زَکریا 7 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

دعوت به عدالت و رحمت

¹ و در سال چهارم داریوش، پادشاه واقع شد که کلام خداوند در روز چهارم ماه نهم که ماه کِسلو باشد، بر زِکَریا نازل شد.

² و اهل بیت​ئیل یعنی شَراصر و رِجِم‌مِلِک و کسان ایشان فرستاده بودند تا از خداوند درخواست نمایند.

³ و به کاهنانی که در خانه یهوه صِبایوت بودند و به انبیا صحبت نموده، گفتند: «آیا در ماه پنجم می‌باید که من ماتم گیرم و پرهیز ورزم، چنانکه در این سالها کردم؟»

⁴ آنگاه کلام یهوه صِبایوت بر من نازل شده، گفت:

⁵ «تمامی قوم این سرزمین و کاهنان را خطاب کرده، بگو: هنگامی که در این هفتاد سال، در ماه پنجم و ماه هفتم روزه داشتید و ماتم نمودید، آیا به راستی برای من روزه می‌داشتید؟

⁶ و هنگامی که می‌خورید و چون می‌نوشید، آیا به جهت خود نمی‌خورید و برای خود نمی‌نوشید؟

⁷ آیا این، آن کلامی نیست که خداوند به واسطه انبیای گذشته ندا کرد، هنگامی که اورشلیم مسکون و ایمن می‌بود و شهرهای اطرافش و نِگِب و دشت مسکون می‌بود؟»

⁸ و کلام خداوند بر زِکَریا نازل شده، گفت:

⁹ «یهوه صِبایوت امر فرموده، چنین می‌گوید: به راستی داوری نمایید و با یکدیگر مهربان و رحیم باشید.

¹⁰ و بر بیوه‌زنان و یتیمان و غریبان و فقیران ظلم منمایید و در دلهای خود بر یکدیگر بدی میندیشید.»

¹¹ اما ایشان از گوش سپردن خودداری نمودند و سرکشی کرده، گوشهای خود بستند تا نشنوند.

¹² دلهای خویش را همچون سنگ سخت نمودند تا شریعت و کلامی را که یهوه صِبایوت به روح خود به واسطه انبیای گذشته فرستاده بود، نشنوند. از این رو خشم بزرگی از جانب یهوه صِبایوت صادر شد.

¹³ یهوه صِبایوت می‌گوید: «پس واقع خواهد شد، چنانکه من ندا کردم و ایشان نشنیدند، همچنان ایشان نیز فریاد خواهند برآورد و من نخواهم شنید.

¹⁴ و ایشان را در میان تمامی قومهایی که نشناخته بودند، به گردبادی پراکنده خواهم ساخت و سرزمینشان در عقب ایشان چنان ویران خواهد شد که کسی در آن آمد و شد نخواهد کرد. به اینطور سرزمین دل‌انگیزشان را ویران ساخته‌اند.»