائي، يا ڪنهن پاسي ويو آهي، يا ڪنهن سفر ۾ آهي، يا شايد سُتو پيو آهي، ۽ اُنهيءَ کي جاڳائڻ گهرجي.

²⁸ ۽ هنن وڏيون رڙيون ڪيون، ۽ پنهنجي دستور موجب ڪاتين ۽ ڀالن سان پاڻ کي وڍ وڌائون، جيسين ڪ هنن جي بت تي رت وهڻ لڳو.

²⁹ ۽ هيئن ٿيو تہ جڏهن ٻہ پهر گذري ويا تڏهن نبوت ڪرڻ لڳا، تان جو شام جي قرباني چاڙهڻ جو وقت اچي پهتو؛ پر نڪو آواز آيو، نڪو جواب آيو، ۽ نڪو ڌيان ڏيڻ وارو هو.

³⁰ تڏهن ايلياہ سڀني ماڻهن کي چيو تہ منهنجي ويجهو اچو؛ ۽ سڀ ماڻهو وڃي کيس ويجها ٿيا. ۽ خداوند جي قربانگاهہ جا ڊاٺل هئي تنهن کي هن ٺاهيو.

³¹ پوءِ يعقوب، جنهن وٽ خدا جو ڪلام آيو تہ تنهنجو نالو اسرائيل ٿيندو، تنهن جي پٽن جي فرقن جي تعداد موجب ايلياہ ٻارهن پٿر کنيا.

³² ۽ اُنهن پٿرن سان هن خداوند جي نالي تي هڪڙي قربانگاهہ جوڙي؛ ۽ قربانگاهہ جي چوڌاري هن هڪڙي کڏ کنئي، ايڏي جنهن ۾ ٻج جا ٻہ ماڻ ماپن.

³³ پوءِ هن ڪاٺيون ٺاهي رکيون، ۽ ڍڳي کي وڍي ٽڪر ٽڪر ڪري اُنهن ڪاٺين تي رکيائين. پوءِ چيائين تہ چار مٽ پاڻيءَ سان ڀريو، ۽ اُهي سوختني قربانيءَ تي، ۽ ڪاٺين تي هاري وجهو.

³⁴ ۽ چيائين تہ ٻيو ڀيرو بہ ائين ڪريو؛ ۽ هنن ٻيو ڀيرو بہ ائين ڪيو. پوءِ چيائين تہ ٽيون ڀيرو بہ ائين ئي ڪريو؛ ۽ هنن ٽيون ڀيرو بہ ائين ئي ڪيو.

³⁵ ۽ پاڻي قربانگاهہ جي چوڌاري وهڻ لڳو؛ ۽ اُها کڏ بہ پاڻيءَ سان ڀري ڇڏيائون.

³⁶ ۽ شام جي قرباني چاڙهڻ وقت هيئن ٿيو تہ ايلياہ نبيءَ ويجهو اچي چيو تہ اي خداوند، ابرهام، ۽ اسحاق، ۽ اسرائيل جا خدا، اڄوڪي ڏينهن ڄاڻاءِ تہ تون اسرائيل ۾ خدا آهين، ۽ آءٌ تنهنجو ٻانهو آهيان، ۽ هي جيڪو ڪم ڪيو اٿم سو سڀ تنهنجي حڪم پٺيان آهي.

³⁷ اي خداوند، منهنجي ٻڌ، منهنجي ٻڌ، تہ هي ماڻهو ڄاڻن تہ اي خداوند تون خدا آهين، ۽ تو هنن جي دل وري ڦيرائي آهي.

³⁸ تڏهن خداوند جي باهہ لهي آئي ۽ سوختني قرباني، ۽ ڪاٺين، ۽ پٿرن، ۽ مٽيءَ کي ساڙي ويئي، ۽ جيڪو پاڻي کڏ ۾ هو تنهن کي بہ چٽي ويئي.

³⁹ ۽ جڏهن سڀني ماڻهن اهو ڏٺو تڏهن منهن ڀر ڪِري پيا، ۽ چوڻ لڳا تہ خداوند برابر خدا آهي؛ خداوند برابر خدا آهي.

⁴⁰ ۽ ايلياہ هنن کي چيو تہ بعل جي نبين کي پڪڙيو؛ جيئن هڪڙو بہ نہ ڀڄي وڃي. ۽ اُنهن کي پڪڙيائون: ۽ ايلياہ هنن کي وٺي قيسون نهر تي آندو، ۽ اُتي هنن کي قتل ڪيائين.

⁴¹ پوءِ ايلياہ اخي آب کي چيو تہ اُٿي کاءُ پيءُ: ڇالاءِ جو گهڻي مينهن جو آواز ٿو اچي.

⁴² تنهن تي اخي آب وڃي کاڌو ۽ پيتو. ۽ ايلياہ ڪرمل جي چوٽيءَ تي ويو؛ ۽ زمين تي جهُڪي پنهنجو منهن پنهنجن گوڏن جي وچ ۾ رکي ويهي رهيو.

⁴³ ۽ هن پنهنجي نوڪر کي چيو تہ هاڻي چڙهي وڃي سمنڊ ڏانهن نهار. تڏهن هو مٿي وڃي نهاري چوڻ لڳو تہ ڪجهہ بہ ڪين آهي. ۽ هن چيو تہ ست ڀيرا وري وڃ.

⁴⁴ ۽ ستين ڀيري هيئن ٿيو تہ هن چيو تہ ڏس، سمنڊ مان هڪڙو ڪڪر ٿو اُڀري جو ماڻهوءَ جي هٿ جيڏو آهي. ۽ هن چيو تہ مٿي وڃي اخي آب کي چئُہ تہ پنهنجو رٿ سنبراءِ ۽ تون لهي اچ، متان مينهن توکي روڪي ڇڏي.

⁴⁵ ۽ ٿوري وقت ۾ هيئن ٿيو تہ آسمان ڪڪرن ۽ واءُ سان ڪارو ٿي ويو، ۽ ڏاڍو مينهن پيو. ۽ اخي آب سوار ٿي يزرعيل ڏانهن ويو.

⁴⁶ ۽ خداوند جو هٿ ايلياہ تي هو: ۽ هن اُٿي پنهنجي ڪمر ٻڌي، ۽ اخي آب جي اڳيان ڊوڙندو يزرعيل جي دروازي تائين ويو.