غزل غزلها 7 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

محبوب

¹ چه زیباست پاهای تو در صَندَلها، ای دختر اصیل! رانهایت مانند گوهرهاست، کارِ دستان هنرمند!

² ناف تو مثل کاسه‌ای گرد است که شراب آمیخته در آن کم نباشد. شکم تو توده گندم است که سوسنها آن را در میان گرفته باشد.

³ دو پستان تو مثل دو بچه دوقلوی غزال است.

⁴ گردن تو مثل برج عاج و چشمانت مثل برکه‌های حِشبون نزد دروازه بِیت‌رَبّیم. بینی تو مثل برج لبنان است که روی به سوی دمشق دارد.

⁵ سرت بر تو همچون کوه کَرمِل و موی سرت چون ارغوان است. و پادشاه در حلقه‌های آن اسیر می‌باشد.

⁶ ‌ای محبوبه، چه بسیار زیبا و چه بسیار شیرینی، با همه لذتهایت!

⁷ این قامت تو مانند درخت خرما و پستانهایت مثل خوشه‌های انگور می‌باشد.

⁸ گفتم که به نخل برآمده، شاخه‌هایش را خواهم گرفت. و پستانهایت مثل خوشه‌های انگور و بوی نفس تو مثل سیبها باشد.

⁹ و دهان تو مانند بهترین شراب. به ملایمت فرو رود و بر لبهای خفتگان جاری می‌شود.

محبوبه

¹⁰ من از آنِ محبوب خود هستم و اشتیاق او بر من است.

¹¹ بیا‌، ای محبوب من، به صحرا بیرون برویم، و در دهات ساکن شویم.

¹² صبح زود به تاکستانها برویم و ببینیم که آیا انگور گل کرده و گلهایش گشوده و انارها گل داده‌اند. در آنجا محبت خود را به تو خواهم داد.

¹³ مهرْگیاهها عطر خود را می‌دهند و نزد درهای ما هر قسم میوه گوارا هست، تازه و کهنه، که آنها را برای تو، ‌ای محبوب من، جمع کرده‌ام.