مکاشفه 9 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

¹ و چون فرشتهٔ پنجم نواخت، ستاره‌ای را دیدم که از آسمان بر زمین افتاده بود و کلید چاه هاویه به او داده شد.

² و چاه هاویه را گشود و دودی چون دود تنوری بزرگ از چاه بالا آمد و آفتاب و هوا از دود چاه تاریک گشت.

³ و از میان دود، ملخها به زمین رفتند و به آنها قوّتی چون قوّت عقربهای زمین داده شد

⁴ و به ایشان گفته شد که ضرر نرسانند نه به گیاه زمین و نه به هیچ سبزی و نه به درختی بلکه به آن مردمانی که مُهر خدا را بر پیشانی خود ندارند.

⁵ و به آنها داده شد که ایشان را نکشند، بلکه تا مدّت پنج ماه در عذاب بدارند و اذیّت آنها مثل اذیّت عقرب بود، وقتی که کسی را نیش زند.

⁶ و در آن روزها، مردم طلب مرگ خواهند کرد و آن را نخواهند یافت و آرزوی مرگ خواهند داشت، امّا مرگ از ایشان خواهد گریخت.

⁷ و صورت ملخها چون اسبهای آراسته شده برای جنگ بود و بر سر ایشان مثل تاجهای شبیه طلا، و چهره‌های ایشان شبیه صورت انسان بود.

⁸ و مویی داشتند چون موی زنان، و دندانهایشان مانند دندانهای شیران بود.

⁹ و جوشنها داشتند، چون جوشنهای آهنین و صدای بالهای ایشان، مثل صدای ارابه‌های اسبهای بسیار که به جنگ همی تازند.

¹⁰ و دُمها چون عقربها با نیشها داشتند؛ و در دُم آنها قدرت بود که تا مدّت پنج ماه مردم را اذیّت نمایند.

¹¹ و بر خود، پادشاهی داشتند که پادشاه هاویه است که در عبرانی به «اَبَدون» معروف است و در یونانی او را «اپلیون» خوانند.

¹² یک وای گذشته است. اینک دو وای دیگر بعد از این می‌آید.

¹³ و فرشتهٔ ششم بنواخت که ناگاه صدایی از میان چهار شاخ قربانگاه طلایی که در حضور خداست، شنیدم

¹⁴ که به آن فرشتهٔ ششم که صاحب شیپور بود، می‌گوید: «آن چهار فرشته را که بر رود بزرگ فرات بسته‌اند، آزاد کن.»

¹⁵ پس آن چهار فرشته که برای ساعت و روز و ماه و سال معین حاضر شده‌اند تا اینکه یک سوّم مردم را بکشند، خلاصی یافتند.

¹⁶ و شمارهٔ سواره نظام، دویست میلیون بود که شمارهٔ ایشان را شنیدم.

¹⁷ و به اینطور اسبان و سواران ایشان را در رویا دیدم که جوشنهای آتشین و آبی کبود و گوگردی دارند و سرهای اسبان همچون سر شیران است و از دهانشان آتش و دود و گوگرد بیرون می‌آید.

¹⁸ از این سه بلا یعنی آتش و دود و گوگرد که از دهانشان برمی‌آید، یک سوّم مردم هلاک شدند.

¹⁹ زیرا که قدرت اسبان در دهان و دُم ایشان است، زیرا که دُمهای آنها همچون مارهاست که سرها دارد و به آنها اذیّت می‌کنند.

²⁰ و سایر مردم که به این بلایا کشته نگشتند، از اعمال دستهای خود توبه نکردند تا آنکه عبادت دیوها و بتهای طلا و نقره و برنج و سنگ و چوب را که توان دیدن و شنیدن و راه رفتن ندارند، ترک کنند؛

²¹ و از آدمکشی‌ها و جادوگری‌ها و زنا و دزدی‌های خود توبه نکردند.