مکاشفه 13 - کتاب مقدس - ترجمه کلاسیک بازنگری شده

اوّلین وحش

¹ آنگاه دیدم وحشی از دریا بیرون می‌آید. ده شاخ داشت و هفت سر، با ده تاج بر شاخهایش؛ و بر هر سرش نامی کفرآمیز نوشته شده بود.

² و آن وحش را که دیدم، مانند پلنگ بود و پایهایش مثل پای خرس و دهانش مثل دهان شیر. و اژدها قوّت خویش و تخت خود و قوّت بزرگی به او داد.

³ و یکی از سرهایش را دیدم که تا به مرگ کشته شد و از آن زخم مرگبار شفا یافت و تمامی جهان در‌ پی این وحش در حیرت افتادند.

⁴ و آن اژدها را که قدرت به وحش داده بود، پرستش کردند و وحش را سجده کرده، گفتند که «کیست مثل وحش و کیست که با او می‌تواند جنگ کند؟»

⁵ و به وی دهانی داده شد که به کبر و کفر سخن می‌گوید؛ و قدرتی به او عطا شد که مدّت چهل و دو ماه عمل کند.

⁶ پس دهان خود را به کفرگویی بر خدا گشود تا بر اسم او و خیمه او و ساکنان آسمان کفر گوید.

⁷ و به وی داده شد که با مقدّسین جنگ کند و بر ایشان غلبه یابد؛ و تسلّط بر هر قبیله و قوم و زبان و ملّت به او عطا شد.

⁸ و همهٔ ساکنان جهان، جز آنانی که نامهای ایشان در دفتر حیات برّه‌ای که از بنای عالم ذبح شده بود، نوشته شده است، او را خواهند پرستید.

⁹ اگر کسی گوش دارد، بشنود.

¹⁰ اگر کسی اسیر نماید، به اسیری رود و اگر کسی به شمشیر قتل کند، می‌باید او به شمشیر کشته گردد. در اینجاست صبر و ایمان مقدّسین.

وحش دوّم

¹¹ و دیدم وحش دیگری را که از زمین بالا می‌آید و دو شاخ مثل شاخهای برّه داشت و مانند اژدها سخن می‌گفت؛

¹² و با تمام قدرت وحش نخست، در حضور وی عمل می‌کند و زمین و ساکنان آن را بر این وامی‌دارد که وحش نخست را که از زخم مرگبار شفا یافت، بپرستند.

¹³ و معجزات بزرگ به عمل می‌آورد تا آتش را نیز از آسمان در حضور مردم به زمین فرود آورد.

¹⁴ و ساکنان زمین را گمراه می‌کند، به آن معجزاتی که به وی داده شد که آنها را در حضور وحش بنماید. و به ساکنان زمین می‌گوید که تمثالی را از آن وحش که بعد از خوردن زخم شمشیر زنده مانده بود، بسازند.

¹⁵ و به وی داده شد که آن تمثال وحش را روح بخشد تا که تمثال وحش سخن گوید و چنان کند که هر ‌که تمثال وحش را پرستش نکند، کشته گردد.

¹⁶ و همه را از بزرگ و کوچک و دولتمند و فقیر و غلام و آزاد بر این وامی‌دارد که بر دست راست یا بر پیشانی خود نشانی گذارند.

¹⁷ و اینکه هیچ‌‌ کس خرید و فروش نتواند کرد، جز کسی ‌که نشان یعنی اسم یا شماره اسم وحش را داشته باشد.

¹⁸ در اینجا حکمت است. پس هر ‌که فهم دارد، شمارهٔ وحش را بشمارد، زیرا که شمارهٔ انسان است و شماره‌اش ششصد و شصت و شش است.