زَکریا 11 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

گله محکوم به کشتار

¹ ای لبنان، درهای خود را باز کن تا آتش، سروهای آزاد تو را بسوزاند.

² ‌ای صنوبر، شیون نما، زیرا که سرو آزاد افتاده است، و درختان بلند تباه شده‌اند! ای بلوطهای باشان، شیون نمایید، زیرا که جنگل انبوه قطع شده است.

³ صدای شیون شبانان است، زیرا که جلال ایشان نابود شده؛ صدای غرش شیران ژیان است، زیرا که بیشه اُردن از بین رفته است.

⁴ یهوه خدای من چنین می‌فرماید: «گوسفندان قربانی را بچران

⁵ که خریدارانشان، آنها را قربانی می‌نمایند و تقصیرکار شمرده نمی شوند و فروشندگانشان می‌گویند: ”خداوند متبارک باد! زیرا که دولتمند شده‌ایم!“ و شبانانشان بر ایشان شفقت ندارند.

⁶ زیرا خداوند می‌گوید که بر ساکنان این سرزمین بار دیگر ترحم نخواهم نمود. اینک من هر کس از مردمان را به ‌دست همسایه‌اش و به ‌دست پادشاهش تسلیم خواهم کرد و سرزمین را ویران خواهند ساخت و از دست ایشان رهایی نخواهم بخشید.»

⁷ پس من گله قربانی، یعنی ضعیفترین گله را چرانیدم و دو عصا برای خود گرفتم که یکی از آنها را ”لطف“ و دیگری را ”اتحاد“ نامیدم. و گله را چرانیدم.

⁸ در یک ماه سه شبان را ریشه​کن ساختم و جان من از ایشان بیزار شد و جان ایشان نیز از من متنفر گردید.

⁹ پس گفتم: «شبان شما نخواهم بود. هر که می‌باید بمیرد، بمیرد و هر که می‌باید هلاک شود، هلاک شود. و باقیماندگان گوشت یکدیگر را بخورند.»

¹⁰ پس عصای خود ”لطف“ را گرفته، آن را شکستم تا عهدی را که با تمامی قومها بسته بودم، بشکنم.

¹¹ پس در آن روز، شکست و آن ضعیفترین گله که منتظر من می‌بودند، فهمیدند که این کلام خداوند است.

¹² و به ایشان گفتم: «اگر در نظر شما پسند آید، مزد مرا بدهید، و گرنه ندهید.» پس به جهت مزد من، سی پاره نقره وزن کردند.

¹³ و خداوند مرا گفت: «آن را نزد کوزه‌گر بینداز!» این قیمت سنگین را که مرا به آن قیمت کردند. پس سی پاره نقره را گرفته، آن را در خانه خداوند نزد کوزه‌گر انداختم.

¹⁴ و عصای دیگر خود ”اتحاد“ را شکستم تا آن برادری را که در میان یهودا و اسرائیل بود، شکسته باشم.

¹⁵ و خداوند مرا گفت: «بار دیگر لوازم شبانی احمق را برای خود بگیر،

¹⁶ زیرا اینک من شبانی را در این سرزمین خواهم برانگیخت که به فکر آنان که هلاک می‌شوند، نخواهد بود و گمشدگان را نخواهد جُست و مجروحان را درمان نخواهد کرد و ایستادگان را نخواهد پرورد، بلکه گوشت فربهان را خواهد خورد و سُمهای آنها را خواهد کند.

¹⁷ وای بر شبان بی‌ارزش که گله را ترک می‌نماید. شمشیر بر بازویش و بر چشم راستش فرود خواهد آمد و بازویش به تمامی خشک خواهد شد، و چشم راستش به کلی تار خواهد گردید!»