رومیان 7 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

رها شده از شریعت

¹ ای برادران، آیا نمی‌دانید-زیرا که با آگاهان از شریعت سخن می‌گویم- که مادامی که انسان زنده است، شریعت بر وی حکمرانی دارد؟

² زیرا زن شوهردار مطابق شریعت به شوهر زنده بسته است، امّا هرگاه شوهرش بمیرد، از شریعت شوهرش آزاد شود.

³ پس مادامی که شوهرش حیات دارد، اگر به مرد دیگر پیوندد، زناکار خوانده می‌شود. لیکن هرگاه شوهرش بمیرد، از آن شریعت آزاد است که اگر به شوهری دیگر داده شود، زناکار نباشد.

⁴ بنابراین، ای برادران من، شما نیز به وساطت جسد مسیح برای شریعت مُرده شدید تا خود را به دیگری پیوندید، یعنی با او که از مردگان برخاست، تا برای خدا ثمر آوریم.

⁵ زیرا وقتی که در جسم بودیم، هوسهای گناهانی که از شریعت بود، در اعضای ما عمل می‌کرد تا برای مرگ ثمر آوریم.

⁶ امّا اکنون چون برای آن چیزی که در آن بسته بودیم مردیم، از شریعت آزاد شدیم، به حدّی که در تازگی روح بندگی می‌کنیم، نه در کهنگی حرف.

شریعت و گناه

⁷ پس چه گوییم؟ آیا شریعت گناه است؟ به هیچوجه! بلکه گناه را جز به شریعت ندانستیم. زیرا که گناه طمع ورزیدن را نمی‌دانستم، اگر شریعت نمی‌گفت که «طمع مورز.»

⁸ لیکن گناه از حکم فرصت کشیده، هر نوع طمع را در من پدید آورد. زیرا بدون شریعت گناه مرده است.

⁹ و من از قبل بدون شریعت زنده می‌بودم؛ لیکن چون حکم آمد، گناه زنده گشت و من مردم.

¹⁰ و آن حکمی که برای حیات بود، همان مرا باعث مرگ گردید.

¹¹ زیرا گناه از حکم فرصت یافته، مرا فریب داد و به آن مرا کشت.

¹² خلاصه شریعت مقدس است و حکم مقدس و عادل و نیکو.

¹³ پس آیا نیکویی برای من مرگ گردید؟ به هیچوجه! بلکه گناه، تا گناه بودنش آشکار شود. به‌وسیلهٔ نیکویی برای من باعث مرگ شد تا آنکه گناه به سبب حکم بسیار پلید گردد.

¹⁴ زیرا می‌دانیم که شریعت روحانی است، لیکن من جسمانی و زیر گناه فروخته شده هستم،

¹⁵ که آنچه می‌کنم نمی دانم، زیرا آنچه می‌خواهم نمی‌کنم، بلکه کاری را که از آن نفرت دارم، به جا می‌آورم.

¹⁶ پس هرگاه کاری را که نمی‌خواهم، به‌ جا می‌آورم، شریعت را تصدیق می‌کنم که نیکوست.

¹⁷ و اکنون من دیگر کننده آن نیستم، بلکه آن گناهی که در من ساکن است.

¹⁸ زیرا می‌دانم که در من یعنی در بدنم هیچ نیکویی ساکن نیست، زیرا که میل در من حاضر است، امّا توان نیکویی کردن نه!

¹⁹ زیرا آن نیکویی را که می‌خواهم نمی‌کنم، بلکه بدی را که نمی‌خواهم، می‌کنم.

²⁰ پس چون آنچه را نمی‌خواهم می‌کنم، من دیگر کننده آن نیستم، بلکه گناه که در من ساکن است.

²¹ بنابراین این شریعت را می‌یابم که وقتی که می‌خواهم نیکویی کنم، بدی نزد من حاضر است.

²² زیرا مطابق انسانیت باطنی به شریعت خدا خشنودم.

²³ لیکن شریعتی دیگر در اعضای خود می بینم که با شریعت ذهن من نزاع می‌کند و مرا اسیر می‌سازد به آن شریعت گناه که در اعضای من است.

²⁴ وای بر من، که مرد نگون‌بخت هستم! کیست که مرا از جسم این مرگ رهایی بخشد؟

²⁵ خدا را شکر می‌کنم به وساطت خداوند ما عیسی مسیح. خلاصه اینکه من به ذهن خود، شریعت خدا را بندگی می‌کنم و امّا به جسم خود، شریعت گناه را.