صَفَنیا 2 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

داوری بر دشمنان اسرائیل

¹ ای قومی که نجابت ندارید، گرد آیید و جمع بشوید!

² قبل از آنکه حکم اجرا گردد و آن روز مثل کاه بگذرد؛ قبل از آنکه شدت خشم خداوند بر شما وارد آید، قبل از آنکه روز خشم خداوند بر شما برسد.

³ ‌ای تمامی حلیمان سرزمین که احکام او را به جا می‌آورید، عدالت را بطلبید و تواضع را بجویید، شاید که در روز خشم خداوند پوشیده مانید.

⁴ زیرا که غَزه متروک می‌شود، و اَشقِلون ویران می‌گردد اهل اَشدود را در وقت ظهر بیرون رانده می‌شوند، و عِقرون از ریشه‌ کنده می‌شود.

⁵ وای بر قوم کِریتیان که بر ساحل دریا ساکنند! ای کنعان، ‌ای سرزمین فلسطینیان، کلام خداوند به ضد شما است؛ من تو را چنان هلاک می‌کنم که کسی در تو دیگر ساکن نخواهد بود،

⁶ و ساحل دریا، مکان مرتعهای شبانان و آغلهای گوسفندان خواهد بود.

⁷ ساحل دریا از آنِ باقیماندگان خاندان یهودا خواهد بود تا در آن بچرند. شبانگاهان در خانه‌های اَشقِلون خواهند خوابید، زیرا یهوه خدایشان از ایشان دیدار نموده، اسیران ایشان را باز خواهد آورد.

⁸ «اهانتهای موآب و توهینهای عَمّونیان را شنیدم که چگونه قوم مرا دشنام می‌دهند و بر سرحد ایشان فخر می‌نمایند.»

⁹ بنابراین، یهوه صِبایوت خدای اسرائیل می‌گوید: «به حیات خودم قسم که موآب مثل سُدوم، و عَمّونیان مثل عَموره خواهد شد؛ محل خارها و گودالهای نمک و ویرانی ابدی! باقیماندگان قوم من آنها را غارت خواهند نمود و بازماندگان قوم من ایشان را به تصرف خواهند ‌آورد.»

¹⁰ این به خاطر تکبّر ایشان، بر آنها خواهد آمد، زیرا که قوم یهوه صِبایوت را اهانت نموده، بر ایشان فخر فروختند.

¹¹ پس خداوند به ضد ایشان مهیب خواهد بود، زیرا که تمامی خدایان جهان را ریشه‌کن خواهد ساخت و تمامی سواحل قومها، هر کدام از جای خود او را عبادت خواهند کرد.

¹² و شما نیز‌، ای حَبَشیان، به شمشیر من کشته خواهید شد.

¹³ او دست خود را بر سرزمین شمال دراز کرده، آشور را هلاک خواهد کرد و نینوا را به ویرانی و به زمین خشک مثل بیابان تبدیل خواهد نمود.

¹⁴ و گله‌ها و تمامی حیوانات قومها در میانش خواهند خوابید و جغد و بوم بر سر ستونهایش منزل خواهند گرفت، و آواز سراینده از پنجره‌هایش شنیده خواهد شد؛ و ویرانی بر آستانه‌هایش خواهد بود، زیرا که چوبهای سرو آزادش را برهنه خواهد کرد.

¹⁵ این است شهر فرحناک که در اطمینان ساکن می‌بود، و در دل خود می‌گفت: «من هستم و جز من، دیگری نیست!» حال، چگونه ویران شده است! خوابگاه حیوانات گردیده است! هر ‌که از آن عبور کند، بر آن آه کشیده، مشت خود را خواهد جنبانید!