غزل غزلها 4 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

محبوب

¹ اینک تو زیبا هستی‌، ای محبوبه من، اینک تو زیبا هستی و چشمانت از پشت روبند تو مثل چشمان کبوتر است و موهایت مثل گله بزها است که بر جانب کوه جِلعاد خوابیده‌اند.

² دندانهایت مثل گله گوسفندان پشم بریده که از شستن برآمده باشند و همگی آنها دوقلو زاییده و در آنها یکی هم نازاد نباشد.

³ لبهایت مثل رشته قرمز و دهانت زیبا است و شقیقه‌هایت از پس روبند تو، مانند پاره انار است.

⁴ گردنت مثل برج داوود است که به جهت سلاح‌خانه بنا شده است و در آن هزار سپر، یعنی همه سپرهای شجاعان آویزان است.

⁵ دو پستانت مثل دو بچه دوقلو آهو می‌باشد که در میان سوسنها می‌چرند،

⁶ تا باد روز بوزد و سایه‌ها بگریزند. من به کوه مُر و به تپه کُندُر خواهم رفت.

⁷ ‌ای محبوبه من، تو به تمامی زیبایی. در تو عیبی نیست.

⁸ بیا با من از لبنان، ‌ای عروس، با من از لبنان بیا. از قله اَمانه از قله سِنیر و حَرمون، از غارهای شیرها و از کوه‌های پلنگها نگاه کن.

⁹ ‌ای خواهر و عروس من، دلم را به یکی از چشمانت و به یکی از گردنبندهای گردنت ربودی.

¹⁰ ‌ای خواهر و عروس من، محبتهایت چه بسیار لذیذ است. محبتهایت از شراب چه بسیار نیکوتر است و بوی عطرهایت از تمامی عطرها.

¹¹ ‌ای عروس من، لبهای تو عسل را می‌چکاند. زیر زبان تو عسل و شیر است و بوی لباست مثل بوی لبنان است.

¹² خواهر و عروس من، باغی بسته شده است. چشمه‌ای قفل شده و سرچشمه‌ای مُهر است.

¹³ نهالهایت بستان انارها با میوه‌های نفیس و حَنا و سُنبل است.

¹⁴ سُنبل و زعفران و نی و دارچین، با انواع درختان کُندُر و مُر و عود، با تمامی عطرهای دل‌انگیز.

¹⁵ چشمه باغها و برکه آب زنده و نهرهایی که از لبنان جاری است.

محبوبه

¹⁶ ‌ای باد شمال، برخیز و ‌ای باد جنوب، بیا. بر باغ من بوز تا عطرهایش پخش شود. محبوب من به باغ خود بیاید و میوه گوارای خود را بخورد.