غزل غزلها 3 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ شبانگاه در بستر خود او را که جانم دوست می‌دارد طلبیدم. او را جستجو کردم، اما نیافتم.

² گفتم، «الان برخاسته، «در کوچه‌ها و میدانهای شهر گشته، «او را که جانم دوست می‌دارد، خواهم طلبید!» او را جستجو کردم اما نیافتم.

³ کشیکچیانی که در شهر گردش می‌کنند، مرا یافتند. گفتم که «آیا محبوب جان مرا دیده‌اید؟»

⁴ از ایشان چندان پیش نرفته بودم که او را که جانم دوست می‌دارد، یافتم. و او را گرفته، رها نکردم تا به خانه مادر خود و به حجره او که به من آبستن شد، درآوردم.

⁵ ‌ای دختران اورشلیم، شما را به غزالها و آهوهای صحرا قسم می‌دهم که محبوب مرا تا خودش نخواهد بیدار مکنید و برمینگیزانید.

⁶ این کیست که مثل ستونهای دود از بیابان برمی‌آید و به مُر و بخور و به همه عطرهای تاجران عطرآگین است؟

⁷ اینک تخت روان سلیمان است که شصت دلاور از پهلوانان اسرائیل به اطراف آن می‌باشند.

⁸ همگی ایشان شمشیر گرفته و جنگ آزموده هستند. شمشیر هر یک به سبب ترس شب، بر رانش بسته است.

⁹ سلیمان پادشاه تخت روانی برای خویشتن از چوب لبنان ساخت.

¹⁰ ستونهایش را از نقره و سقفش را از طلا و تختش را از ارغوان ساخت، و وسطش به دست دختران اورشلیم با عشق دوخته شده بود.

¹¹ ‌ای دختران صهیون، بیرون آیید و سلیمان پادشاه را ببینید، با تاجی که مادرش در روز عروسی وی و در روز شادی دلش آن را بر سر او نهاد.